Στο παλιόσπιτο ετούτο

Αν δεν φοβόμουν μη φρικάρει ο διορθωτής, θα προτιμούσα μακράν για τίτλο τη διατύπωση του  Βαγγέλη Γιαννόπουλου (σ.σ. κωλόσπιτο), μιας και ο μακαρίτης υπήρξε δεξιοτέχνης του λαϊκού αισθήματος, είμαι όμως αναγκασμένη να καταφύγω στον Τσιτσάνη που κι αυτός γνώριζε πολλά για τη συμβιωτική σχέση του Ελληνος με τα ντουβάρια του. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; My home, my castle λένε οι Εγγλέζοι επενδύοντας στην άγια μοναξιά και στο άβατο που σου εξασφαλίζει το σπίτι σου. Δεν φταίει η μεσογειακή αλεγρία που στις δικές μας γεωγραφικές συντεταγμένες το σπίτι έγινε κάτι σαν Μουσείο φαντασιώσεων. Φταίει η φτώχεια η καταραμένη που συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε μια εναγώνια κατασκευή ενός ψευδοεαυτού ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το παρόν ακίνητο. Και κάπως έτσι, με ταυπέρογκα στεγαστικά και τα συναφή, μας πήρε τελικά ο διάολος, κι εμάς και τους Ισπανούς, στο πρώτο μπραφ της οικονομικής κρίσης.