Γεωργακοπούλου Ρούλα

Σαν τον πισσωμένο κορμοράνο του Περσικού Κόλπου, αν θυμάστε. Σε τέτοιο μαύρο χάλι αναδυόμουν από τη δημοσιογραφική μελάνη που τόσες μέρες χυνόταν για την υπόθεση Λιγνάδη, κι ακόμα χύνεται αλλά πιο περιθωριακά πλέον, καθότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εύκολα μετατοπίζεται κι εύκολα αλλάζει στόχους και συντεταγμένες. Εστω κι έτσι όμως, μέσα στην τόση παραζάλη […]

Ψύλλους στ’ άχυρα θα μου πεις και θα ‘χεις δίκιο. Ο πρωθυπουργός ωστόσο δεν θα ‘πρεπε να πέσει στη λούμπα. Ανεμελιά σ’ αυτή τη φάση δεν χωράει, γι’ αυτό θεωρώ εντελώς άμυαλη την κατεπείγουσα εξαγγελία για τη δημιουργία διαδικτυακής πύλης, metoo.gov.gr. Πόσα καντάρια πολιτικής αφέλειας μπορεί να έχει κανείς για να σφηνώσει την συντομογραφία gov […]

Οσο ο εμβολιασμός παλινωδεί και δεν εξελίσσεται γραμμικά, όλο και πιο πολύ μοιάζει με διακεκομμένη συνουσία. Τι θα γίνει τελικά, μπαμπάκο; Θα ζήσω ή θα πάω πλυντήριο; Οποια διαδικασία κι αν ακολουθήσει κανείς, στην πλειονότητά μας είμαστε προϊόντα της τύχης και του timing. Να σαν κι αυτή την ηλικιακή τρύπα που άνοιξε αίφνης μεταξύ γενιάς […]

Κυκλοφορεί η φήμη ότι οι γιατροί δεν είναι δα και άσσοι της οδήγησης, τώρα ήρθε η ώρα να πούμε ότι δεν είναι καν άσσοι της ιατρικής. Μας την επιτρέπουν αυτήν την τερατολογία τα τερατώδη ποσοστά αρνητών του εμβολίου ανάμεσα στο ιατρικό προσωπικό, κάποιοι εκ των οποίων τολμούν να προπαγανδίζουν την τρέλα τους ακόμη και σε […]

Ας αρχίσουμε απ’ αυτό: «Η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες». Ολη αυτή η μαγευτική πραμάτεια από διεγερτικά συναισθήματα, μικρές χαρές, ηδονικές πτώσεις, φευγαλέους θριάμβους, που έκαναν τη Μαντάμ Μποβαρύ «Μαντάμ Μποβαρύ», πιστεύω ότι συνιστά το υλικό της καλλιτεχνικής επιθυμίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο κατηγορούμενος από τις πρωταγωνίστριές του είναι μυλωνάς, πραματευτής πάντως, ούτε […]

Χάλια περάσαμε στην ορκωμοσία Μπάιντεν, χάλια. Η Τζέι Λο μπαμπάτσικη, η σαμπάνια κρύα, το κρασί παλιό, το χαβιάρι κατάμαυρο, η Κάμαλα όχι και τόσο μαύρη όσο μας όφειλε, η Τζιλ όχι και τόσο stylish που να μας ψαρώνει και η πρόσοψη του Καπιτωλίου ρουστίκ, με τις ψευδοροφές και τις κολωνίτσες του. Μη με διακόπτεις πάνω […]

Μεγάλη ανοησία εκ μέρους μου να αναζητήσω στοιχεία για την κατάσταση των γυναικών στο Ντουμπάι. Ψιλοαδιαφορεί το Διαδίκτυο και ο Τύπος για τις ιθαγενείς, δίνει όμως λεπτομερείς οδηγίες στις δυτικές επενδύτριες ώστε να εισπνεύσουν άνετα το κλιματισμένο αεράκι και να γεμίσουν τις ντουλάπες και τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Σ’ αυτόν τον κύκλο εργασιών απαγορεύονται βέβαια […]

Μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης. Εγώ όμως θα έλεγα ότι με έναν Τσιόδρα, έναν Στουρνάρα κι έναν Πιερρακάκη, η χώρα θα ήταν κομπλέ. Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλα αυτά, κυρίες και κύριοι, σε αλαφροΐσκιωτες χώρες σαν κι ετούτη, που τρέφεται μόνον με σύμβολα κι αέρα κοπανιστό, οι συμβολικοί εμβολιασμοί […]

