Κατά τους δασολόγους, η φύτευση ρητινοφόρων πεύκων (όπως είναι η χαλέπιος πεύκη, η τραχεία πεύκη και τα υβρίδιά τους) σε περιοχές που βρίσκονται μακριά από τα όρια της φυσικής τους εξάπλωσης (όπως είναι, για παράδειγμα, η Κεντρική και Δυτική Στερεά Ελλάδα και η Θεσσαλία), μόνο και μόνο επειδή είναι ανθεκτικά στην ξηρασία, όχι μόνο εξαπλώνει τον κίνδυνο μεγαπυρκαγιών αλλά επίσης αλλοιώνει και την τοπική βιοποικιλότητα εκτοπίζοντας τα αυτόχθονα είδη φυτών. Οπως υποστηρίζει ο Παναγιώτης Λατσούδης, ο οποίος είναι και πρόεδρος της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας, «η περιφρόνηση της ελεύθερης κτηνοτροφίας και των ίδιων των κτηνοτρόφων, που αντιμετωπίζονται ως παρίες της κοινωνίας εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο έχει συμβάλει στον μαρασμό της πρωτογενούς αυτής παραγωγής, αλλά συντελεί στην αύξηση της καύσιμης ύλης.
Υπό προϋποθέσεις, με διαχειριστικό σχέδιο, η κτηνοτροφία μπορεί να συμβάλει στην αντιπυρική προστασία αλλά και στην αύξηση της βιοποικιλότητας».
Αστικό πράσινο. Στις πόλεις δεν λαμβάνεται υπόψη το ενδεχόμενο της πυρκαγιάς. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή συνήθως, κατά τους ειδικούς, δεν υπάρχει σχεδιασμός. Σύμφωνα με τους ίδιους, η ομοιόμορφη και συμπαγής βλάστηση δεν αφήνει περιθώρια για ανοίγματα ασφαλείας αλλά ούτε για μια μεγαλύτερη βιοποικιλότητα μέσα στο αστικό περιβάλλον. Επιπλέον, οι διαχειριστές του αστικού πρασίνου δεν προσφέρουν στους επισκέπτες τους την απαραίτητη πληροφορία που απαιτείται σε περίπτωση πυρκαγιάς, δυνατών ανεμών, πλημμυρών κ.λπ.
Εκτός σχεδίου δόμηση. Οι ειδικοί επισημαίνουν πως η εκτός σχεδίου δόμηση αποτελεί όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, μεγάλο πρόβλημα στην καταστολή των δασικών πυρκαγιών, καθώς η κατάσβεσή τους δυσχεραίνεται από την ανάδειξη διαφορετικών προτεραιοτήτων που σχετίζονται με τα αιτήματα και την επιρροή των οικιστών.
