Το πρώτο από το δεύτερο Συνέδρια ΣΥΡΙΖΑ τα χωρίζουν τρία χρόνια. Τότε το διακύβευμα ήταν η ενοποίηση των συνιστωσών, η στρογγυλοποίηση των διαφορών, η έμφαση στην ενότητα στον δρόμο προς την εξουσία. Οι εποχές ήταν διαφορετικές, το αντιμνημόνιο κέρδιζε νέους υποστηρικτές, η κοινωνία ήταν ακόμη στους δρόμους και ο ΣΥΡΙΖΑ υποδαύλιζε την έκφραση της οργής. Ο Τσίπρας συμβόλιζε το νέο και το άφθαρτο, οι σημερινοί υπουργοί είχαν πάρει σβάρνα όλες τις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές εξηγώντας το πώς μια αριστερή κυβέρνηση θα προκαλέσει αναπτυξιακό σοκ στην οικονομία, αθετώντας τις συμφωνίες με τους δανειστές, δίνοντας τέλος στη λιτότητα. Στο ιδρυτικό Συνέδριο, στην πρώτη γραμμή των καθισμάτων, πλάι στον Αλέξη Τσίπρα, κάθονταν στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Σοφία Σακοράφα, στελέχη που συμβόλιζαν τον αντιμνημονιακό αγώνα και την πίστη στις αριστερές αξίες.

Τρία χρόνια, τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα Μνημόνιο μετά, τίποτα –εκτός από τους ήχους του «Bella Ciao» –δεν παρέμεινε το ίδιο. Στις πρώτες καρέκλες κάθονταν ο Φώτης Κουβέλης, η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και ο Στέφανος Τζουμάκας. Μοιάζει περισσότερο με τελετή μύησης στα κομματικά δρώμενα πριν από την ενσωμάτωση στο κυβερνητικό σχήμα, παρά διεύρυνση στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Αλλωστε, καμία πραγματική προσπάθεια διεύρυνσης στον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας δεν έχει αναληφθεί από το κυβερνών κόμμα, πέραν του αναγκαστικού πολιτικού φλερτ με τους ευρωσοσιαλιστές για τις ανάγκες των πολιτικών εντυπώσεων στο εξωτερικό. Ενώ καμία σοσιαλιστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ δεν προκύπτει από τα πράγματα και δεν προβλέπεται στο προσεχές πολιτικό διάστημα. Εξάλλου, αν κάτι απέδειξε η πρώτη μέρα του Συνεδρίου, είναι πως Τσίπρας και Καμμένος αισθάνονται πανευτυχείς συνταξιδιώτες στο τρενάκι της εξουσίας. Και καμία κεντρώα πολιτική δύναμη δεν δείχνει διατεθειμένη να ανέβει στους συρμούς.

Παρά την προθυμία των κυβερνητικών να δείξουν πάθος και ορμή, το δεύτερο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με το κόμμα και τα στελέχη του στην εξουσία. Αυτούς –και μόνο –αφορά η κομματική αυτή διαδικασία. Αν τρία χρόνια πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κόμιζε την έννοια της ελπίδας και του διαφορετικού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας, σήμερα το μόνο που μοιάζει να απασχολεί τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος είναι η παραμονή στην εξουσία. Κι αν τότε η φόρα προς την εξουσία συνοδευόταν από μια υπόσχεση για μια νέα αντίληψη εξουσίας, σήμερα δεν υπάρχει ούτε αυτή. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στο πεδίο της οικονομίας, όλες οι κυβερνητικές πρακτικές στα θεσμικά (στελέχωση του κράτους, παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, τηλεοπτικά κ.λπ.) αποδεικνύουν ότι για τους κυβερνητικούς η διαιώνιση –μετά την κατάληψη –της εξουσίας τους είναι αυτοσκοπός. Και δυστυχώς για αυτούς, δεν υπάρχει πια ρεύμα ούτε ανταπόκριση από την πλευρά της κοινωνίας.

Τελευταία Νέα