Σοφία αριστερή

Κακό πράγμα η μιζέρια και ακόμη χειρότερο η γκρίνια και η κακομοιριά. Παράδειγμα (γιατί εγώ, όπως είναι γνωστό, μιλάω μόνο με παραδείγματα): Υπάρχει μια κατηγορία πολιτικών (όπως και δημοσιογράφων φυσικά…) που δεν μπορεί να αναγνωρίσει τίποτε το καλό σε αυτή την κυβέρνηση. Την κατηγορούν ότι αντιπροσωπεύει το απόλυτο κακό και είναι, ας πούμε, οι δέκα πληγές του φαραώ σε συσκευασία της μιας.

Ε, λοιπόν, όχι! Υπάρχουν και τομείς στους οποίους, κατά τη γνώμη μου, η κυβέρνηση αριστεύει. Κερδίζει το δέκα με τόνο (10′) χωρίς αντίπαλο: είναι η κατηγορία «επικοινωνιακή διαχείριση» της κατάστασης. Δεν πιάνεται και δεν παίζεται στο πώς μεταστρέφει την κατάσταση και κάνει, με δυο λόγια, το μαύρο σε πάλλευκο… λευκό.

Παράδειγμα (τα είπαμε με τα παραδείγματα): το Ασφαλιστικό που είναι μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Προχθές συνεδρίασε η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ για να ασχοληθεί με το θέμα παρουσία του υπουργού Κατρούγκαλου και του υφυπουργού του Πετρόπουλου.

Εγινε ο κακός χαμός. Βγήκε τίποτε προς τα έξω πλην της είδησης περί συνεδρίασης; Οχι. Στόματα «ερμητικά κλειστά». Αλλά ευτυχώς όχι για πολύ. Μετά κόπων και βασάνων έπεισα έναν από τους μετέχοντες της συνεδρίασης να μου μιλήσει. Και τι μου είπε; Οτι έκραξαν άγρια τον Κατρούγκαλο για τους χειρισμούς του στο θέμα –λες και φταίει ο… αδελφός μου ο Γιώργος που το Ασφαλιστικό έφτασε ώς εδώ.

Και του επιτέθηκαν διότι «μάζεψε όλους τους δεξιούς στην επιτροπή σοφών» (που κατέληξε στο πρόσφατο πόρισμα – σοκ για το Ασφαλιστικό) και «δεν υπήρχε η άποψη της Αριστεράς».

–Δεν έχει «σοφούς» η Αριστερά να τους βάλεις στην επιτροπή, έπρεπε να μαζέψεις όλους τους δεξιούς; ήταν το βασικό επιχείρημα των συντρόφων της Πολιτικής Γραμματείας.

Ο Κατρούγκαλος υπερασπίστηκε τις επιλογές του, αλλά όχι με επιτυχία. Οι άλλοι τα είχαν στυλώσει…

Επιμύθιο: το Ασφαλιστικό δεν θα είχε… πρόβλημα αν είχαν εκφέρει άποψη… αριστεροί «σοφοί»!

Αν…

Η κριτική κατά Κατρούγκαλου, που θα μπορούσε να επιγράφεται «εμείς οι αριστεροί τα λέμε καλύτερα από τους δεξιούς», μου θύμισε την ιστορία με τις προτάσεις της επιτροπής του καθηγητή Γιάννη Σπράου για το Ασφαλιστικό. Το 1997 η κυβέρνηση Σημίτη ανέθεσε στην επιτροπή Σπράου να προσεγγίσει λύσεις στα προβλήματα του συστήματος μέσα από το πρίσμα των προβλέψεων για τη μείωση του νεαρού σε ηλικία πληθυσμού στην Ελλάδα κατά 25% μέχρι το 2015. Ο Σπράος, με σημαντική καριέρα στα βρετανικά πανεπιστήμια, δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα λέγαμε σοσιαλιστής. Επιστήμων ήταν ο άνθρωπος, αλλά οι πούροι σοσιαλιστές που ηγούνταν τότε των συνδικάτων (ονόματα βαριέμαι να αναφέρω –μερικοί «παίζουν» ακόμη μπάλα) τον κατήγγειλαν ως δεξιό –μέχρι και ότι αντέγραψε το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό σύστημα του δικτάτορα της Χιλής Πινοτσέτ, τον κατηγόρησαν.

