Τώρα που απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα στο Σκοπιανό έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν ή ότι τέλος πάντων πλησιάζουμε προς τα εκεί, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι όλο αυτό προέκυψε από την αδιανόητη πρεμούρα που έπιασε τους ξένους, Ευρωπαίους και Αμερικάνους «να επιλύσουν το πρόβλημα». Χωρίς αυτών την πίεση, το Σκοπιανό θα ήταν πάνω σε κάποιο ράφι ή μέσα σε κανένα συρτάρι πασπαλισμένο με χοντρό αλάτι για να μη μουχλιάσει, σιτέψει και σαπίσει.

Και δεν μπορώ ο πατριώτης να μην αντιδιαστείλω τις ραγδαίες εξελίξεις στο Σκοπιανό (εντός έξι μηνών όλο αυτό –από τον περασμένο Δεκέμβρη, υπενθυμίζω, όταν ο Μπουτάρης κάλεσε τον Ζάεφ για χριστουγεννιάτικες διακοπές στη Θεσσαλονίκη) με το Κυπριακό που καρκινοβατεί 44 χρόνια τώρα και ουδείς ασχολείται σοβαρά.

Διότι αν όλοι αυτοί οι «φίλοι» και σύμμαχοι της Ελλάδας είχαν επιδείξει την ίδια σπουδή για την επίλυση του Κυπριακού, τώρα το πρόβλημα θα ήταν λυμένο και η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που παραμένει διαιρεμένη και με στρατό κατοχής στο έδαφός της θα είχε επανενωθεί και θα λειτουργούσε ως ενιαίο κράτος. Και με ενιαία πρωτεύουσα, η οποία επί 44 χρόνια τώρα παραμένει χωρισμένη στα δύο με ένα τείχος της ντροπής (της Ευρώπης και του πολιτισμένου κόσμου).

Πανηγυρίζαμε το ’89 για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αλλά για το «τείχος» της Λευκωσίας ουδείς ομιλεί…

Το ΝΑΤΟ και η ΠΓΔΜ

Πολύ απλά γιατί η Κύπρος είναι τόσο μακριά από την Ευρώπη και δεν είναι το μήλον της Εριδος ανάμεσα στους Αμερικάνους και τους Ρώσους…

Αλλά «τι είναι η Κύπρος; Μια Ελλάδα στην άκρη της θάλασσας…», είχε γράψει κάποτε μια ποιήτρια, και το βρήκα τόσο συγκλονιστικό που είπα να το μεταφέρω και εδώ.

Το Κυπριακό μπορείς να το λύσεις, Αλέξη μου; Λύσ’ το να σε αποθεώσουμε. Οχι το Σκοπιανό, το οποίο ενδιαφέρει μόνο το ΝΑΤΟ για να εντάξει την ΠΓΔΜ στους κόλπους του και να βάλει πόδι στα Δυτικά Βαλκάνια, και τους Ρώσους από την άλλη πλευρά να σαμποτάρουν την κατάσταση, πολύ απλά γιατί δεν θέλουν αυτή τη γεωστρατηγική κίνηση του ΝΑΤΟ στην παγκόσμια σκακιέρα.

Λύσε το Κυπριακό, να σε παραδεχτώ. Το Σκοπιανό περίμενε (και παρέμενε) 25 χρόνια στα συρτάρια. θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς να επιλυθεί, άλλα τόσα. Κι εκείνοι επίσης…

Ποιος κερδίζει στο τέλος

Το εξοργιστικότερο όμως, με όλη αυτή την απίθανη υπόθεση με το όνομα του γειτονικού κρατιδίου δεν είναι ότι θα κερδίσουν ή όχι αυτοί και θα χάσουμε κάτι εμείς, διότι έτσι είναι με τις διαπραγματεύσεις. Αν δεν είσαι νικητής σε πόλεμο για να επιβάλεις εσύ τις δικές του θελήσεις, σε μια διαπραγμάτευση μεταξύ δύο μερών, όπου η κάθε πλευρά θεωρητικά είναι ισότιμη της άλλης, είναι προφανές ότι κάτι θα χάσεις, κάτι θα κερδίσεις για να φτάσεις σε μία συμφωνία.

Εμείς δεν ξέρω τι θα κερδίσουμε, πέρα ίσως από ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη –θα χάσουμε όμως σίγουρα το μονοπώλιο επί του ονόματος Μακεδονία, κάτι που τρελαίνει, ως σκέψη και μόνο, διάφορους πατριδοκάπηλους που έχτισαν καριέρες στην πολιτική με αυτή την ιστορία.

Αλλά να κερδίσουμε, δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι. Μόνο ίσως η κυβέρνηση κερδίζει ώς τώρα –αλλά μόνο για την πάρτη της. Τι κερδίζει; Οτι όλη η κοινωνία είναι προσανατολισμένη στην υπόθεση με το Ονοματολογικό των Σκοπίων, την ίδια ώρα που το υπουργείο Οικονομικών ετοιμάζεται να μας φορέσει το «σομπρέρο» του 4ου Μνημονίου. Και μια αυστηρή επιτήρηση, η οποία θα διαρκέσει 20 με 25 χρόνια. Αρα γιατί να μη μας έχει προσανατολισμένους σταθερά προς το αν και πότε θα λυθεί το πρόβλημα με το όνομα των Σκοπίων, ποιο θα είναι αυτό, αν συμπεριλαμβάνει το όνομα «Μακεδονία» και τέτοια…

Οι μάγοι της πολιτικής

Και το κάνει δε τόσο επαγγελματικά, που, ειλικρινά το λέω, κάποιες φορές αισθάνομαι την ανάγκη να τους αποθεώσω τους «προφέσορες», τους καθηγητές. Που έχουν βάλει τα γυαλιά σε πραγματικούς επαγγελματίες του είδους και που η διακυβέρνησή τους θα αποτελέσει υπόθεση εργασίας, Case study, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο (πάντοτε με προφορά η οποία είναι οφθαλμοφανές ότι προσιδιάζει σε εκείνη της Οξφόρδης), στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου.

