Eάν κάποιοι θέλουν, µπορούν και πρέπει να σώσουν το ποδόσφαιρο, αυτοί είναι οι ίδιοι οι παίκτες: σύµφωνοι, δεν έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν θεσµικά, αλλά πού και πού αντιλαµβάνονται τη δύναµή τους, στυλώνουν τα ποδάρια τους και αντιστέκονται κατά της αρχής! Στη δίκην déjà vu από τις 25 Φεβρουαρίου (ΠΑΟΚ – Ολυµπιακός) χθεσινή µαύρη νύχτα της Τούµπας, οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ σήκωσαν το ανάστηµά τους και δεν κιότεψαν, ούτε αποδείχθηκαν άβουλα όντα. Οταν ο Ιβάν Σαββίδης εν είδει κουτσαβάκη έκανε ντου στον αγωνιστικό χώρο και διέταξε τους παίκτες να αποχωρήσουν, εις εκ των αγαπηµένων του φώναξε µε στεντόρεια φωνή το δικό του(ς) όχι χωρίς καν να βγάλει άχνα! Το οξύµωρον σχήµα εξηγείται, διότι ο Αντελίνιο Βιεϊρίνια δεν χρειαζόταν να µιλήσει: σήκωνε µια τον δείκτη του δεξιού χεριού του και µια εκείνον του αριστερού, τον έτεινε προς τον Σαββίδη και εκείνη τη στιγµή διερµήνευσε την επιθυµία όλης της οµάδας να παραµείνει στο γήπεδο και να συνεχίσει να µάχεται για τη νίκη. Ευτυχώς που µέσα στην πρεµούρα του να επιβάλει τον δικό του νόµο, ο Ιβάν ο τροµερός δεν απασφάλισε το σιδερικό που… κοσµούσε τη ζώνη του και δεν το έστρεψε κατά πάνω του! Αστειεύοµαι, αλλά µετά και τα όσα συνέβησαν χθες (σε ένα γήπεδο στο οποίο τα ντέρµπι είτε δεν αρχίζουν, είτε δεν τελειώνουν) η υπόθεση του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν σηκώνει πλάκες. Και (επιµένω ότι) µέσα σε αυτή την κινούµενη άµµο και στον βούρκο των γηπέδων, οι µόνοι που µπορούν να σηκώσουν το λάβαρο της αντίστασης είναι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, αρκεί να µη µένουν άβουλοι και άπραγοι.