Στην προχθεσινή του ομιλία, που διοργάνωσε το Ινστιστούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο καθηγητής Νάιαλ Φέργκιουσον ανέλυσε τις πρώτες μέρες της προεδρίας Τραμπ. Ο διάσημος ιστορικός του Πανεπιστημίου Στάνφορντ είπε ότι για να κατανοήσει κανείς την πραγματική ατζέντα του νέου πλανητάρχη θα πρέπει να παρακάμψει τον θόρυβο που ο ίδιος παράγει και τη φρενίτιδα των μέσων ενημέρωσης και να εστιάσει στις πραγματικές του επιδιώξεις. Στην ανάλυσή του είπε πως θεωρεί τον νέο πλανητάρχη «άνθρωπο που μαθαίνει γρήγορα», έναν παίκτη που θα αντιληφθεί νωρίς ποιες μάχες τον συμφέρει να δώσει και ποιες όχι. Και υπό αυτό το πρίσμα θεωρεί ότι ο Τραμπ δεν πρόκειται να εμπλακεί σε κανενός είδους εμπορικό ανταγωνισμό με την Κίνα, θα χαλαρώσει την ένταση με τη Δικαιοσύνη και ότι εν πάση περιπτώσει κάποια στιγμή θα σταματήσει και την πολεμική με τα ΜΜΕ. Αλλωστε, όπως υπενθύμισε ο Φέργκιουσον, ο τελευταίος αμερικανός πρόεδρος που τα έβαλε με τα μίντια ήταν ο Νίξον. Και στο τέλος ηττήθηκε.

Ο Τραμπ διαθέτει θαυμαστές και στην Ελλάδα. Ενας από αυτούς είναι ο υπουργός Αμυνας –το έχει μάλιστα δηλώσει δημοσίως. Η πολιτική του συμπεριφορά άλλωστε –ο τρόπος που πολιτεύεται δηλαδή –μοιάζει με αυτήν του νέου πλανητάρχη: τουιτάρει, φωνάζει, τραμπουκίζει στη Βουλή, τα βάζει με τα ΜΜΕ και αγαπά να τσακώνεται με τους γείτονες. Προχθές το πήγε ένα βήμα παραπέρα: προανήγγειλε θερμό επεισόδιο με την Τουρκία τον Ιούνιο στην Κύπρο, με αφορμή τις πρώτες εξορύξεις φυσικού αερίου από τη γαλλική εταιρεία που έχει τις σχετικές άδειες. Οπως ήταν φυσικό, η Λευκωσία αντέδρασε έντονα.

Αν ακούσουμε τις συμβουλές του Φέργκιουσον, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τον θόρυβο από την ουσία. Και να σκεφτούμε ότι για ακόμη μια φορά ο Πάνος Καμμένος επιδίδεται σε ένα παιχνίδι που ξέρει να το παίζει πια πάρα πολύ καλά. Απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό, κανείς δεν του τραβάει το αφτί (ο Πρωθυπουργός δεν τον έχει αποδοκιμάσει ποτέ δημοσίως) και ξέρει ότι οι λεκτικές υπερβολές δεν βλάπτουν –ειδικά στην εποχή της διαδικτυακού αχταρμά -, αντίθετα ενισχύουν.

Κάπου εδώ βέβαια σταματούν οι αναλογίες. Ο Καμμένος δεν είναι Τραμπ και η Ελλάδα δεν είναι Αμερική. Η Ελλάδα είχε εξασφαλίσει μια περίοδο ηρεμίας στα χρόνια του Ερντογάν, μέχρι το περσινό πραξικόπημα στη γείτονα. Και κάθε μέρα που περνάει –όσο πλησιάζουμε στο κρίσιμο τουρκικό δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου –τα πράγματα στο Αιγαίο θα γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνα. Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: είτε ο υπουργός Αμυνας γνωρίζει με κάποιο τρόπο πως καμία πλευρά, Ελλάδα ή Τουρκία, δεν θα παραβιάσει τις κόκκινες γραμμές της άλλης –άρα μπορεί ανενόxλητος να πουλάει εθνικιστικό τσαμπουκά. Είτε έχει άγνοια κινδύνου και παίζει με τη φωτιά.