Η έκφραση προέρχεται από τους στρατιωτικούς και εκφράζει μαζί στωικότητα και ματαιότητα: «είναι», λένε όταν βρεθούν σε μεγάλα ζόρια, «σαν να θες να ξαναβάλεις την οδοντόπαστα στο σωληνάριο». Κοινώς, η κατάσταση δεν μαζεύεται.

Σε τέτοια θέση βρέθηκε η κυβέρνηση εξαιτίας του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες. Μόνο που στην πολιτική υπάρχουν πάντα λύσεις. Η μέθοδος Βούτση, που ανέλαβε παίζοντας συγχρόνως στη Διάσκεψη των Προέδρων και στα έδρανα της Ολομέλειας –αφήνοντας την έδρα! -, δεν ήταν ούτε να ξαναβάλει μέσα την οδοντόπαστα ούτε να την καθαρίσει. Αλλά να κάνει την αντιπολίτευση να πασαλειφτεί με αυτήν. Ο νόμος δεν καταργήθηκε όπως σωστά ήθελε η ΝΔ. Αλλά έγινε κουρελού, επιστρέφοντας, ξέφτι ξέφτι, στο ΕΣΡ τις αρμοδιότητες που του είχαν υφαρπαγεί. Στη μανία του να διαφοροποιείται από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ έπεσε στην παγίδα και ακολούθησαν, για δικούς τους λόγους ο καθένας, και οι άλλοι. Το μέτωπο της αντιπολίτευσης έσπασε λοιπόν. Από Δευτέρα, η κυβέρνηση θα χρεώνει στη ΝΔ τη μη συγκρότηση του ΕΣΡ, ενώ θα το συζητάει με τους άλλους. Κάπου εκεί θα επανεπιχειρηθεί κάτι που έχει γίνει επιτυχώς δυο-τρεις φορές ήδη: η νέα διάσπαση του μετώπου των ιδιοκτητών ΜΜΕ. Αυτοί, μετά την απόφαση του ΣτΕ, είχαν βρεθεί όλοι, αδειοδοτηθέντες και μη, από την ίδια –περίπου –μεριά. Στο μεταξύ δεν έχουν ακόμη διαφανεί οι προθέσεις για την προσωρινή αδειοδότηση. Η δε κυβέρνηση δεν έχει αποστεί της φιλοσοφίας της ρύθμισης Παππά που αποσκοπούσε στο να κλείσει τα μισά κανάλια και να οδηγήσει σε χρεοκοπία όλα τα υπόλοιπα μέσα από μια δημοπρασία που οδηγούσε σε εξωφρενικό τίμημα –τίμημα με το οποίο καμία επιχείρηση media δεν μπορεί να είναι βιώσιμη στην Ελλάδα του σήμερα ή και του αύριο. Εν πολλοίς, μπορεί να τους βγήκε η οδοντόπαστα από το σωληνάριο, αλλά δεν τα πήγαν και τόσο άσχημα. Κι αυτό γιατί ξέρουν τι θέλουν –άλλο αν πάνε να το πετύχουν άτσαλα. Θέλουν όσο γίνεται λιγότερη ενημέρωση από μη ελεγχόμενα χέρια.

Σε άλλα μέτωπα, η κυβέρνηση δεν τα πάει τόσο καλά. Πάρτε την Εκκλησία. Ο Αρχιεπίσκοπος φέρεται να θεώρησε ότι ο Πρωθυπουργός τον κοροϊδεύει. Η αναδίπλωση σε μια κλασική –δηλαδή σκληρή –προσέγγιση δεν ήταν καθόλου τυχαία. Φυσικά ο Ιερώνυμος δεν είναι ο πρώτος που ανέπτυξε μια ζεστή προσωπική σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα, για να αντιληφθεί στη συνέχεια ότι αυτή δεν σήμαινε αναγκαστικά κάτι. Εν προκειμένω, όμως, μπορεί να μην είναι θέμα προσωπικότητας, αλλά μεθόδου. Στρατός ατάκτων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπηρετήσει πειθαρχημένες στρατηγικές σκοπιμότητας. Ο παρορμητικός Φίλης που εκφράζει την κλασική προσέγγιση ΣΥΡΙΖΑ στα εκκλησιαστικά βρήκε υποστήριξη από το κόμμα. Τι είναι όμως πολιτικά προτιμότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ; Να κάνει επαναστατική γυμναστική στα εκκλησιαστικά ή να διατηρήσει μια καλή σχέση με τον Ιερώνυμο; Δεν χρειάζεται να απαντήσουμε. Την απάντηση την έδωσε ο χθεσινοβραδινός ανασχηματισμός. Αυτός ήρθε να επιβεβαιώσει για άλλη μία φορά ότι ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει το είδος του πολιτικού αρχηγού που είναι «κίλερ». Αλλά και ότι το πολιτικό αμάγαλμα στο οποίο βασίστηκε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα διατηρηθεί πάση θυσία. Ιδια εικόνα και με τη μετακίνηση του Πάνου Σκουρλέτη από το Ενέργειας ή την αποστρατεία του Θοδωρή Δρίτσα στο λιμάνι.

Από την κυβερνώσα Αριστερά οδηγούμεθα σχετικά γρήγορα –μόλις σε δύο χρόνια –στον αριστερό κυβερνητισμό. Το είδος της οδοντόπαστας που προτιμούν είναι αυτή με τη λεύκανση.

Τελευταία Νέα