Αναζήτηση
Το να αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν έγινε πρωτοσέλιδη η είδηση της περασμένης εβδομάδας για τον νεαρό πρόσφυγα που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας στη Χίο την προπερασμένη Παρασκευή, θα ήταν μάλλον αφέλεια – ο κόσμος μας έχει άλλες προτεραιότητες έστω κι αν φαίνεται να έχει υπογράψει ένα συμβόλαιο θανάτου για σύνολη την ανθρωπότητα με τις προτεραιότητες αυτές. Η είδηση συνόψιζε «το αγόρι που σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες είναι μόλις εννέα ετών, αν και σύμφωνα με άλλες πληροφορίες είναι δεκατεσσάρων, είχε χρησιμοποιήσει την μπλούζα του για να φτιάξει μια θηλιά. Είχε δέσει το ένα μανίκι στο ξύλινο δοκάρι και το άλλο το είχε περάσει γύρω από το λαιμό του σαν σκοινί. Ευτυχώς η άμεση αντίδραση του αστυνομικού που το βρήκε του έσωσε τη ζωή». Οσο όμως αναστατώνει η είδηση για την απόπειρα αυτοκτονίας του νεαρού πρόσφυγα, άλλο τόσο τρομάζει για την πνευματική καθυστέρηση της κοινωνίας μας -μάλλον πρόκειται για ηλιθιότητα – το κλείσιμο του ρεπορτάζ με την πληροφορία ότι «ο νεαρός πρόσφυγας αναμένεται να εξεταστεί από ψυχολόγους για να διαπιστωθεί η αιτία που τον οδήγησε σε αυτή την πράξη».
«Να διαπιστωθεί η αιτία», σάμπως και δεν φτάνει να σκεφτεί κανείς τις συνθήκες ζωής των προσφύγων ώστε η αυτοκτονία να φαντάζει σαν μια λύση, έστω και αν παρέμεινε ως πρόθεση ενός παιδιού εννέα ή δεκατεσσάρων χρόνων, έστω και πολλοί ανάμεσά τους μπορεί να τη σκέφτονται αλλά δεν έχουν το κουράγιο να την πραγματοποιήσουν. Σάμπως και η αυτοκτονία να είναι κάτι αδιανόητο όταν ζεις στο πετσί σου τη δυστυχία, την εξαθλίωση και την ερημιά και να χρειάζεται να διαπιστωθεί η αιτία της, όπως αν ζούσες μέσα σε όλα τα καλά του Θεού και θα μπορούσε να λογαριαστεί ως μια ψυχική ανισορροπία. Μια κοινωνία όμως που κλείνει τα μάτια – αφού για την οποιαδήποτε αυτοκτονία ακόμη και όταν παραμένει ως πρόθεση είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι – ώστε να μεταβάλει σε αδιανόητο το ελέγξιμο, σε ανήκουστο το προβλέψιμο, προκειμένου να διαπιστωθεί η αιτία του, δεν διατίθεται να αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα.
Αν τον νεαρό πρόσφυγα που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας τον αντιμετωπίζεις με τους όρους που θα ήλεγχες την αυτοκτονία της Δαλιδά ή του Ανρί ντε Μοντερλάν, σημαίνει ότι θεωρείς το ίδιο ακριβώς πράγμα μια επιλογή που για τον έναν, για τον Καρυωτάκη για παράδειγμα, μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα μίνιμουμ ελευθερίας, ενώ για τον άλλον, για τον νεαρό πρόσφυγα, είναι ένας υποχρεωτικός μονόδρομος. Είναι βέβαιο ότι ο Αρης Αλεξάνδρου θα γνώριζε τη ρήση του Αλμπέρ Καμύ πως «Αν υπάρχει ένα πραγματικό φιλοσοφικό πρόβλημα είναι αυτό της αυτοκτονίας», ενώ είναι απίθανο ο νομπελίστας συγγραφέας να γνώριζε τους στίχους του δημιουργού του «Κιβώτιου»: «Είδατε ποτέ ένα έλατο να κατεβαίνει μονάχο του στο πριονιστήριο;». Δυστυχώς δεν ζούνε και οι δύο για να συνειδητοποιήσουν, χάρη στην απόπειρα αυτοκτονίας του νεαρού πρόσφυγα, ότι η αυτοκτονία ενδέχεται να μην είναι το μοναδικό φιλοσοφικό πρόβλημα και ότι κάποτε το έλατο κατεβαίνει μονάχο του στο πριονιστήριο.