Ας δούμε όμως τι πρότειναν –το 1997! –ο Σπράος και η επιτροπή του (και όποιος αναγνωρίσει κάτι από τα όσα ακούμε ότι θα εφαρμόσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ περί το Ασφαλιστικό κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον, προσφορά της στήλης):

Αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων και των εργοδοτών ή εναλλακτικά τη θεσμοθέτηση νέων πόρων για την οικονομική ενίσχυση του συστήματος.

Καθολική μείωση των μέσων συντάξεων, τον περιορισμό των συντάξεων αναπηρίας.

Επιμήκυνση του εργασιακού βίου.

Σταδιακή κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

Σταδιακή εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών και ως ύστατο μέτρο τη γενική αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης!..

Οπως θα θυμάστε ίσως, η κυβέρνηση Σημίτη προσπάθησε τον Μάιο του 2001 με το νομοσχέδιο Γιαννίτση (του Τάσου, τότε υπουργού Εργασίας) να επιχειρήσει μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού συστήματος με λιγότερες μάλιστα τομές απ’ όσες πρότεινε ο Σπράος, αλλά έπεσε σε τοίχο.

Με το σύνολο της αντιπολίτευσης απέναντι και τα συνδικάτα στους δρόμους, ανέκρουσε πρύμνα, οπισθοχώρησε και σήμερα, 15 χρόνια μετά, ζούμε τον Αρμαγεδδώνα στην ασφάλιση.

Λένε πως η Ιστορία δεν γράφεται με «αν», αλλά εγώ πιστεύω ότι αν τότε είχε περάσει η μεταρρύθμιση Γιαννίτση, σήμερα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά…

Ανεπίδεκτοι

Η Ιστορία κανονικά έπρεπε να διδάσκει, να παραδειγματίζει και να δίνει μαθήματα στους επόμενους. Αλλά εδώ «δεν»… Θα αναφέρω το παράδειγμα της Νέας Δημοκρατίας. Που αναζητά απεγνωσμένα όχι έναν αρχηγό που θα έχει λύσεις για τη χώρα, που θα δηλώσει ευθαρσώς και με παρρησία τι πρέπει να γίνει για να ξεφύγουμε από τη σπείρα της ύφεσης που οδηγεί τη χώρα στον θάνατο. Αλλά έναν… «αντι-Τσίπρα»!

–Εγώ είμαι ο πλέον κατάλληλος για να σκίσω τον Τσίπρα, λέει ο ένας, εγώ μπορώ να πολεμήσω τον Τσίπρα, δηλώνει ένας άλλος.

Τέλεια. Τα ίδια έκαναν και στο παρελθόν. Στη δεκαετία του ’80 βρήκαν στο πρόσωπο του επίτιμου Μητσοτάκη (τα σέβη μου, πρόεδρε) τον αντι-Ανδρέα. Στη δεκαετία του ’90 τον Καραμανλή, όχι τον πραγματικό, τον άλλον, ως αντι-Σημίτη. Και τώρα ψάχνουν τον «αντι-Τσίπρα».

Να δούμε πότε θα αποφασίσουν να πουν και την πρότασή τους για τη χώρα στους ψηφοφόρους τους…

Κάτι κινείται

Και εκεί στην άκρη, «κάτι» φαίνεται να γίνεται. Στη γωνία λοιπόν που τους κατέταξε το εκλογικό σώμα, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στέλνουν ελπιδοφόρα μηνύματα σε ένα εκλογικό σώμα που είναι παραζαλισμένο από την κρίση και την κυβέρνηση που φέρνει γυροβολιές (όπως το τελευταίο, εκπληκτικό, του Τσίπρα που έλεγε στον Σταϊνμάγερ ότι… δεν συμφωνεί με πολλά από τα μέτρα της… συμφωνίας που υπέγραψε στις 12 Ιουλίου!).

