Αυτή δεν θα είναι η «Αντιγόνη» έτσι όπως την έχετε ξαναδεί –και αυτό είναι το στοίχημα της Λένας Κιτσοπούλου στη νέα παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, μια πρώτη εκδοχή της οποίας είχε παρουσιάσει πέρυσι στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Υόρκης, στο φεστιβάλ «Antigone Now». Για την ηθοποιό και σκηνοθέτρια, «αν περιμένετε έναν Χορό αρχαίας τραγωδίας δεν θα τον δείτε». Με αυτή την αφορμή, η Λένα Κιτσοπούλου απαντάει σε ορισμένα ερωτήματα.
Η «Αντιγόνη» είναι ένας καθρέφτης στον οποίο βλέπω... τη φωτογραφία εκείνων των ανθρώπων που πηδούσαν από τους Δίδυμους Πύργους. Οχι ότι μοιάζει το κίνητρό τους με αυτό της Αντιγόνης, αλλά είναι ίδια η σωματική αντίδραση. Η βουτιά στον θάνατο προϋποθέτει μία φωτιά που έρχεται καταπάνω σου και δεν αντέχεται.
Τα μεγάλα έργα δεν απαγορεύουν στον δημιουργό να… τα πάρει πολύ προσωπικά. Νομίζω ότι του το επιβάλλουν.
Το να ψάχνεις για Αντιγόνες στη σύγχρονη εποχή είναι… μια αναζήτηση της απόλυτης επιθυμίας, όταν εκείνη αγνοεί τον κίνδυνο και όταν καταφέρνει να μη φοβάται τον θάνατο. Ετσι καταλαβαίνεις ότι ο Σοφοκλής δεν δημιουργεί έναν χαρακτήρα, αλλά μέσω της Αντιγόνης μιλάει για μια δύναμη, ένα φυσικό φαινόμενο που δεν έχει εποχή.

Διαβάζοντας την τραγωδία ο πιο μοναχικός ήρωας είναι… όλοι. Επειδή όλοι οι ήρωες στο έργο είναι όλες οι διαφορετικές πτυχές ενός πράγματος, αυτού που ονομάζουμε ανθρώπινη φύση. Ολοι από την πλευρά τους έχουν δίκιο και όλοι είναι μόνοι. Οι περισσότερο πεθαίνουν και όσοι μένουν είναι σαν πεθαμένοι.

Οταν διαβάζω τη φράση του Κλοντ Λεβί-Στρος «Η γλώσσα είναι μια θεότητα στην οποία οφείλουμε τιμές», σκέφτομαι… ότι έχει δίκιο.
Αναρωτιέμαι εάν η Αντιγόνη είχε παιδιά, πώς θα συμπεριφερόταν. Μάλλον θα… έγραφε άλλο έργο ο Σοφοκλής. Η Αντιγόνη είναι κόρη μιας αιμομικτικής σχέσης και ο Σοφοκλής τής στερεί τη μητρότητα, για να λήξει η τερατική κληρονομιά του Οιδίποδα. Ως μητέρα, πάντως, αν και εφόσον υπερίσχυαν τα μητρικά ένστικτα, σίγουρα δεν θα είχε τέτοιον τσαμπουκά. Ομως έχουμε δει και μητέρες να αφήνουν τα παιδιά τους για να ακολουθήσουν την επιθυμία τους. Η Ουλρίκε Μάινχοφ π.χ. είχε παιδιά, που τα άφησε προκειμένου να στρατολογηθεί.
Αν, όπως λένε, με τα έργα του αυτοβιογραφείται ο καλλιτέχνης, στην «Αντιγόνη» θα δείτε... μέσα από ένα δικό μου έργο, κάποια ερωτήματα πάνω στην Αντιγόνη, κάποιες προσωπικές αναζητήσεις για τη μοναξιά, την ορμή, τον εγκλωβισμό, την αγάπη, τη βία, πάντα με αφορμή το έργο του Σοφοκλή και όχι παίζοντας το έργο.
Οταν ακούω ότι είμαι αιρετική και προκλητική… δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το αντίθετο αυτών των δύο λέξεων. Ποιοι είναι αυτοί που ανήκουν στην αντίθετη κατηγορία, ποιοι είναι οι συμβατικοί, οι συμβιβασμένοι και αυτοί που δεν προκαλούν; Και γιατί εμένα με τιμούν τόσο, ενώ κάνω ό,τι κάνουν όλοι; Λειτουργώ με μία λογική, βάσει των όσων βλέπω γύρω μου και είμαι δυστυχώς και αρκετά πιο ήπια από την πραγματικότητα.
Η τελευταία φορά που γέλασα με μια τραγωδία ήταν… και είναι η τραγωδία της ύπαρξής μου, με την οποία γελάω και κλαίω κάθε μέρα.

Στη συζήτηση μεταξύ πολιτικού και προσωπικού επιλέγω… μόνο το προσωπικό, το οποίο θεωρώ και το μόνο πολιτικό. Δεν θεωρώ πολιτική τις κάλπες, τα κόμματα και τις πορείες. Θεωρώ πολιτική και την αποχή από όλα αυτά. Τη σιωπή. Τη δημιουργία. Την ευχαρίστηση. Την αδιαφορία. Αμα κάτι σε εκνευρίζει, είναι σαν να το χρειάζεσαι. Εχεις σχέση μαζί του. Κι εγώ δεν θέλω να έχω σχέση με τη ματαιότητα του περιβάλλοντος και των αλλωνών. Μου αρκεί η δική μου.