Ο άθλος του Κλόζε με τα 16 γκολ και η κούρσα του Μίλερ
Ο Μίροσλαβ Κλόζε στο προηγούμενο Μουντιάλ και συγκεκριμένα στο επικό για τη Γερμανία 7-1 επί της Βραζιλίας στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 έγραψε ιστορία, καθώς πέτυχε το 16ο γκολ του στην ιστορία των τελικών φάσεων της διοργάνωσης.
Εγινε έτσι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών ξεπερνώντας τα 15 γκολ που είχε ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο.
Ενας συμπατριώτης του Κλόζε, ο Τόμας Μίλερ (που είχε σκοράρει επίσης σε εκείνο τον θριαμβευτικό ημιτελικό), έχει φτάσει τα 10 και έχει τα φόντα ακόμα και σε αυτή τη διοργάνωση να πιάσει στην κορυφή τον Κλόζε. Ακόμα και να μην τα καταφέρει όμως έχει τα χρονικά περιθώρια να δώσει το «παρών» σε μια ακόμα διοργάνωση, το 2022 στο Κατάρ.
Ο Μίλερ έχει σημειώσει αυτά τα γκολ σε 13 παιχνίδια τελικής φάσης Παγκοσμίων Κυπέλλων, συμμετέχοντας στις διοργανώσεις του 2010 και του 2014, αλλά ο Κλόζε ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που πέτυχε τουλάχιστον πέντε γκολ σε μία διοργάνωση δύο συνεχόμενες φορές (2002 και 2006).
Ο Περουβιανός Τεόφιλο Κουμπίγιας το είχε κάνει επίσης, αλλά όχι συνεχόμενα, αφού είχε σκοράρει από πέντε φορές στο Μεξικό (1970) και στην Αργεντινή (1978).
Πάντως και ο Τόμας Μίλερ έχει σημειώσει τα 10 γκολ του ισομερώς μοιρασμένα στις δύο διοργανώσεις (2010, 2014) και αν καταφέρει να πετύχει πέντε γκολ και στα γήπεδα της Ρωσίας θα γίνει ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία που θα το έχει κάνει τρεις φορές.
Ενας άλλος Μίλερ όμως, Γερμανός και αυτός, έχει τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, διότι ο Γκερντ Μίλερ (περί αυτού ο λόγος) είχε σκοράρει 14 φορές στα μόλις δύο Παγκόσμια Κύπελλα που αγωνίστηκε (Μεξικό 1970 και Δυτική Γερμανία 1974).
«Telstar 18», το όνομα της στρογγυλής θεάς
Το αντικείμενο του πόθου για ποδοσφαιριστές και φιλάθλους ανά την υφήλιο σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο είναι χωρίς αμφιβολία η μπάλα.
Οταν «σπαρταράει» στα δίχτυα, όταν υπακούει στις προσταγές των βιρτουόζων παικτών, όταν αποκρούεται εντυπωσιακά από τους τερματοφύλακες, είναι οι στιγμές που ξεσηκώνει τους πάντες και δημιουργεί απίστευτα συναισθήματα σε όσους ζουν, συμμετέχουν ή παρακολουθούν έναν αγώνα.
Η FIFA το έχει καταλάβει πρώτη απ’ όλους και δεν είναι τυχαίο ότι έχει αναγάγει σε σόου την παρουσίαση πλέον της κάθε μπάλας στην εκάστοτε διοργάνωση. Οπως έγινε πριν από λίγο καιρό στη Μόσχα, όπου ο Λιονέλ Μέσι παρουσίασε την «Telstar 18», την μπάλα που παίζουν στα γήπεδα της Ρωσίας.
Μια μπάλα που έχει ενσωματωμένο μικροτσίπ, το οποίο επιτρέπει μέσω τηλεμετρίας την παρακολούθηση και την ανάλυση της ταχύτητας και της τροχιάς της.
Το όνομά της ξυπνά μνήμες, καθώς σε ένα εκ των κορυφαίων Παγκοσμίων Κυπέλλων όλων των εποχών (Μεξικό, 1970) λανσαρίστηκε για πρώτη φορά η «Telstar», ίσως η πιο χαρακτηριστική, με τα κλασικά ασπρόμαυρα τετράγωνα (ελέω TV). Χρησιμοποιήθηκε και το 1974 στη Δυτική Γερμανία.
Τη διαδέχθηκε η «Tango» (Αργεντινή, 1978 και Ισπανία, 1982), ενώ στο Μεξικό (1986) η περίφημη «Azteca» έκλεψε την παράσταση όχι μόνο για τα σχέδιά της, αλλά επειδή για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε συνθετική ποδοσφαιρική μπάλα στο Μουντιάλ.
Η «Etrusco Unico» εμνεύστηκε από την ιστορία της Ιταλίας (Ιταλία, 1990), ενώ η «Questra» χρησιμοποιήθηκε στο Μουντιάλ των ΗΠΑ (1994), υπεύθυνη κατά πολλούς για το μοιραίο (χαμένο) πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Το χρώμα ήρθε στις μπάλες το 1998 στη Γαλλία (Τρικολόρ προς τιμήν των Γάλλων) και εξελίχθηκε με τη «Fevernova» (2002), που όμως, όπως και η «Teamgeist» (2006), δημιουργούσε θέμα με το βάρος της στους παίκτες. Ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα για τους τερματοφύλακες στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής (2010), καθώς την «Jambulani» ήταν πολύ δύσκολο να τη συγκρατήσουν.
Η πιο πολύχρωμη και εντυπωσιακή μπάλα μέχρι σήμερα, η «Βrazuca», που χρησιμοποιήθηκε στα γήπεδα της Βραζιλίας, πήρε – για πρώτη φορά – το όνομά της από ψηφοφορία των φιλάθλων.
Το 1930, στον πρώτο τελικό στην Ουρουγουάη, η γηπεδούχος χρησιμοποίησε τη δική της μπάλα («T-Model») στο δεύτερο ημίχρονο και νίκησε με 4-2 την Αργεντινή που προηγήθηκε 2-1 στο πρώτο μέρος, όταν οι δύο ομάδες έπαιζαν με τη δική της μπάλα (την «Tiento»)!
