Ξεκινώντας από τη βαριά καρδιά με την οποία υποτίθεται ότι ψήφισε το νομοσχέδιο των 7.500 σελίδων ένας υπουργός και φτάνοντας μέχρι το μπλουζάκι με τη στάμπα των Joy Division που φορούσε ένας βουλευτής της πλειοψηφίας, είναι πολλά τα πράγματα που αξίζει να προσπεράσει κανείς από τη συζήτηση στη Βουλή. Αξίζει, όμως, να σταθεί στη γενική εικόνα. Κι αυτή ασφαλώς δεν ορίζεται ούτε από τους ολοφυρμούς των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την πληγωμένη τιμή της Αριστεράς ούτε από τις ενδυματολογικές τους επιλογές. Ορίζεται από τη γενική στάση και τον ειδικό στόχο.

Πού στοχεύει η κυβερνητική πλειοψηφία; Στη διατήρηση του πελατειακού της κράτους με τα λεφτά της δόσης. Κι αυτός ο στόχος εξηγεί την πλήρη απενοχοποίηση με την οποία ψήφισαν οι βουλευτές της το πιο βαρύ φορολογικό πακέτο στη σύγχρονη Ιστορία. Το αμπαλάζ του δράματος δεν είναι παρά κάτι σαν τον κατά συνθήκην θρήνο της μοιρολογίστρας. Κλαίμε το πτώμα γιατί κάποιος πρέπει να το κλάψει. Μόνο που τα πτώματα, σε αυτή την περίπτωση, είναι πολλά. Είναι η ίδια η Αριστερά –ή μάλλον το σύστημα αξιών και η ηθική της. Είναι η οικονομία, είναι η ίδια η πολιτική.

Χθες έκλεισε οριστικά ο κύκλος μιας υποτιθέμενης αυταπάτης και άνοιξε ένας άλλος: η κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύει ότι με την υπερφορολόγηση θα πετύχει εκεί όπου άλλα κράτη πέτυχαν με τη μείωση των δαπανών του κράτους. Και αρνείται να αγγίξει το λίπος του υπερτροφικού κράτους που διοικεί επειδή –μπορεί να εικάσει κανείς βάσιμα –ταυτίζει τη μείωση του κράτους με τη μείωση της ίδιας της εξουσίας της. Μόνο που αυτή η πολιτική δεν έχει καμία σχέση με την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας. Ή, μάλλον, έχει τόση όση και ένας φαλακρός βουλευτής που φοράει μπλουζάκια των Joy Division με έναν μακρυμάλλη ροκά.

Τελευταία Νέα