Παράδειγμα δίνω προς ενίσχυση όσων προαναφέρω: την Τρίτη το απόγευμα, και αφού είχαν προηγηθεί οι υπεραισιόδοξες δηλώσεις Κοτζιά τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες ότι επετεύχθη συμφωνία, από το Μέγαρο Μαξίμου διέρρευσε ότι το βράδυ της ίδιας ημέρας η συμφωνία θα έκλεινε με τηλεφώνημα μεταξύ των δύο πρωθυπουργών Τσίπρα – Ζάεφ. Τρίτη δεν έγινε το τηλεφώνημα. Μετατέθηκε Τετάρτη. Τετάρτη δεν έγινε, μετατέθηκε Πέμπτη. Την Πέμπτη όχι μόνο δεν έγινε, αλλά υπήρξαν και κάτι δηλώσεις Ζάεφ που έδειχναν ότι υπάρχουν ακόμη κάποια προβλήματα. Και πάει λέγοντας. Περάσαμε ένα Σ/κ εν αναμονή του τηλεφωνήματος που δεν έγινε ποτέ. Και στο μεταξύ 116 σελίδες Μνημόνιο, το 4ο, έτοιμο προς ψήφιση.

Δεν είναι μάγοι; Στη δεκαετία του ’80, ο Ανδρέας είχε μετακαλέσει από το Παρίσι έναν τέτοιο μάγο στην επικοινωνία ονόματι Σεγκελά, Ζακ Σεγκελά για την ακρίβεια. Δεν ξέρω αν ζει ακόμη ο άνθρωπος, αλλά αν ζει θα άλλαζε επάγγελμα διαμιάς με τούτους εδώ, τους ασυναγώνιστους…

Ο survivor των Γρεβενών

Πληροφορηθήκαμε την ύπαρξή του, διότι προσωπικά, όπως και διαφόρων άλλων, μας διέφευγε ότι είναι ένας, ακόμη, αντιπρόσωπος του έθνους, μετά από μια μπαρούφα που πέταξε στην τηλεόραση για να κοντράρει τα περί Λαμπράκη και 17χρονων που είπε ο πρόεδρος Κυριάκος την περασμένη Κυριακή στον Σκάι. Τι είπε αυτός ο εις εκ των 300 της Βουλής; Το ακόλουθο: και ποιον 17χρονο ενδιαφέρει πόσους έχει σκοτώσει ο Κουφοντίνας;!

Ονομάζεται Μπγιάλας Χρήστος του Αθανασίου και της Βασιλικής, εκλέγεται με τον ΣΥΡΙΖΑ στα Γρεβενά, και δηλώνει οικονομολόγος. Ο περί ου λόγος Μπγιάλας είναι μια σπουδαία μορφή, καταλήγω. Μια σοβαρή προσωπικότητα της επιστήμης της Οικονομίας και απορώ με τον πρόεδρο Αλέξη που έχει (ακόμη…) υπουργό Οικονομικών τον Τσακαλώτο, αναπληρωτή του τον Χουλιαράκη και υφυπουργό στο εν λόγω υπουργείο την κυρία Παπανάτσιου. Τον Μπγιάλα μόνο του έπρεπε να είχε!

Διότι καθ’ α με ενημέρωσε η φίλη μου Φωτεινή Πιπιλή, η οποία αναδεικνύεται σε μεγάλη ερευνήτρια, μία μις Τζέιν Μαρπλ της εποχής μας, ο περί ου ο λόγος Μπγιάλας είναι φαινόμενο επιβίωσης, ένας αληθινός survivor των Γρεβενών: το 2014, επί επαράτου κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου δηλαδή, εκείνος είχε φορολογητέα εισοδήματα (και τα δήλωσε περήφανα στο πόθεν έσχες του επόμενου έτους) 1.766,98 ευρώ και άλλα 594,18 ευρώ από αφορολόγητα εισοδήματα. Τουτέστιν την έβγαλε κατά το κοινώς λεγόμενο με 2.361,16 ευρώ τον χρόνο. Δηλαδή με 6,5 ευρώ την ημέρα.

Καταλαβαίνω ότι στα Γρεβενά η ζωή μπορεί να είναι φθηνή, αλλά με εισοδήματα 6,5 ευρώ την ημέρα νομίζω ότι δύσκολα μπορεί να επιβιώσει κάποιος χωρίς να λιμοκτονήσει. Ο κύριος Μπγιάλας τα κατάφερε πάντως, διότι η σύζυγός του εργαζόταν, και είχε εισοδήματα σοβαρά (σε σχέση με τα δηλωθέντα από τον βουλευτή), ύψους 13.144,25 ευρώ.

Αυτά, δεν συνεχίζω περαιτέρω. Μήπως και αποφασίσει κάποια στιγμή, η Βουλή να πραγματοποιήσει ουσιαστικό έλεγχο επί των δηλώσεων των βουλευτών. Ουσιαστικό, και όχι παραμύθια…

Τελευταία Νέα