Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί

Δεν είναι μόνον οι βόλτες, τα ψώνια και οι βεγγέρες το μέτρο της κανονικότητας. Από την αρχή της πρώτης καραντίνας, εκείνο που έπεσε πάνω μας βαρύ σαν ταφόπλακα ήταν η σιγή ασυρμάτου σε συνήθειες που θα έλεγες ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σταματήσουν ακόμα κι αν σβήσει ο ήλιος. Κι όμως… Θυμάμαι ακόμα την ημέρα, εκεί προς τα τέλη της άνοιξης, όταν επιτέλους άρχισαν να ξαναμεταδίδονται ζωντανά από την τηλεόραση οι πρώτοι ελληνικοί και διεθνείς ποδοσφαιρικοί αγώνες, έστω χωρίς κοινό αλλά με ηχογραφημένα τα συνθήματα και την παρηγορητική γηπεδική βαβούρα να πλημμυρίζει σαν βάλσαμο το κατατονικό μας σπίτι. Κάτι καταλάγιασε μέσα μου. Στηλώθηκα, κουβάλησα καλύτερα τον φόβο και την αβεβαιότητα, χαμογέλασα, μη σας πω κιόλας ότι άρχισα να σιγοτραγουδάω σαν τότε που πήγαινα στη Μαύρη Θύελλα και στο Καραϊσκάκη. «Φτου ξελεφτερία από τα κατεψυγμένα του Νέτφλιξ»  βροντοφώναξα, και στρώθηκα να δω και ένα και δυο και τρία ματς που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα με ενδιέφεραν καθόλου. Η γη γυρίζει και μπάλα που κινείται δεν χορταριάζει αλλά εγώ ήμουν κιόλας γεμάτη ζιζάνια και ξερόχορτα. Ξερίζωσα μια χεριά από πάνω μου, ύστερα κι άλλη κι άλλη, γιατί η θεραπευτική λειτουργία του ποδοσφαίρου είναι ανυπολόγιστη κι ας λένε ό,τι θέλουν οι επικριτές του. Ου γαρ οίδασιν. Εμείς όμως που ξέρουμε, παρατηρούμε έκτοτε την επίδραση του κωρονοϊού στο λαϊκότερο των μαζικών αθλημάτων και καταγράφουμε για τον ιστορικό του μέλλοντος τα ευρήματά μας. Ποιός ξέρει; Ίσως μια μέρα αποτελέσουν κι αυτά στοιχεία τεκμηρίωσης γιατί η Ιστορία δεν σνομπάρει τίποτα παρά αντλεί από παντού. Από το πέταλο του καναπέ μου, όπου και παρεπιδημώ, έχω να παρατηρήσω τα ακόλουθα.