Ήταν το 1989, στο Λονδίνο. Ο Άντονι Χόπκινς, τότε κουρασμένος από την επαναληπτικότητα του θεάτρου και τις μέτριες κριτικές για την παράσταση M. Butterfly, ένιωθε ότι η καριέρα του είχε μπει σε αδιέξοδο. Εκείνες τις μέρες δέχτηκε ένα τηλεφώνημα που θα άλλαζε τη ζωή του. Ο πράκτοράς του του πρότεινε να διαβάσει ένα νέο σενάριο με τίτλο The Silence of the Lambs. «Είναι ένας Αμερικανός σκηνοθέτης, ο Τζόναθαν Ντέμι, και ο ρόλος λέγεται Λέκτερ», του είπε.
Ο Χόπκινς θυμάται πως κάθισε στο καμαρίνι του, με μια κούπα τσάι, και άρχισε να διαβάζει. Στην 15η σελίδα σταμάτησε, πήρε τηλέφωνο και είπε: «Μην συνεχίζεις αν δεν υπάρχει επίσημη πρόταση. Είναι ο καλύτερος ρόλος που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου». Και είχε δίκιο. Ο ρόλος του δρ. Χάνιμπαλ Λέκτερ —ενός ευφυούς, εκλεπτυσμένου αλλά ψυχωτικού κανίβαλου— επρόκειτο να γράψει ιστορία.
Όταν ο Ντέμι ήρθε στο Λονδίνο, οι δυο τους δείπνησαν μετά από μια παράσταση. Ο σκηνοθέτης τον ρώτησε πώς φανταζόταν τον χαρακτήρα. «Όπως ο υπολογιστής HAL στο 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», απάντησε ο Χόπκινς. «Ήσυχος, ψύχραιμος, με μια ανατριχιαστική οικειότητα». Αυτή η ιδέα —η τέλεια ακινησία ενός θηρευτή— έγινε η βάση της ερμηνείας του.
Ο ηθοποιός εμπνεύστηκε επίσης από παιδικό φόβο: μια τεράστια μαύρη αράχνη που είχε δει κάποτε στο φούρνο του πατέρα του. «Ήταν ακίνητη, αλλά απόλυτα σε εγρήγορση», λέει. «Ήθελα ο Λέκτερ να είναι έτσι. Μια παρουσία ήρεμη, αλλά έτοιμη να επιτεθεί ανά πάσα στιγμή». Γι’ αυτό, όταν ο σκηνοθέτης τον ρώτησε πώς ήθελε να τον δει στο πρώτο του πλάνο, ο Χόπκινς απάντησε: «Όρθιο, να περιμένω τη Στάρλινγκ. Γιατί μπορώ να την μυρίσω καθώς πλησιάζει».
Στην πρώτη ανάγνωση του σεναρίου, μπροστά σε όλο το συνεργείο, ο Χόπκινς δοκίμασε τη φωνή του Λέκτερ — ψυχρή, καθαρή, απειλητικά ήρεμη. «Σε λίγα δευτερόλεπτα η αίθουσα πάγωσε. Είδα τη Τζόντι Φόστερ να τεντώνεται από την ένταση. Αργότερα μου είπε ότι είχε παραλύσει», θυμάται. Από τότε, αυτή η «απόσταση» μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών —η γοητεία και ο φόβος μαζί— έγινε κομμάτι της ίδιας της ταινίας.
Η εμμονή του με τις λεπτομέρειες ήταν απόλυτη: Ζήτησε η φόρμα του κρατούμενου να είναι ραμμένη στα μέτρα του, γιατί ο Λέκτερ ήταν άνθρωπος με αισθητική. Εμπνεύστηκε ακόμη και το διάσημο «σιπ» ήχο του χαρακτήρα από τον Μπέλα Λουγκόζι στον Δράκουλα.
Όπως γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του Lo hicimos bien: «Ο Λέκτερ δεν είναι απλώς ένα τέρας. Είναι η προσωποποίηση της ψυχρής λογικής χωρίς συναίσθημα, ο διάβολος που παραμονεύει μέσα σε όλους μας». Και πράγματι, η ερμηνεία του δεν απλώς τον καθιέρωσε — του χάρισε ένα Όσκαρ και δημιούργησε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους κινηματογραφικούς «κακούς» όλων των εποχών.
Ο Άντονι Χόπκινς ήθελε να τρομάξει, να μαγέψει και να μείνει αξέχαστος. Το κατάφερε — με την ησυχία μιας αράχνης και την ακρίβεια ενός μεγάλου καλλιτέχνη.
