Να τος λοιπόν, ο άνθρωπος, ο μύθος, ο θρύλος. Ο Μάικλ Κορλεόνε, ο Φρανκ Σέρπικο, ο Τόνι Μοντάνα, ο Φρανκ Σλέιντ, ο Καρλίτο Μπριγκάντε, ο Βίνσεντ Χάνα.

Ο ένας και μοναδικός Αλ Πατσίνο. Να τος εκεί πάνω στη σκηνή, μόνος, με ορθίους να τον χειροκροτούν λίγο πριν ανοίξει τον «χρυσό» φάκελο για να ανακοινώσει τον νικητή της καλύτερης ταινίας στην τελετή απονομής των τελευταίων βραβείων Οσκαρ. Μια ακόμη μεγάλη στιγμή για τον ηθοποιό που μόνο μία φορά στη ζωή του ανέβηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, το 1993 όταν – επιτέλους – το κέρδισε για το «Αρωμα γυναίκας».

Αλλά μισό λεπτό. Τα πράγματα, τελικά, φέτος πήραν μια τροπή προς το παράξενο, πολύ πιο γρήγορα από ό,τι θα μπορούσε κανείς να πει «ου-χα!». Ο Πατσίνο άνοιξε προσεκτικά τον φάκελο και τι έκανε; Ανακοίνωσε αμέσως τον νικητή, το «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν, χωρίς να αναφερθεί, ως είθισται, στα ονόματα των υπόλοιπων υποψήφιων παραγωγών και στους τίτλους των υπόλοιπων υποψήφιων ταινιών.

Ω μέγα σκάνδαλο!

Eπανέρχομαι έπειτα από αρκετό καιρό στο «επεισόδιο» που προκάλεσε τον μεγαλύτερο θόρυβο στην τελευταία τελετή απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, την Κυριακή 10 Μαρτίου, επειδή άκουσα πολλά για τον Αλ Πατσίνο – και δη αρνητικά: από την ηλικία ως τα λίφτινγκ του, από το «τετράγωνο» σουλούπι του, ως τη «διανοητική του κατάσταση». Οπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ο περισσότερος κόσμος έμεινε στην επιφάνεια, σε αυτό που είδε, χωρίς να κάνει τον κόπο να σκεφτεί λίγο παραπάνω, να δει πίσω από την εικόνα, ή τουλάχιστον να αναζητήσει, εφόσον τον ενδιέφερε, την αιτία στην οποία οφειλόταν αυτό που έγινε.

Οντας ο έμπειρος επαγγελματίας που είναι (γιατί είναι), ο Αλ Πατσίνο ήταν έτοιμος να κάνει αυτό που έπρεπε: να διαβάσει τα ονόματα και των 10 υποψηφίων για την καλύτερη ταινία. Αλλά όχι. Κάτι που πολύς κόσμος δεν έμαθε είναι ότι οι παραγωγοί του show της τελετής των Οσκαρ είχαν διαφορετικά σχέδια στο μυαλό τους. Εκείνοι ήταν που αποφάσισαν να ταρακουνήσουν λίγο τα πράγματα και για λόγους χρόνου, όπως αναφέρθηκε αργότερα, να παραλείψουν ολόκληρο το παιχνίδι της λίστας υποψηφίων, αφήνοντας βέβαια τον Αλ Πατσίνο μόνο μέσα στο στόμα του λύκου. Οπότε κι εκείνος, κρατώντας αυτόν τον «χρυσό» φάκελο λες και ήταν ωρολογιακή βόμβα, μόνος μπροστά σε ένα ζωντανό πλήθος από A-listers του Χόλιγουντ και εκατομμύρια μάτια από όλον τον πλανήτη να τον παρακολουθούν από τις τηλεοπτικές οθόνες τους, τι έκανε;

Εκανε αυτό που του είχαν πει να κάνει. Ανακοίνωσε, απλώς, τον νικητή.

Ομως ο Αλ Πατσίνο δεν είναι ο σταρ που θα αποφύγει τις ευθύνες των «λαθών» του, αν μπορούμε να αποκαλέσουμε λάθος το ότι ακολούθησε μια οδηγία που του είχε δοθεί. Συνεπώς ήταν ο ίδιος που ξεκαθάρισε ότι δεν ήταν πρόθεσή του να παρακάμψει τους υποψηφίους – ήταν όλα μέρος του γενικού σχεδίου των παραγωγών. Σε μια δήλωσή του την επομένη, ο Πατσίνο εξήγησε ότι απλώς ακολουθούσε τις εντολές και έκανε αυτό που ήθελαν τα μεγάλα πλάνα στα παρασκήνια. Και αυτό είναι προς τιμήν του. Γιατί δείχνει ότι ακόμη και ένας βαρέων βαρών σταρ του Χόλιγουντ όπως ο Αλ Πατσίνο ξέρει πότε ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Αναγνώρισε ότι το να μη δοθεί στους υποψηφίους η στιγμή τους στο προσκήνιο ήταν μια «άθλια κίνηση» και ζήτησε συγγνώμη για τυχόν «πληγωμένα συναισθήματα».

Είναι γνωστό ότι ο Αλ Πατσίνο είχε πάντα χρυσή καρδιά. Απέδειξε ότι έχει ακόμα και όταν προκάλεσε σάλο σε μία από τις μεγαλύτερες βραδιές της showbiz. Γιατί όντως προκλήθηκε χάος μετά την απρόσμενη ανακοίνωσή του. Πολλοί άρχισαν να ξύνουν τα κεφάλια τους, οι δημοσιογράφοι στα παρασκήνια είχαν καταρρεύσει για το ρεπορτάζ, και ο καημένος ο Αλ μάλλον θα ήθελε να ανοίξει η γη και να τον καταπιεί. Μπορεί το ολίσθημα να μην ήταν τόσο επικό όσο η μείξη «Moonlight» – «La La Land» του 2017 όταν η Φέι Ντάναγουεϊ ανακοίνωσε τη λάθος ταινία (και πάλι επειδή της είχαν δώσει λάθος φάκελο), σίγουρα όμως έκανε τρομερή αίσθηση.

Τελικά, η ζωντανή τηλεόραση είναι ένα άγριο θηρίο που μπορεί να σε δαγκώσει στο πι και φι και μάλιστα όταν δεν το περιμένεις καν. Ομως ας το δούμε και λίγο διαφορετικά. Μπορεί ο Αλ Πατσίνο να προκάλεσε σύγχυση στα Οσκαρ, αλλά τουλάχιστον το έκανε για… μας! Μας χάρισε μια ιστορία για την οποία (και θυμηθείτε με) τα επόμενα χρόνια θα γίνονται διαρκείς αναφορές και πάντα με χαμόγελο.

Και αυτό, προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου.

Τελευταία Νέα