Αγαπητέ κύριε Γεωργουσόπουλε,
Παρακολουθώ πολλά χρόνια τώρα τις (κάθε είδους) πολύτιμες και ιδιαίτερα διδακτικές δημοσιεύσεις σας, κριτικές κ.λπ. Τον Αύγουστο 2006, είχα την τύχη να σας συναντήσω στην Επίδαυρο, αμέσως μετά την παράσταση της «Αντιγόνης» του Λευτέρη Βογιατζή. Συμπέσαμε απόλυτα στις απόψεις μας για την παράσταση, και μάλιστα, όταν διάβασα και την κριτική σας, ανταλλάξαμε δύο σύντομες επιστολές. Γεννημένος στο Ναύπλιο, είχα την τύχη να παρακολουθήσω από το τέλος της 10ετίας του 1950 και μέχρι σήμερα σχεδόν όλες τις αξιόλογες παραστάσεις (αρχικά βέβαια κατά την… κρίση ενός 10χρονου τότε παιδιού). Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς οι παραστάσεις που παρακολουθώ είναι ελάχιστες, για τους πολύ σωστούς λόγους που καταγράφονται στις κριτικές σας. Παρακολούθησα με συγκίνηση την πρόσφατη παράσταση του Γιάννη Κόκκου «Οιδίπους επί Κολωνώ». Συνάντησα τον σκηνοθέτη στην έξοδο και φανερά συγκινημένος τον ευχαρίστησα και του είπα ότι «απόψε μας προσφέρατε μια παράσταση – επιτομή των μεγάλων παραστάσεων που έχουν παρουσιαστεί στο θέατρο αυτό». Διαβάζοντας την κριτική σας, είδα με χαρά ότι και πάλι κατάφερα να έχω την ίδια άποψη με εσάς. Συνεχίστε, ελπίζοντας ότι επιτέλους οι νέοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί θα ενστερνιστούν τις πολύτιμες διδαχές σας.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Δημήτρης Χατζής
Απολύσεις από το Δημόσιο: καταστροφή ή ευκαιρία;
Κύριε διευθυντά,
Προγραμματικές δηλώσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή σχετικά με την «Αξιολόγηση στο Δημόσιο» πυροδοτούν ταυτόχρονα ερωτήματα σχετικά με το εάν η αξιολόγηση πρέπει να συνοδεύεται από απολύσεις ή όχι. Στη δημόσια συζήτηση διακρίνονται κυρίως δύο προσεγγίσεις:
α) Η λαϊκιστική. Οι οπαδοί του λαϊκισμού (αριστεροί και δεξιοί) αρέσκονται να φωνάζουν ότι δεν πρέπει να απολυθεί κανείς από το Δημόσιο. Είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται ότι «οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν κίνδυνο για τις οικογένειες», ενώ η μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο πτωχοκομείο δεν φαίνεται να τους ενοχλεί.
β) Η εκδικητική. Από την άλλη, οι οπαδοί του ρεβανσισμού εύχονται να απολυθούν όσο γίνεται περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Υπενθυμίζουν την πληθώρα απολυμένων του ιδιωτικού τομέα, για τους οποίους «δεν άνοιξε ούτε μύτη», και έτσι θέλουν να πάρουν εκδίκηση.
Πέρα από τις παραπάνω, απλοϊκές, προσεγγίσεις, θα έπρεπε να ακούγεται και μια τρίτη, που δεν έχει καμία σχέση με τις άλλες δύο. Αντιθέτως, θα πρέπει να είναι συμπεριληπτική, να ενδιαφέρεται δηλαδή για την εξέλιξη όλων των «πληθυντικών εγώ» και να δρα ευεργετικά για το κοινωνικό σύνολο. Δεν γίνεται ούτε οι φορολογούμενοι να μετρούν ένα ένα τα ευρώ για να πληρώνουν περιττές υπηρεσίες, ούτε να δημιουργήσουμε άλλο ένα εκατομμύριο ανέργους επειδή υπάρχουν ακόμα τόσοι. Η λύση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει κατά προτεραιότητα:
1) Την ταχεία ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα προκειμένου να προκύψουν θέσεις εργασίας. Με εργαλεία που πλέον είναι γνωστά και, λόγω κρίσης, έχουν γίνει επιτακτικά: μείωση φορολογικών συντελεστών, πάταξη γραφειοκρατίας, έμφαση στην ενίσχυση των υποδομών, του πολιτισμού, της παιδείας, της πρόνοιας και της ασφάλισης, μέσω ιδιωτικοποιήσεων ή μέσω ΣΔΙΤ.
2) Την κατάργηση κρατικών φορέων, με κριτήρια αξιολόγησής τους: α) τη χρησιμότητά τους, β) τη δυνατότητα ηλεκτρονικής διεκπεραίωσης των υπηρεσιών τους και γ) τη δυνατότητα μεταφοράς των υπηρεσιών τους προς τον ιδιωτικό τομέα.
3) Την προσφορά θέσεων εργασίας των υπαλλήλων των παραπάνω φορέων στον ανερχόμενο ιδιωτικό τομέα. Αν υπάρχει αυτό, κάθε απόλυση από το Δημόσιο μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία για τον υπάλληλο. Αν μπορεί κάποιος να βρει καλύτερη δουλειά, γιατί να μην την προτιμήσει;
Οταν η κυβέρνηση απολύει από το Δημόσιο, ταυτόχρονα θα πρέπει να προσφέρει μια καλύτερη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα. Διαφορετικά, θα εκπίπτει ή στον ρεβανσισμό ή στον λαϊκισμό.
