Το μερίδιο της ευθύνης

Τα παιδιά της Λέρου. Οι Ερινύες του σύγχρονου κόσμου. Η μαύρη τρύπα που έχει καταπιεί τις ψυχές μας, τις αλλοτριωμένες συνειδήσεις μας.

Τα παιδιά της Λέρου. Η ντροπή μας. Η αποκρουστική πραγματικότητα που αποφεύγουμε να αντικρίσουμε.

Αυτός που τηλεφώνησε. Αυτός που ενημέρωσε. Αυτός που έπραξε τα δέοντα. Ολοι αθώοι. Οι ένοχοι είναι τα ίδια τα παιδιά. Τα μεγάλα θύματα της κοινωνίας των ψευδαισθήσεων και της εξωραϊσμένης αλήθειας που απολαμβάνει τον νιρβάνα.

Οι «αρμόδιοι», οι «ευαίσθητοι», «αυτοί που ήξεραν» και όλοι εμείς που σαν ύαινες διψάμε για αποκρουστικές λεπτομέρειες. Η τάχα ευαισθησία μας για τα παιδιά της Λέρου. Θηρευτές ψυχών. Ολα για τα κλικ, την επισκεψιμότητα, τη διέγερση της ήδη νοσηρής φαντασίας, τον ερεθισμό των χαμηλών ενστίκτων, ποιος θα γίνει πιο βδελυρός για να προσελκύσει το ενδιαφέρον. Αφελείς ηρωίσκοι.

Τα καράτια της κοινωνίας μετριούνται από την προστασία που προσφέρει στους αδύναμους, τα παιδιά και τους γέροντες. Το ασφαλές περιβάλλον που τους παρέχει. Από τα ανακλαστικά της απέναντι στους κινδύνους. Οχι από τις επιδοματικές πολιτικές και τις πρόβες μπροστά στους καθρέφτες των μόνιμα φιλομειδών.

Τα παιδιά της Λέρου είναι παιδιά όλων μας. Των δασκάλων, των φίλων, των συγγενών, των κρατικών λειτουργών, ολόκληρης της κοινωνίας. Και όλοι μας έχουμε το μερίδιο της ευθύνης στην εξαχρείωση των αξιών.

Τα παιδιά της Λέρου είναι οι άχραντες πολίτες αυτού του τόπου. Κι εμείς είμαστε οι απέναντι. Οι εκβαρβαρωμένοι. Οι φαρισαίοι, οι υπερθεματιστές της ανάξεσης των πληγών που αφού ικανοποιηθούμε με τη μυρωδιά του αίματος, κλείνουμε την πόρτα μας και συνεχίζουμε την ανόητη καθημερινότητά μας.

Τα παιδιά της Λέρου δυστυχώς δεν είναι η μοναδική πυορροούσα πληγή.

Τουλάχιστον ας γίνουν η αφορμή να προκληθεί μία κοινωνική αβιογένεση που θα οδηγήσει τη νόθα κατάσταση και το ψυχοσωματικό άλγος στην ευθανασία.