Αναζήτηση
Σε ένα από τα αλληγορικά βιβλία του ο Αντρέι Σινιάφσκι (το 1966 καταδικάστηκε για αντισοβιετική δραστηριότητα) εμφανίζει τους κατοίκους μιας επαρχιακής σοβιετικής πόλης να τρώνε οδοντόπαστα και να νομίζουν ότι δειπνούν με χαβιάρι, επειδή έτσι τους έχει πει ο αρχηγός τους.
Οι οικονομικοί παράγοντες που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός δεν είναι τύποι που μπορεί να μπερδέψουν την οδοντόπαστα με το χαβιάρι. Θα πρέπει μάλλον να γελούσαν ειρωνικά όταν άκουγαν τον Αλέξη Τσίπρα να διαμηνύει μέσω Bloomberg ότι η Ελλάδα θα τους (ξανα)εκπλήξει το 2016. Αυτή τη φορά, όμως, ως success story. Εξίσου ειρωνικά θα αντιδρούσαν και στις κυβερνητικές διαρροές που διαφήμιζαν σχεδόν ως υπερόπλα τα «εφόδια» (sic) με τα οποία προσήλθε ο Πρωθυπουργός στο Νταβός, μεταξύ των οποίων η υπερεκτέλεση των εσόδων…
Ομολογουμένως κυνικό. Αλλά ποιος είπε ότι το Νταβός δεν είναι το βασίλειο των κυνικών; Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ της ελίτ δεν είναι φεστιβάλ κλάψας. Δεν συμμετέχουν τίποτα καλοπροαίρετοι άνθρωποι που κάνουν χάρες. Είναι πλαίσιο κλεισίματος μεγάλων deal, όπου δίνεις διαπιστευτήρια καπιταλίστα.
Στο Νταβός κανένας δεν χύνει δάκρυα για το ελληνικό πρόβλημα. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται καν στο επίκεντρο του διεθνούς οικονομικού ενδιαφέροντος, όπως το 2010, όταν οι δημοσιογράφοι κυνηγούσαν τον Γιώργο Παπανδρέου στα υπόγεια του Φόρουμ για να λάβουν τη διαβεβαίωση του τότε έλληνα πρωθυπουργού ότι δεν ανησυχούσε…
Δυστυχώς για μας, κανένας δεν ασχολήθηκε και με το Grexit του καλοκαιριού. Οι αγορές μίλησαν. Και απάντησαν με αδιαφορία στο σενάριο ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να διαλύσει την ευρωζώνη. Πολύ περισσότερο, κανένας δεν είναι διατεθειμένος σήμερα να ακούσει τίποτα για το ελληνικό πρόβλημα. Και σίγουρα όχι με τους όρους που το θέτει η κυβέρνηση. Με εκκλήσεις στην Ευρώπη να λύσει μόνη της τα του οίκου της και να ανάψει κεριά για να φωτιστούν τα σκοτεινά δωμάτια. Αυτό που σίγουρα θα ενδιέφερε πολλούς στη διεθνή κοινότητα –οικονομική και μη –είναι να ακούσουν τι σκοπεύει να κάνει η Ελλάδα για το Προσφυγικό. Εκεί, τουλάχιστον, υπάρχει σύμπνοια με το Βερολίνο, όπως παραδέχθηκε ακόμα και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Και αυτό η κυβέρνηση πρέπει να το εκμεταλλευθεί. Είναι ο μόνος τρόπος τα ελληνικά αιτήματα να μην είναι irrelevant –εκτός τόπου και χρόνου –και να αφορούν ένα διακύβευμα ευρωπαϊκό.
Δυστυχώς ή ευτυχώς –η νεκροψία θα δείξει –το Προσφυγικό και η φύλαξη των συνόρων φαίνεται να είναι αυτή τη στιγμή το μόνο που μας συνδέει με την Ευρώπη. Πόσω μάλλον την ώρα που οι Ολλανδοί και οι Ανατολικοευρωπαίοι επιδιώκουν να μας πετάξουν από τη Σένγκεν. Και δεν αποκλείεται να τα καταφέρουν.
Γι’ αυτό δεν είναι πολύ σοφό να πάρει κανείς τοις μετρητοίς την αποστροφή του Σόιμπλε «είναι η εφαρμογή, ανόητε». Για την κυβέρνηση θα ήταν προτιμότερο να πάρει τοις μετρητοίς τους στίχους του ποιητή: Οταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη…
Πόρνη ή μη, το Προσφυγικό μπορεί να αποδειχθεί το πρώτο exit της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μπορεί όμως να είναι και το μόνο που μπορεί να μας σώσει.
