Η αντίθεση ήταν από την αρχή συνταρακτική. Την ώρα που οι κυβερνητικοί συγκάλυπταν, οι εθελοντές έτρεχαν να βοηθήσουν. Την ώρα που οι πρώτοι ψέλλιζαν δικαιολογίες, οι δεύτεροι πρόσφεραν αίμα, χρήματα, τρόφιμα, ψυχολογική υποστήριξη. Και τώρα τα σπίτια τους.

Το βλέπουμε πάντα στις μεγάλες κρίσεις: ανώνυμοι πολίτες εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στα θύματα ενός σεισμού, μιας πλημμύρας, μιας φωτιάς. Δεν το κάνουν επειδή περιμένουν κάτι σε ανταπόδοση, αλλά επειδή έτσι αισθάνονται. Η μόνη κάμερα που τους τραβάει είναι της συνείδησής τους. Οι πρωτοβουλίες ξεκινούν από άτομα ή παρέες και χάρις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρνουν πολύ γρήγορα εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Στο ζήτημα της προσφοράς στέγης, η αντίθεση είναι και συμβολική. Την ώρα που η κυβέρνηση αναγγέλλει την κατεδάφιση 3.200 αυθαίρετων κτισμάτων στην Αττική, πολλά από τα οποία η ίδια είχε νομιμοποιήσει, εκατοντάδες πολίτες ανοίγουν τα σπίτια τους στους πυρόπληκτους. Ο ένας προσφέρει ένα δωμάτιο, ο άλλος μετακομίζει σε φίλους για να διαθέσει όλο το σπίτι του, φοιτητές δίνουν τα πατρικά τους στην Αθήνα όσο εκείνοι λείπουν, ιδιοκτήτες αγοράζουν έπιπλα, καλύπτουν τη διατροφή ή αναλαμβάνουν τις μετακινήσεις των συνανθρώπων τους που τα έχασαν όλα.

Μα πάνω απ’ όλα προσφέρουν αγάπη. Την ώρα που ο Καμμένος κουνάει το δάκτυλο, ο Σπίρτζης στέλνει μπουλντόζες και ο Τσίπρας καταγγέλλει την αντιπολίτευση, εκείνοι ανοίγουν την αγκαλιά τους. Η απουσία του κράτους απέναντι στην κινητοποίηση της κοινωνίας. Η αναλγησία των εκλεγμένων απέναντι στην καλοσύνη των ξένων. Ετσι, «με πομπούς και με κεραίες», θα πορευτούμε.

Τελευταία Νέα