Υπάρχουν ορισμένοι ιδεοληπτικοί δημοσιολόγοι που μοιάζουν βαλτοί από τη σημερινή κυβέρνηση. Είναι αυτοί που νομίζοντας πως σφυροκοπούν τα πεπραγμένα του Τσίπρα και του Καμμένου προσφέρουν μεγάλες υπηρεσίες. Για παράδειγμα, είναι τουλάχιστον άστοχο να περιγράφεις τη σημερινή Ελλάδα ως την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης όταν ο μισός της δημόσιος πλούτος έχει εκποιηθεί σε ιδιώτες και ξένα κράτη. Και είναι επίσης τεράστιο φάουλ να εγκαλείς τους κυβερνώντες πως έχουν σχέση με την ατομική τρομοκρατία, επειδή όπως λες γειτνιάζουν οι ιδέες τους με αυτές των τρομοκρατικών οργανώσεων.

Στην πρώτη περίπτωση βγάζεις λάδι έναν ολόκληρο αντιλαϊκό οδικό χάρτη που σήμερα βρίσκεται σε εφαρμογή. Για το Μνημόνιο ο λόγος. Αυτόν τον μηχανισμό που αποτυπώνει μια γενική αλήθεια: πως ο ελληνικός καπιταλισμός είναι σε κρίση σε σχέση με τη θέση και την εξάρτησή του από το ευρωενωσιακό οικοδόμημα. Πείραμα κοινωνικής μηχανικής –σύμφωνα με μια ανάγνωση -, αποτελεί ταυτόχρονα μηχανισμό συμπίεσης του εργατικού κόστους.

Το να λέει κάποιος πως σε αυτό το πλαίσιο η χώρα είναι λαϊκή δημοκρατία παραβλέπει την τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή που έχει επιτευχθεί από το 2011 και μετά. Από την άλλη, με μια ρητορεία που θυμίζει δεκαετία του ’80 και όλα αυτά τα τερατώδη που έλεγαν ή έγραφαν διάφοροι για να δείξουν τις συγγένειες Ανδρέα Παπανδρέου με την τρομοκρατία παρέχουν επίσης μια καλή υπηρεσία στο Μέγαρο Μαξίμου.

Οταν λες για παράδειγμα πως οι πρώην σύντροφοι του Πρωθυπουργού χτύπησαν τον πρώην πρωθυπουργό Παπαδήμο –εκτός από το γεγονός πως πρέπει να κληθείς να καταθέσεις αφού φαίνεται να ξέρεις ποιοι είναι –αναβιώνεις και μια ρητορική του 2008. Τότε που διάφοροι έλεγαν πως η νεολαιίστικη εξέγερση για τον Γρηγορόπουλο είχε υποκινηθεί από τον Αλέκο Αλαβάνο και τον τότε περιθωριακό Συνασπισμό. Μια ρητορική που νομίζει πως αν γενικώς είσαι μαρξιστής, είσαι και ειδικός εν δυνάμει ένοπλος και παραπέμπει σε έναν υστερικό μεταπολεμικό αντικομμουνισμό που μόνο ζημιά έχει κάνει.

Δόξα τω Θεώ, η σημερινή κυβέρνηση δίνει λαβές για σκληρή αντιπολίτευση. Πάνω στον πυρήνα της πολιτικής της ή πάνω στις δεξιότητές της. Δεν έχει σημασία. Αν όμως φαντασιώνεσαι πως εντός Μαξίμου κατοικούν κομισάριοι της ΕΣΣΔ που εκπονούν πενταετή πλάνα μάλλον κάτι κάνεις λάθος. Και βέβαια, αυτό που έχει τόσο ανάγκη σήμερα ο Τσίπρας, μια νέα ιδεολογική διαίρεση ή μια νέα αντίθεση Αριστεράς – Δεξιάς, του το δίνεις στο πιάτο. Κι ας νομίζεις πως καταφέρνεις σκληρό πλήγμα. Θα μπορούσαμε να πούμε: ακόμη κι αν δεν υπήρχαν ορισμένοι, ο Τσίπρας θα τους είχε επινοήσει.

Τελευταία Νέα