Με την ψυχή τους και την κουζίνα τους

Στο μενού ενός μικρού εστιατορίου στο κέντρο της Μυτιλήνης συνυπάρχουν το ινδικό πικάντικο κοτόπουλο, η λιβανέζικη μελιτζανοσαλάτα, το λαχματζούν με κιμά από μοσχάρι και αρνί, τα γεμιστά και η πατατόπιτα. Κάθε φορά που οι μάγειροι και οι βοηθοί τους –πέντε Ελληνες και πέντε πρόσφυγες –ετοιμάζουν τα πιάτα ημέρας, μυρωδιές της Ανατολής και της Μεσογείου μπλέκονται αρμονικά και πλημμυρίζουν το ισόγειο της οδού Κομνηνάκη, λίγα μόλις μέτρα από την κεντρική Πλατεία Σαπφούς. Εξάλλου, για το καφέ-εστιατόριο Nan (σημαίνει ψωμί στα ινδικά, πακιστανικά, φαρσί κ.ά.) η λέξη- κλειδί είναι η συνύπαρξη: τόσο των γεύσεων όσο και των ανθρώπων. Το μαγαζί άνοιξαν πριν από περίπου δύο μήνες τέσσερις Ελληνίδες με έντονο εθελοντικό – ακτιβιστικό ρόλο στο Προσφυγικό στη Λέσβο, θέλοντας να βοηθήσουν, όπως τονίζουν, στην ανάγκη πρόσβασης στην εργασία των προσφύγων, αλλά και των ντόπιων. Μάλιστα, στις 20 Ιουνίου (Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων) οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της Μυτιλήνης θα δοκιμάσουν γεύσεις από το Ιράκ, τη Συρία και το Πακιστάν καθώς το εστιατόριο συμμετέχει στο φετινό Φεστιβάλ Μαγειρικής Προσφύγων (Refugee Food Festival).

«Στην ειδική εκδήλωση της ερχόμενης Τετάρτης αναμένεται να μαγειρέψουν τρεις πρόσφυγες. Ο ένας είναι ο Abdul Waris Hafiz από το Πακιστάν ο οποίος εργάζεται ήδη στο εστιατόριο. Περιμένουμε επίσης μια νεαρή Αφγανή που μας είπε ότι θα ήθελε να συμμετέχει και έναν Σύρο που μας έχει ζητήσει δουλειά και σκεφτήκαμε ότι είναι καλή ευκαιρία να τον γνωρίσουμε. Το ζητούμενο άλλωστε είναι να υπάρχει μια προοπτική συνεργασίας και εξέλιξης», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Λένα Αλτίνογλου.

Η ίδια μαζί με την Εφη Λατσούδη (νικήτρια του Βραβείου Προσφύγων Νάνσεν 2016), τη Μέλπω Παπαδοπούλου και την Ευγενία Τσιάκα ίδρυσαν αυτό το πολυπολιτισμικό μαγαζί: «Η ιδέα για την δημιουργία του έπεσε πριν από τρία χρόνια. Μετά από πολύ κόπο, εθελοντική δουλειά και στήριξη από κάποιους ανθρώπους στο νησί βλέπουμε με ικανοποίηση πρόσφυγες να δουλεύουν με Ελληνες στην κουζίνα φτιάχνοντας συνταγές από διαφορετικές χώρες».

Σύμφωνα με τις ιδρύτριες του Nan, που έχει τη νομική μορφή αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, η τοπική κοινωνία δείχνει να αγκαλιάζει το (μάλλον παράτολμο) εγχείρημα: «Τουλάχιστον δεν αντιμετωπίσαμε κάποιου είδους αντίδραση. Ακόμα και οι ντόπιοι που εργάζονται στο εστιατόριο ήταν μακροχρόνια άνεργοι ή αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες. Οσο για τους πρόσφυγες ελπίζουμε με αυτό τον τρόπο να σταθούν στα πόδια τους, να βγάζουν τα δικά τους λεφτά και να αφήσουν για πάντα πίσω τους τα camps. Στόχος είναι να ενσωματωθούν πλήρως στην κοινωνία. Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα».