Αναζήτηση
Ακονίζει τα μαχαίρια του / Ο δήμιος τα μεγάλα / Κι αγνοεί ο άμοιρος / Οτι τον παραφυλάει πάντοτε / Ενα μικρό / Μα σουβλερό λεπίδι / Η τύψη
Στάθης Κουτσούνης, «Εντομα στην Εντατική»
Σε ένα πολιτικό σύστημα συνεχούς κίνησης με ταυτόχρονη αποτελμάτωση, όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον «άδειο» επικοινωνισμό, όπου ο αυταρχισμός κι ο λαϊκισμός μεταμφιεσμένοι σε «σκανδαλοθήρες» συμψηφίζουν τα πάντα με εξίσου αμαρτωλές τροπολογίες, όπου οι θεσμικοί τροχο-νόμοι, υπερβαίνοντας τη στοιχειώδη αιδώ, εμφανίζονται ως οι Καλοί Λύκοι, όπου κομματικοί χτίστες εγείρουν εσωτερικά τείχη (αδιαφορώντας για τα εξωτερικά σύνορα κι αποδομώντας το ξέφραγο κράτος), ποια μπορεί να είναι η ελπίδα;
Διχασμένοι άνθρωποι, χαλασμένες σχέσεις, σπασμένη πυξίδα, διπολι(τι)κές διαταραχές, κινήσεις μη-στρατηγικής.
Μαγκιά και κλάψα μαζί, υψηλά ρίσκα και χαμηλή αυτοεκτίμηση εν ταυτώ. Παραγωγή άχρηστων εικόνων «επιτυχίας», ψυχοδραματοποιημένη παρελθοντολογία. Απελπισμένη δημοκρατία και Αριστερά της απομάγευσης.
Σχολή μη-σκέψης, no think tank plan.
Από την άλλη, μια αυτο-αιχμαλωτισθείσα κοινωνία του μερικού συμφέροντος (και αδιάφορη για το δημόσιο, γενικά, καλό), μια εκπαίδευση μη ανεκτική στην αριστεία, μια αποπνευματοποίηση του πολιτισμού δεν μπορούν να κρατήσουν τα μπόσικα.
Βαβέλ. Χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις αλλά ο καθένας τούς δίνει όποιο νόημα γουστάρει. Ολα κι όλοι φθείρονται. Μερικοί μάλιστα και διαφθείρονται.
Επιθετικο-αριστεροί παίκτες (οι περισσότεροι ερασιτέχνες) σε νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό τερέν. Το αξιακό αντίκρισμα που έχει σήμερα το αριστερό (;) προφίλ, η ακαδημαϊκή ιδιότητα, ο δημόσιος λόγος έχει σχεδόν μηδενιστεί. Ακόμη και οι μύθοι των Ελλήνων (μοιάζει να) έχουν σκουριάσει. Επικρατούσα «θρησκεία» η τέχνη και τη τεχνική τού «έλα μωρέ».
Επαγγέλλονται την όρθια κοινωνία και είτε τιμούν «καθισμένους» πολιτικούς είτε γονατίζουν με άδικα μέτρα τους πολίτες.
Ανάμεσα στην τάξη και την αταξία, στη (βίαιη) ανομία και το χάος δεν υπάρχει τίποτα. Ενα παρακμιακό σοκ κι ένα φολκλορικό ροκ καλούνται να καλύψουν τα κενά.
Με μνησίκακη κριτική, με περιφρόνηση στους μη μυημένους στις ιδεοληψίες δεν ανασυγκροτείται ο τόπος.
Αντί για κράτος-στρατηγείο έχουμε μεταβεί σ’ ένα κράτος-θυρωρείο όπου όλοι μπαινοβγαίνουν χωρίς έλεγχο, όρια και κανόνες. Μερικοί μάλιστα μας βγάζουν και περιπαικτικά τη γλώσσα.
Μπορεί άραγε να βγει κάτι θετικό από αυτή την κρίση των πάντων; Από την εθνική κατάθλιψη στην ακραία σύγκρουση και στον κοινωνικό εμφύλιο κι από τη γενικευμένη εχθρότητα στην απαξίωση της δημοκρατίας, πόσα (κομματικά) τσιγάρα δρόμος νομίζουμε πως είναι;
ΥΓ: Είναι δε ίδιον φρονίμων ανθρώπων να προφυλάσσονται από τους πολίτας, οι οποίοι ανεβαίνουν υπερβολικά. Πρέπει να σκέπτονται ότι από τοιούτους ανθρώπους επιβάλλονται τα τυραννικά πολιτεύματα (Ανδοκίδου, Κατ’ Αλκιβιάδου, 24).
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός και βουλευτής