Χάρη στα live streaming και την ηλεκτρονική πληρωμή εισιτηρίου που  έβαλαν σε ενέργεια πολλοί θεατρικοί οργανισμοί , βλέπουμε επιτέλους θέατρο φρέσκο φρεσκότατο ενώ ταυτόχρονα ενισχύονται κατά το δυνατόν οι art workers οι οποίοι – τι φάση! – έχουν σιγήσει μεν ως workers, έχουν ανθίσει δε ως καλλιτέχνες. Χρησιμοποιώ με ενθουσιασμό τη νέα αυτή δυνατότητα, εγώ που άλλοτε […]

Δεν το είχε πει έτσι ακριβώς η Σιμόν ντε Μποβουάρ αλλά πού να το φανταστεί κι εκείνη; Νόμιζε ότι ξηλώνοντας κορδελάκια, δαντελίτσες, παραμορφωτικά εσώρουχα κ.λπ., θα ξεμπερδεύαμε άπαξ δια παντός με τα θηλυκά σατουρνάλια. Αλλά κι εμείς; Ετσι τους τα αφήσαμε εμείς; Δεν προλάβαμε να γυρίσουμε την πλάτη μας και πλάκωσαν τα χανουμάκια της νέας […]

Αν δεν φοβόμουν μη φρικάρει ο διορθωτής, θα προτιμούσα μακράν για τίτλο τη διατύπωση του  Βαγγέλη Γιαννόπουλου (σ.σ. κωλόσπιτο), μιας και ο μακαρίτης υπήρξε δεξιοτέχνης του λαϊκού αισθήματος, είμαι όμως αναγκασμένη να καταφύγω στον Τσιτσάνη που κι αυτός γνώριζε πολλά για τη συμβιωτική σχέση του Ελληνος με τα ντουβάρια του. Πώς θα μπορούσε να είναι […]

Θάνατος είναι το τέλος «των οργασμών»! Ετσι μου είχε γράψει στο πρόχειρο διαγώνισμα μια μαθητριούλα με ελαφρά δυσλεξία, τότε που ήμουν δάσκαλος-α και μου φόρτωναν όποιο μάθημα περίσσευε από τις άλλες ειδικότητες. Με απασχολεί ακόμα η χαμένη συλλαβή «νι», το ξεκαρδιστικό αυτό lapsus που έδωσε ποιητική και φιλοσοφική διάσταση στο πεζό μάθημα της Βιολογίας και […]

Το αποκαλόκαιρο του 2006 ο αργεντίνος σκηνοθέτης Κάρλος Σορίν σκαρφίζεται το τέλειο σενάριο. Ο ήρωας της ταινίας «El camino de San Diego», ένας νεαρός υλοτόμος, μια μέρα, εκεί που κούρσευε με το τσεκουράκι του τα χαμηλά της ζούγκλας, βλέπει μπροστά του ένα κούτσουρο που του φάνηκε ότι σχημάτιζε τη μορφή του Μαραντόνα. Το πήρε, το […]

Η περφόρμανς του Βαρουφάκη και του Κουτσούμπα ήταν σαν την τρίχα στο ζυμάρι. Αρκεί ένα τσακ με το τσιμπιδάκι του Χρυσοχοΐδη, και την πετάς πέρα μακριά. Υπάρχουν όμως και τρίχες τριχιές, σαν τον εναγκαλισμό και τα άνευ μάσκας αεροφιλήματα που αντήλλαξε ο Πρωθυπουργός με τον Αρχιεπίσκοπο, έλάχιστα εικοσιετράωρα πριν ο δεύτερος νοσήσει και νοσηλευτεί. Ο […]

«Βάλαμεπλάτη» είπε ο κ. Τσίπρας, «βάλαμε πλάτη» αντήχησε και η κ. Γεννηματά. Μάλιστα… Η λεξικογραφημένη ερμηνεία δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Τέτοιες εκφράσεις είναι λειψές άπαξ και τις απογυμνώσεις από τις συνδηλώσεις τους. Και για να μην τα πολυλογούμε, όταν «βάζεις πλάτη», κατά βάθος περιμένεις να σου πουν ευχαριστώ για κάτι που έκανες με μισή […]

Ηταν ωραίο που αναστάτωσε τα νερά ο κ. Μπαμπινιώτης. Μας απέσπασε από τη μαυρίλα της πανδημίας και το βάρος των Αμερικανικών εκλογών. Ομολογώ ότι το γλωσσικό είναι κάτι σαν την εθνική μας ενδορφίνη, σαν αεροβική με σουφρωτές γκέτες και κολλαριστή Τζαίην Φόντα, σαν παραπέντε πλαγιάς με τα τιμόνια αμολητά που μας προσγειώνει σε λειμώνες όπου […]