Η συγκρότηση Κεντρικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δείχνει ότι οι άνθρωποι θέλουν να το πάνε ένα βήμα παραπέρα και πως η κοινή τους κάθοδος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου δεν ήταν ευκαιριακή και υπαγορευμένη από τις εκλογικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε.

Για να δούμε…

Κατά τας γραφάς

Τρεις ημέρες χρειάστηκαν οι εισαγγελείς κατά της Διαφθοράς για να εξετάσουν τα στοιχεία και τα τεκμήρια που προσκόμισε η Κατερίνα Σαββαΐδου προκειμένου να αντικρούσει την κατηγορία που της προσήψαν για απόπειρα απιστίας περί την υπηρεσία. Τρεις ημέρες μόνο. Τόσο βέβαιοι ήταν για την ενοχή της, που όπως αποδεικνύεται τα απέρριψαν ασυζητητί. Για να δούμε τι θα πει και το δικαστικό συμβούλιο τώρα, όπως και το δικαστήριο, αν παραπεμφθεί επί της ουσίας της εισαγγελικής πρότασης…

Οχι άλλες υποκλίσεις

Η τραγωδία που εξελίσσεται καθημερινά στο Αιγαίο, με τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες του πολέμου της Συρίας, δεν απαιτεί απλώς την άμεση ουσιαστική παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά και την παγκόσμια ευαισθητοποίηση για να υπάρξει μια βιώσιμη λύση στο πρόβλημα. Η λύση αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από το να παραμείνουν οι πρόσφυγες κοντά στη χώρα τους, σε χώρους μέσα στην Τουρκία, ώστε όταν βελτιωθούν οι συνθήκες και περιοριστούν οι εστίες του πολέμου να ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους.

Οσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρακολουθεί απαθής την Τουρκία να σπρώχνει τους πρόσφυγες προς τα παράλια και την τουρκική ακτοφυλακή να συνοδεύει τα πλοιάρια των δουλεμπόρων ώς τις παρυφές των ελληνικών θαλάσσιων συνόρων, το πρόβλημα θα επιτείνεται και σύντομα θα λάβει διαστάσεις τρομακτικές.

Και είναι επιεικώς απαράδεκτο η Ευρωπαϊκή Ενωση να προσπαθεί να δημιουργήσει αποθήκες ψυχών στην Ελλάδα, αντί να κάνει αυτό που πρέπει και που είναι η παροχή κινήτρων στην Τουρκία για να συγκρατηθεί το κύμα των προσφύγων που επιδιώκουν να διαφύγουν προς τη Δυτική Ευρώπη.

Σε ό,τι μας αφορά, δε, είναι ακατανόητο να δέχεται η κυβέρνηση να δημιουργηθεί στην Αττική στρατόπεδο για 50.000 ανθρώπους. Οχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν αυτές οι εγκαταστάσεις, αλλά ακόμη και αν υπήρχαν, με τους ρυθμούς που περνούν πλέον από την Τουρκία στην Ελλάδα, το στρατόπεδο αυτό θα εξαντλήσει τις δυνατότητές του σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Πρόκειται δηλαδή για κοροϊδία, ανεξάρτητα από τα γενικότερα προβλήματα που θα δημιουργήσει η παρουσία του στην επιβαρημένη από χίλια άλλα πράγματα Αθήνα.

Αντιλαμβάνομαι ότι η κυβέρνηση έχει ελάχιστες ή καθόλου αντιστάσεις απέναντι στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων, δεδομένου ότι εξαρτάται απόλυτα από τον δανεισμό. Αλλά όχι να χρησιμοποιείται και το Προσφυγικό ως μέσο πίεσης. Αν γίνει αποδεκτό αυτό ως πρακτική, σε λίγο θα μας ζητηθεί οι 50.000 να γίνουν 100.000 και οι 100.000 200.000 κ.ο.κ.!

Επιτέλους η κυβέρνηση ας πει και ένα «όχι», φτάνει πια αυτό το συνεχές «yes men»…

Τελευταία Νέα