«ΠΡΟΕΔΡΕ, είδα τη γύριζες βαθιά την κουτάλα…». Φέρεται να το ψιθύρισε απερχόμενος στο αφτί του Κώστα Σημίτη συνδαιτυμόνας του δείπνου Κοντογιαννόπουλου που «έκαψε» τον Γιάννη Στουρνάρα. Αναφερόταν μάλλον στις εκ περιφοράς τοποθετήσεις στη συνεστίαση. Τον οικοδεσπότη πολλοί ορκίστηκαν να κρατήσουν μακριά στο μέλλον –αλλά οι αρχικές μικροδιαρροές δεν ήταν δικές του. Είναι άγνωστο αν ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος παραδόθηκε στον Μορφέα σε ορισμένες φάσεις της συνεστίασης, είδε σε όνειρο τη μορφή του τρίτου πόλου.

Ούτως Ή άλλως, η προκριματική εκλογή που είχε προτείνει η Φώφη και συζητούσε ο Σταύρος όνειρο ήταν και πάει. Τουλάχιστον έβγαλαν με αυτή την ιστορία μια ολόκληρη πολιτική σεζόν. Μια και είναι επίκαιρα τα τηλεοπτικά, καμιά φορά μια σειρά συνεχίζεται και τον επόμενο χρόνο. Καμιά φορά σταματάει. Το δεύτερο δεν είναι αναγκαστικά δείγμα αποτυχίας. Σειρές που υλοποιούσαν το σεναριακό δόγμα του σοκ –ας πούμε η περίπτωση Παπακαλιάτη –ολοκληρώνονταν σε έναν κύκλο και όποιος άντεχε. Το τι σειρές θα ξαναδούμε στην ελληνική τηλεόραση με δεδομένο το σεληνιακό τοπίο των νέων αδειών είναι ένα ερώτημα. Πιθανώς, η προηγούμενη εικοσιπενταετία να αποδειχθεί κάτι εφάμιλλο της χρυσής εποχής της Finos Film. Ούτως ή άλλως, το Mega γέμιζε τα ταμεία του παίζοντας επαναλήψεις τους τελευταίους μήνες. Είναι η πολυζητημένη βιβλιοθήκη σειρών που η πραγματική της αποτίμηση μπορεί να είναι ακόμη υψηλότερη, με την έννοια ότι θα συνεχίσει να παράγει τηλεθέαση επί δεκαετίες.

Παρ’ όλα αυτά, το χειρότερο νέο για τον ενδιάμεσο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ πολιτικό χώρο, κυρίαρχο κάποτε, δεν ήταν το «μπρέικ» για δηλώσεις και επιστολές στο σίριαλ Γεννηματά – Θεοδωράκη, που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Κάτι τρέχει με τους δίπλα». Ηταν το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Μοντ». Η βίβλος της γαλλικής Κεντροαριστεράς είχε εξώφυλλο και ολοσέλιδη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πέρασε όλα του τα μηνύματα, ακόμη και τα πιο εξωφρενικά, χωρίς δυσκολία, με την άνεση που βάζεις γκολ σε γάλλο τερματοφύλακα σε Euro ή Μουντιάλ. Κι αυτό διότι σύσσωμη η γαλλική Αριστερά –σοσιαλιστική, του χαβιαριού, ρεφορμιστική –τον θεωρεί κάτι σε «έναν από μας». Είναι πολιτισμικό –τους αρέσει αυτή η αυθάδεια στυλ βαλκάνιου Αλέν Ντελόν από το Gazarte. Είναι πολιτικό –ο αριστερόστροφος αναχρονισμός εξακολουθεί να έχει πέραση στη Γαλλία. Είναι ψυχαναλυτικό –ο Τσίπρας είναι ένα τοτέμ απέναντι στο ταμπού της γερμανικής λιτότητας. Η άλλη όψη της επιλογής αυτής –που έχει και μια ευρωπαϊκή γεωπολιτική διάσταση –είναι ο πλήρης αποκλεισμός, η απόλυτη περιθωριοποίηση των εγχώριων παραδοσιακών ή νεότερων κεντροαριστερών δυνάμεων από τα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ούτε τους καλούν έξω ούτε τους βλέπουν πια εδώ. Η Φώφη και ο Σταύρος ενδιαφέρουν μόνο ως στηρίγματα του Τσίπρα. Ούτε αυτή ούτε αυτός το θέλουν όπως το εννοούν οι έξω. Ετσι κι αλλιώς, Ολάντ, Ρέντσι και Σία ήρθαν χθες για τη φωτογραφία σε μια Σύνοδο που, πλάκα πλάκα, κανείς Πρωθυπουργός από το 1974 και μετά δεν έχει στήσει ποτέ στην Αθήνα –ούτε στα όνειρά του.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας συνυπογράψει τους γερμανικούς δημοσιονομικούς στόχους το καλοκαίρι του 2015, δεν είναι σαν τυρί έμενταλ στις δημοσκοπήσεις. Δηλαδή γεμάτος τρύπες. Σημαίνει όμως επίσης ότι ο Τσίπρας συνεχίζει να βρίσκει έξω πολιτικό χώρο. Μόνο όταν αυτός συρρικνώνεται δραματικά –οι περιπτώσεις Παπανδρέου το ’11 και Σαμαρά – Βενιζέλου το ’14 –κλυδωνίζεται μια κυβέρνηση στην Αθήνα. Φαίνεται πως αν δεν τα κάνουν εντελώς θάλασσα οι κυβερνώντες με τα προαπαιτούμενα, οι Ευρωπαίοι έδωσαν 85 δισ. το 2015 για να αγοράσουν την ησυχία τους μέχρι το τέλος των γαλλογερμανικών εκλογών του χρόνου το φθινόπωρο. Τενόροι, πριμαντόνες, καρατερίστες, φιντάνια, υποβολείς, σκηνογράφοι, σκηνοθέτες και σεναριογράφοι της Κεντροαριστεράς, που, εντάξει, δεν πουλάει ως όρος –άρα του προοδευτικού Κέντρου, του δημοκρατικού πόλου ή κάτι τέτοιο -, έχουν έναν ακόμη χειμώνα μπας και ανεβάσουν έργο.