Αντίθετα από τη ζωή, στην πολιτική δεν έχει σημασία το ταξίδι αλλά ο προορισμός. Οι δεκαπέντε μήνες στην εξουσία, το Οχι που έγινε Ναι, η υπογραφή ενός Μνημονίου, η εμφάνιση ενός ακόμη στον ορίζοντα και οι αυταπάτες που δεν έχει πια ο Πρωθυπουργός, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος προχθές στη Βουλή, είναι πολλά για να μην τεθεί το ερώτημα: ποια είναι η Ιθάκη αυτής της κυβέρνησης; Ποιος είναι ο ιδεατός της στόχος πέρα από την επιμήκυνση του χρόνου της παραμονής της στην εξουσία; Η ελάφρυνση του χρέους; Οπως φαίνεται, έχει πολύ υψηλό κόστος για να αντέξει επικοινωνιακά. Η ανάπτυξη; Θα είναι πολύ χλωμή για να συγκινήσει την κοινωνία και την αγορά. Η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου; Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι σε αυτή τη φάση στόχος μιας κυβέρνησης. Είναι στόχος με βάθος δεκαετιών, δηλαδή ενός μακρινού μέλλοντος.

Η Ιθάκη της κυβέρνησης, όπως και κάθε εθνολαϊκιστικής κυβέρνησης, δεν είναι άλλη από το βασίλειο των παροχών. Εκεί ποντάρουν να επιστρέψουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όχι ασφαλώς σε δέκα χρόνια αλλά στα τρία και κάτι που απομένουν ώς τις επόμενες εκλογές. Ο προορισμός είναι εκείνη η μεταπολιτευτική κανονικότητα όπου οι κυβερνήσεις ανακοίνωναν φορολογικές ελαφρύνσεις ή κάποιες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και τα κόμματα της αντιπολίτευσης μιλούσαν για ψίχουλα και εμπαιγμό των πολιτών. Στο μεταξύ θα έχει χαθεί ακόμη μία ευκαιρία: η πραγματική συζήτηση –από το παραγωγικό μοντέλο της χώρας ώς τη θέση της στον κόσμο και τις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει –δεν θα έχει γίνει ποτέ.

Θα φτάσει αυτή η κυβέρνηση στον προορισμό της; Κοινοβουλευτικά έχει τις αντοχές και πολιτικά τον κυνισμό που απαιτείται. Μόνο που είναι ακόμη στην αρχή του ταξιδιού. Και από στυλ, το μόνο που δεν θυμίζει είναι ομηρικό έπος.

Τελευταία Νέα