Πάντως την αειφορία δεν θα την προσφέρουν ούτε ο λαϊκισμός ούτε ο ρεβανσισμός.
Δ. Σταύρου,
εκπαιδευτικός
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συγκροτήσει προοδευτικό μέτωπο
Διαφαίνεται ότι οι προσεχείς εκλογές θα είναι συγκρουσιακές στη βάση του δίπολου Πρόοδος – Συντήρηση. Είναι αλήθεια ότι η χώρα έχει ανάγκη από ένα προοδευτικό μέτωπο, ώστε με μέτρο, γνώση και συνέπεια να κάνει τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να ξεφύγουμε ουσιαστικά από τον φαύλο κύκλο των Μνημονίων και πιθανόν μια νέα κρίση.
Ποιοι, όμως, είναι αυτοί που μπορούν να συνθέσουν ένα προοδευτικό μέτωπο:
◼ Είναι οι παραγωγικοί και δημιουργικοί πολίτες που με τον κόπο και τις θυσίες τους δεν επέτρεψαν η χώρα να χρεοκοπήσει και να υποστεί τα χειρότερα.
◼ Είναι όσοι δεν παρασύρθηκαν από τις λαϊκίστικες δήθεν αγανακτισμένες αλλά κενές περιεχομένου φωνές.
◼ Είναι όσοι κατανοούν ότι με πλαστά διλήμματα, όπως ήταν το Μνημόνιο – αντιμνημόνιο, η χώρα δεν κυβερνάται.
◼ Είναι όσοι αντιλαμβάνονται ότι η κρίση δεν μπορεί να χρεωθεί σ’ αυτούς που βελτίωσαν το βιοτικό επίπεδο του λαού, έφτιαξαν κοινωνικό κράτος και μετέτρεψαν τη χώρα από τριτοκοσμική σε σύγχρονη και πόλο σταθερότητας στην περιοχή.
◼ Είναι όσοι πιστεύουν ότι στο νέο παγκοσμιοποιημένο και πολυπολικό πλαίσιο η χώρα πρέπει να συμπορευθεί με δυνάμεις που θα της εξασφαλίσουν τη συνέχεια σε μια ομαλή πορεία και από κοινού θα αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά με τις επιδιώξεις του παγκόσμιου καπιταλισμού.
◼ Είναι οι νέοι και μορφωμένοι, που βρήκαν διέξοδο στο εξωτερικό και μπορούν να επιστρέψουν για να συμβάλουν στη δημιουργία πλούτου και την ανόρθωση της χώρας.
Ποιοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν σ’ αυτό το προοδευτικό μέτωπο
◼ Είναι όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι μόνο με εθνική συνεννόηση θα υπήρχαν καλύτερα αποτελέσματα και αντ’ αυτού δίχασαν και πόλωσαν τον λαό για να καταλάβουν την εξουσία.
◼ Είναι όσοι διατυμπανίζουν ότι η διαφθορά, η διαπλοκή και το ψέμα, αν και ήταν από τις βασικές αιτίες της κρίσης και έπρεπε να χτυπηθούν αλύπητα, υπέθαλψαν σκοπίμως αυτά τα νοσηρά φαινόμενα για να μη μάθουμε ποτέ τους πραγματικούς ενόχους του εκτροχιασμού της οικονομίας, ενώ ακύρωσαν μεταρρυθμίσεις (διαύγεια, ηλεκτρονική διακυβέρνηση κ.λπ.) που θα συνέβαλλαν στο να εξαλειφθούν αυτές οι παθογένειες.
◼ Είναι όσοι πιστεύουν ότι οι αγορές μπορούν μόνες τους να ρυθμίσουν την ομαλή λειτουργία πολιτείας και κοινωνίας.
Συμπερασματικά, δυνάμεις δήθεν Αριστεράς με Ακροδεξιά (ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ) και Ακροδεξιάς με Κεντροδεξιά (ΝΔ) δεν πείθουν ότι χωρίς την αναγκαία κοινή ιδεολογική αντίληψη μπορούν να υπηρετήσουν την πρόοδο προς το συμφέρον των πολλών και της χώρας.
Αρα στις επόμενες εκλογές πρέπει να αναδειχτούν αυτοί που υπηρετούν την πραγματική αλήθεια, με συνέπεια λόγων και έργων, για να έχουν ισχυρή φωνή και να επιβάλουν απόψεις που δεν θα επιτρέπουν πισωγυρίσματα.
Είναι η μόνη επιλογή που σύντομα θα οδηγήσει αυτές τις δυνάμεις στο τιμόνι της χώρας για να μπορέσει να ορθοποδήσει σε μια υγιή βάση, που θα είναι ταυτόχρονα εφαλτήριο για ικανούς, νέους, εργατικούς, δημιουργικούς, ιδεολόγους και όχι καιροσκόπους πολιτικούς, οι οποίοι θα χτίσουν το νέο μέλλον της χώρας.
Μανόλης Σοφ. Στρατάκης
πρ. βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν. Ηρακλείου και
πρ. υφυπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών
Vidcast: Face2Face
