Τη χρωστάω αυτή τη λέξη στην εκδότρια Λίζα Σιόλα που τη λάνσαρε τις προάλλες στο κατασυκοφαντημένο Facebook για να μας συστήσει τη φουντωτή και σε πολλαπλή κυοφορία αζαλέα της βεράντας της. Μακάρι να γεννηθούν κι άλλες τέτοιες λέξεις που να μας συμπεριλαμβάνουν εν αγνοία τους, που να λένε την ιστορία μας λέγοντας ταυτόχρονα τη δική τους. Αυτό δεν είναι το άνθος της οικειότητας που τόσο μας έχει λείψει πάνω από ένα χρόνο τώρα; Να μας φωνάξει κάποιος με τ’ όνομά μας, να πάνε στα τσακίδια οι προσωπικές αντωνυμίες του εγκλεισμού – εγώ, εσύ, εμείς, εμείς, εμείς -, να αποκατασταθεί η διαλυμένη μας ταυτότητα ή και να εμπλουτιστεί με τα νέα χαρακτηριστικά που εν τω μεταξύ απόκτησε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή