Είναι πιθανό να το σκέφτηκε όποιος είδε το βίντεο με την αρχηγό των νορβηγών Φιλελευθέρων να παίζει Pokemon Go κατά τη διάρκεια συζήτησης για την αμυντική πολιτική της χώρας στην αρμόδια επιτροπή της νορβηγικής Βουλής: η πολιτική είναι πλέον μια δουλειά σαν όλες τις άλλες. Και σαν όλες τις δουλειές σηκώνει λίγη λούφα, ενώ συνδυάζει τη θεατρικότητα του προσποιητού ενδιαφέροντος με την αλήθεια της ήσσονος προσπάθειας. Πιο απλά, κάνεις ότι σκοτώνεσαι στη δουλειά, ενώ στην πραγματικότητα κάνεις μόνο τα απαραίτητα.

Η Τρίνε Σκέι Γκράντε δεν είναι η σκανδαλιστική εξαίρεση αλλά ένα ιλαρό δείγμα του κανόνα. Παιχνίδια στο κινητό παίζουν και οι έλληνες βουλευτές στις συνεδριάσεις της ελληνικής Βουλής, το ίδιο θα συμβαίνει και σε πολλά άλλα Κοινοβούλια. Κάποιοι αποκοιμιούνται κιόλας. Οπως αποδεικνύεται, η δύναμη της αδράνειας είναι πολλές φορές πιο ισχυρή ακόμη και από το πιο υψηλό καθήκον. Και ήταν έτσι πολύ πριν κατεβεί η δουλειά του πολιτικού από το βάθρο του λειτουργήματος, της υψηλής αποστολής και της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο στο υπόγειο της απαξίωσης.

Σε όλα αυτά δεν υπάρχει τίποτα κακό. Συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Γιατί μπορεί οι πολιτικοί να αρχίσουν επιτέλους να κρίνονται από την ποιότητα της δουλειάς τους όπως όλοι οι επαγγελματίες. Οχι από μια στιγμή χαλάρωσης με το Pokemon Go και –πολύ περισσότερο –όχι από τη ρητορική τους δεινότητα ή τις υποσχέσεις τους. Αλλά από το ταμείο στο τέλος. Από τα απτά αποτελέσματα της δουλειάς που έχουν αναλάβει. Δεν είναι μια εύκολη δουλειά. Τουλάχιστον δεν είναι για εκείνους που φιλοδοξούν να την κάνουν καλά, που τη θεωρούν κάτι παραπάνω από ένα μέσο ατομικού προσπορισμού και δεν την εξαντλούν στο κυνήγι του σταυρού και των Pokemon.