Εν αρχή ην ο Λόγος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οι ακανέδες και ο Πανσερραϊκός. Κι από κοντά έρχονται τερματοφύλακες σαν τον Κελεσίδη και τον Καρυπίδη, συν τον νεαρό Τσιμίκα, το αριστερό μπακ του Ολυμπιακού που δεν πρόλαβε να χαρεί τη μεταγραφή του στη Λίβερπουλ και κόλλησε κορωνοϊό. Η αλήθεια είναι ότι το περνάει ελαφρά. Αλήθεια είναι […]

Μετά από τέτοια αναδουλειά που έσυρε η οικονομική κρίση και με την πανδημία στο καπάκι, είναι αναπόφευκτο για τους νέους ανθρώπους να συγκατοικούν ακόμα με τους γονείς τους και να βιοπορίζονται από εκείνους. Δεν το φοβάμαι αυτό. Αργά ή γρήγορα θα περάσει. Εκείνο που τρέμω είναι μήπως ο μοιραίος αυτός συγχρωτισμός βαθύνει την ανηλικότητα η […]

Αν θυμάμαι κάτι από το Παρίσι είναι τα ποδοβολητά των Παριζιάνων στις υπόγειες σκάλες, να προλάβουν το τελευταίο μετρό, εκεί γύρω στις δώδεκα και κάτι, τα μεσάνυχτα. Από σήμερα θα κοιτάνε τα ρολόγια τους και θα ζητάνε τον λογαριασμό από τις δώδεκα και κάτι το μεσημέρι. Δεν τον φοβάμαι τον Μακρόν. Είναι μανούλα σε κάτι […]

Ηταν πολύ φασαριόζικη η προχθεσινή επικαιρότητα μέσα κι έξω από το Εφετείο, κι έτσι δεν μπορέσαμε να κοντοσταθούμε λίγο για να γιορτάσουμε την 76η επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί. Εβδομήντα έξι χρόνια παθαίνουμε το ίδιο πράγμα κι ακόμα να παραδεχτούμε ότι η Αθήνα είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που έμεινε ανεόρταστη διότι […]

Με το που θα κυκλοφορήσει το εμβόλιο, θα σπεύσω να το κάνω και μετά θα φύγω τρέχοντας να βρω τους φίλους μου με τη μπλούζα μου ακόμα ξεκούμπωτη και τη σύριγγα ακόμα καρφωμένη στο μπράτσο, σαν τον Τρότσκι στο σουρεάλ μονόπρακτο του Ντέιβιντ Άιβς, εκεί που συνέχισε να κυκλοφορεί και να προάγει την Επανάσταση με […]

Ενα άλλο πράγμα που πάθαμε τους τελευταίους μήνες, είναι ότι παραγνωριστήκαμε με το σπίτι μας. Δεν νομίζω ότι χτίστηκε με τέτοιες προδιαγραφές. Να το κατοικούμε ανελέητα χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να μας πετάξει έξω, να αυτοσυγκεντρωθεί, να ηρεμήσει για λίγο, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να μας αντέξει. Περπατάω κι […]

Σκληρότερο συνδικάτο απ’ αυτό των γονέων δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Το αντιμετωπίζαμε ιδιωτικά, και να τώρα που τα ‘φερε η κατάρα να το βρούμε μπροστά μας και δημόσια. Η διασπορά του ιού που τη διευκολύνουν, καταπώς φαίνεται, νεαροί ξένοιαστοι ξεροψημένοι χαροκόποι, δεν βλέπω να άλλαξε στο παραμικρό τον εσωτερικό κανονισμό των οίκων. Η ζωή συνεχίζεται […]

Οι γονείς μου, αμέσως μετά τον γάμο τους, μπήκαν σε μια πόστα (αργό τρένο με ξύλινους πάγκους) κι έκαναν το εικοσιτετράωρο ταξίδι Καλαμάτα – Θεσσαλονίκη για να δουν την Εκθεση. Κατά μια ευρεία έννοια, γεννήθηκα κι εγώ στη Σαλονίκη αλλά τους ποιητές της δεν πρόλαβα να δω. Τους είδα πολύ αργότερα και συνεχίζω να τους […]

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουν ληφθεί αποφάσεις για τους εορτασμούς του Δεκαπενταύγουστου. «Θα το δούμε από Δευτέρα», υποσχέθηκε ο κύριος Πέτσας, εάν και εφόσον…  Δεν είμαι καμιά κακόπιστη, δεν πιέζω, δεν βιάζομαι. Εχω τα μισά μου θάρρητα στην επίσημη πολιτεία και τα άλλα μισά στην επίσημη εκκλησία, γιατί τέτοιας λογής […]