ΔΕΝ το καταλαβαίνεις κοιτώντας έξω από το παράθυρο, αλλά κάπου στις πεδιάδες της Γαλλίας το καντράν της οθόνης που κρέμεται από το ταβάνι του βαγονιού σε ειδοποιεί ότι το Eurostar έχει περάσει τα 300 χιλιόμετρα την ώρα. Με την ίδια ταχύτητα τρέχουν σήμερα και τα γεγονότα στην Ευρώπη. Η Ιστορία πήρε ξανά μπροστά με αθόρυβα ιλιγγιώδη τρόπο.

«Με μια εξαίρεση» λέει ήρεμα έμπειρος ευρωπαίος διπλωμάτης, «οι παραδοχές ασφάλειας της Ευρώπης του μεταπολέμου έχουν ακυρωθεί όλες. Μια ευρωπαϊκή χώρα –η Ρωσία –έχει καταλάβει έδαφος άλλης. Ενα τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι μέτρησε πάνω από εκατό νεκρούς, ενώ η άκρα Δεξιά χτυπάει την πόρτα της εξουσίας. Η Γερμανία έχει ένα εκατομμύριο πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή. Η Βρετανία ψήφισε να βγει από την Ευρωπαϊκη Ενωση». Η εξαίρεση; «Να γίνει πυρηνικό χτύπημα».

ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ώρες νωρίτερα σε ένα άλλο τρένο, πολύ πιο αργό, διαβάζω την «Ντέιλι Τέλεγκραφ», την εφημερίδα-βίβλο της συντηρητικής βρετανικής ελίτ. Είναι Δευτέρα, η μέρα που δημοσιεύεται η εβδομαδιαία στήλη του Μπόρις Τζόνσον, για την οποία ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και άλλοτε δημοσιογράφος αμείβεται με πάνω από 250.000 στερλίνες τον χρόνο –άντε, πριν υποτιμηθούν. Σε ένα καλογραμμένο κείμενο, η μια μπαρούφα διαδέχεται την άλλη. Είναι η μοίρα της post factual democracy της «δημοκρατίας μετά τα γεγονότα». Από τα επιχειρήματα των οπαδών του Brexit το 60% ήταν καθαρά ψέματα –το είπε και ο απερχόμενος Κάμερον στους ομολόγους του στο αποχαιρετιστήριο δείπνο των Βρυξελλών. Περνώντας τον Ατλαντικό, στην περίπτωση του Τραμπ το ποσοστό είναι ακόμη υψηλότερο. Δημαγωγοί νέας κοπής σε καιρούς σκοτεινούς –δίχως Θουκυδίδη να τους περιγράψει –έχουν το δικό τους πολιτικό πυρηνικό: το δημοψήφισμα.

Η ΘΕΑ από τον ουρανοξύστη της ΕΚΤ στις Βρυξέλλες είναι ανεμπόδιστη. Ισοπεδωμένη, η Ευρώπη των πολέμων απλώνεται προς κάθε κατεύθυνση και χάνεται στην καλοκαιρινή αχλή. Κάτι που δεν σημαίνει ότι τα βασικά περιγράμματα δεν είναι καθαρά. Η βρετανική κρίση θα κρατήσει. Ολοι το ξέρουν. Θα χρειαστούν πρωθυπουργός, κυβέρνηση –φύλλο πορείας για τη διαπραγμάτευση που θα πάρει πάνω από δύο χρόνια για να καταλήξει. Μέχρι τότε θα επικρατήσουν ασάφεια και αβεβαιότητα –κάτι που θα φέρει αναπόφευκτα επιβράδυνση μιας ήδη ληθαργικής διεθνούς οικονομίας, αν όχι ύφεση. Τι μοντέλο θα έχει η σχέση των Βρετανών με την Ευρώπη; Τη Νορβηγία και την Ελβετία; Τον Καναδά και την Τουρκία; Αγνωστον. Μέχρι τότε όμως η Βρετανία θα είναι σε ένα πουργατόριο με όλα τα χαρακτηριστικά μιας Κόλασης του Δάντη. Το ίδιο, ολίγον, και η Ευρώπη.

ΠΙΣΩ στην Αθήνα, το αεροπλάνο προσγειώνεται αργά το βράδυ μέσα σε μια πηχτή αναγνωρίσιμη ζέστη. Post factual democracy ήδη από το 2011 –η Ελλάδα οδηγείται στην οικονομική ερημοποίηση με τις επιχειρήσεις να σκάνε. Στις πολιτικές της η κυβέρνηση θυμίζει πυρομανή πυροσβέστη. Χωρίς επαφή με το διεθνές περιβάλλον –πέρα από τις εμμονές των άλλοτε εικοσάρηδων που αριστέριζαν παράτονα σε λάθος εποχή. «Και όμως η Ελλάδα» έλεγε ένας ξένος πρώην πρεσβευτής στη χώρα μας, «θα μπορούσε, σε μια φάση που οι μεγάλες χώρες ψάχνονται και δεν έχουν κατεύθυνση, να ξαναβγεί στο ευρωπαϊκό προσκήνιο, να πάρει πρωτοβουλίες, να ξεφύγει από το περιθώριο». Μάλιστα. Ευκαιρία λοιπόν. Αλλωστε, έρχεται κανείς στην εξουσία για να γίνει κάποιος ή/και για να κάνει κάτι. Σωστά; Λάθος. Η εξουσία είναι το όπιο του ΣΥΡΙΖΑ. Και ως γνωστόν, τα ναρκωτικά δεν οδηγούν πουθενά.