Ο Παύλος Γιαννακόπουλος πέρασε στην ιστορία. Ο Τύπος του απένειμε τον τίτλο του κορυφαίου αθλητικού παράγοντα. Οχι αδίκως. Εστω κι αν το μπάσκετ υπολείπεται κατά πολύ του ποδοσφαίρου σε βαθμό δυσκολίας. Είναι σαφώς πιο δύσκολο (και δαπανηρό) η συγκρότηση μιας ενδεκάδας απ’ ό,τι μιας πεντάδας. Ο δε ανταγωνισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο, του ποδοσφαίρου σε σχέση με το μπάσκετ, η μέρα με τη νύχτα. Το τι προσπάθεια χρειάζεται για να φτάσεις στην τετράδα του Τσάμπιονς Λιγκ σε σχέση με το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας. Ολα αυτά βέβαια δεν αναιρούν ούτε την προσφορά του Παύλου, ούτε την προσωπικότητά του. Τον χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του. Αν ο Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου σάρωσε τους εγχώριους τίτλους και σήκωσε έξι φορές το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ο Παύλος τους κέρδισε όλους. Και τους φίλους και τους εχθρούς. Κέρδισε την εκτίμηση και των οπαδών και των αντιπάλων. Κι αυτός ήταν ο μεγαλύτερος τίτλος.

Σπαρτιάτης

Σπαρτιάτης στην καταγωγή, είχε συμπεριφορά Σπαρτιάτη. Ανθρωπος της δουλειάς. Οχι της επίδειξης. Ο βίος του ήταν λιτός. Μακριά απ’ αυτόν ο νεοπλουτισμός. Η προκλητική συμπεριφορά. Οδηγούσε ο ίδιος τη Μερσεντές. Περπάταγε μόνος και χαιρετούσε όλο τον κόσμο. Ο Παύλος (όπως και τα άλλα αδέλφια) ήταν ο ορισμός του οικογενειάρχη. Νωρίς το βράδυ για ύπνο, νωρίς το πρωί για δουλειά. Αν δεν ήταν στον Παναθηναϊκό, δεν θα τον ήξερε κανείς. Ολα αυτά δημιούργησαν το προφίλ του Παύλου Γιαννακόπουλου. Κοινωνικά και αθλητικά. Γνωστές οι πολιτικές πεποιθήσεις του, χωρίς να τις προβάλλει και χωρίς να επιζητεί ιδιαίτερες σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία. Με την ομάδα παθιαζόταν. Χωρίς ποτέ να υπερβεί τα όρια. Χωρίς να χλευάσει τον αντίπαλο. Ο Παύλος ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Σε σχέση με τους διάφορους σαλταδόρους και αεριτζήδες του χώρου.

Γι’ αυτό κι ήταν ο μακροβιότερος παράγοντας στον αθλητισμό. Από τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό του 1971. Μέχρι που παρέδωσε τη σκυτάλη στον γιο του Δημήτρη. Στους σαλταδόρους που λέγαμε πιο πάνω ανατρέχει το μοναδικό λάθος στη σχεδόν 50χρονη παρουσία του στα διοικητικά του Παναθηναϊκού. Στην ένταξη και συμμετοχή του, το 2008, στην περιβόητη ΠΕΚ (Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση). Στα παραμύθια περί των εκατομμυρίων πράσινων καρδιών. Στο εγχείρημα της πολυμετοχικότητας, που κατέστρεψε τον Παναθηναϊκό και τον έφερε στα πρόθυρα της διάλυσης. Η παρουσία του Παύλου ήταν που είχε νομιμοποιήσει την Κίνηση στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Οι άλλοι ήταν Παναθηναϊκοί κατά περίπτωση και κατά περίσταση. Ο Παύλος χωρίς να αναμειχθεί στη διοίκηση, συνέβαλε (όπως κι ο Θανάσης) με ένα σημαντικό ποσό, με στόχο την αναγέννηση του Παναθηναϊκού, αλλά τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.

Μπαλάκι

Η πρόθεση του Παύλου ήταν να βοηθήσει. Οι σπατάλες και η κακοδιαχείριση είχαν ως αποτέλεσμα έσοδα δεκάδων εκατομμυρίων να γίνουν καπνός κι ο Παναθηναϊκός να χρεοκοπήσει. Στο μεταξύ, ουδέν νεώτερον από το μέτωπο της αναδιάρθρωσης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το σχέδιο Βασιλειάδη έχει εγκαταλειφθεί. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο υφυπουργός Αθλητισμού θα πετάξει το μπαλάκι στους ποδοσφαιρικούς φορείς: Αν μειωθούν οι ομάδες το συνδρομητικό κανάλι προσφέρει πενταετές συμβόλαιο έναντι 40 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Συν τα 30 εκατ. που θα δοθούν στις τρεις επαγγελματικές κατηγορίες μέσω της ΕΡΤ κ.λπ. Από κει και πέρα, ας αποφάσισαν οι ίδιοι. Αν το προσεχές πρωτάθλημα θα διεξαχθεί σε δύο ομίλους των 10 ομάδων ή με 16 ως έχει σήμερα και υποβιβαστούν οι έξι τελευταίοι. Με δεδομένο ότι έξι ομάδες της Σούπερ Λίγκας δεν έχουν τηλεοπτική στέγη, ο Γιώργος Βασιλειάδης ευελπιστεί ότι οι ομάδες θα συμφωνήσουν.

Τελευταία Νέα