Αναζήτηση
Εκτός απροόπτου, μετά τις 24 Μαΐου, η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική της. Ποια είναι αυτή, ακόμη τώρα; Συνοψίζεται στο «φύγετε». Το οποίο φαντάζομαι ακόμη προτρέπει τον Τσίπρα να παραιτηθεί –εν μέσω συμφωνίας με δανειστές. Οι κυβερνήσεις παρ’ όλα αυτά πέφτουν όταν χάνουν την κοινή γνώμη, όπως έλεγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Και η κοινή γνώμη χάνεται όταν σπάνε οι κοινωνικές συμμαχίες που η κυρίαρχη πολιτική δύναμη εκφράζει.
Στο σημερινό ρημαγμένο τοπίο ο ΣΥΡΙΖΑ αναποδογύρισε την ταξική εκπροσώπηση που ήθελε να εκφράσει. Αρχικά με το αλήστου μνήμης πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, προσδοκούσε να διασώσει κάτι απ’ το κοινωνικό συμβόλαιο του προηγούμενου πολιτικού κύκλου της μετα-Μεταπολίτευσης. Αυτά, κοινώς, που είχαμε μέχρι το 2009.
Η μετατόπιση των ενδιάμεσων στρωμάτων προς την Κουμουνδούρου ήταν αυτονόητη αφού μεγάλο μέρος των Ελλήνων ήθελε να επιστρέψει στη χώρα που ήξερε. Κατά τη διαδικασία μετακίνησης όμως αυτών των στρωμάτων προς τον Τσίπρα, οι ίδιες αυτές κατηγορίες άλλαζαν ταξικά. Ο χθεσινός μεσοαστός ή ευμαρής δημόσιος λειτουργός ή υπάλληλος είχε ήδη φτωχοποιηθεί στη βασανιστική επιτάχυνση των δύο πρώτων Μνημονίων. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ενώ είχε αρχικά σχολιαστεί ως απλώς ένα ανακουφιστικό restart, στην πορεία αφομοίωσης της νέας αντιλαϊκής συνθήκης έμοιαζε ήδη ριζοσπαστικό. Ακόμη και για τον οριοθετημένο ελληνικό καπιταλισμό, ήταν σχεδόν αδύνατο να πραγματωθεί χωρίς συνολικές ρήξεις με την ίδια την πρόσδεση του εδώ αστισμού με τις Βρυξέλλες. Το πρώτο επτάμηνο ΣΥΡΙΖΑ το απέδειξε.
Το αναποδογύρισμα ΣΥΡΙΖΑ στη δική του απεύθυνση μετά τον Σεπτέμβρη, έβρισκε το κόμμα του Τσίπρα να επιχειρεί μέσω του δικού του Μνημονίου να κλειδώσει το ελάχιστο για τα κατώτερα στρώματα. Και να επιτεθεί στα εναπομείναντα μεσοαστικά. Τα δεύτερα είχαν χάσει ήδη την ιδεολογική τους ηγεμονία. Οχι τυχαία το πολιτικό Κέντρο –το σοβαρό, όχι το ντεμέκ ευρώδουλο –συρρικνώθηκε. Και διερράγη για πρώτη φορά η ηγεμονία ενός άλλου κομματιού: της μεγίστης πλειοψηφίας του λαού που εξέφραζαν οι ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΕΕ μέχρι και το 2009.
Σήμερα, το πάνω χέρι στη χώρα το έχει ένα γιγαντιαίο ΟΧΙ (δημοψηφισματικό) αλλά με οριακή ανοχή στο ευρώ. Καθόλου τυχαία, όλα τα «φύγετε» που έχουν εκφωνηθεί σήμερα μοιάζουν αποτυχημένα. Και το «φύγετε» του Κυριάκου –σωστό αρχικά αφού συσπείρωσε τους πάντες που ήθελαν άμεσα ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Και το «φύγετε» της κινηματικής Αριστεράς, των απεργιών και των σωματείων. Παραδόξως, ο Τσίπρας δεν έχει χάσει σήμερα την κοινή γνώμη. Επίσης, οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν όταν το αποφασίσουν το twitter, οι «ομάδες αλήθειας» ή τα εργαστήρια πολιτικής επικοινωνίας.
