Εισαγόμενο τραύμα επί του ημεδαπού τραύματος! Καθώς τείνουμε ν’ απολήξουμε, τελικά, παράπλευρη εν πολλοίς απώλεια του μεσανατολικού σφαγείου. Με την Ευρώπη να προσδιορίζει (απανθρώπως) την Ελλάδα ως οιονεί ανθρώπινη χωματερή! Με ό,τι αυτό σημαίνει. Κυρίως όμως με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Οπόταν: Να μην αμφιβάλλουμε για τα επερχόμενα. Ως την προβλεπτή δηλαδή μετεξέλιξη ενός δράματος για το οποίο καθόλου μεν δεν ευθυνόμεθα. Πλην μας επιφορτίζει ευθύνες από τις οποίες δεν μπορούμε να εκφύγουμε.

Το πρόβλημα όπως διαμορφώνεται με βάναυσους αριθμούς κι «επί του εδάφους» μάς ξεπερνά. Κάτι που σε τελική ανάλυση διαμορφώνει μια δυναμική αυτοεγκλωβισμού της χώρας σ’ έναν καταθλιπτικό κλοιό νέων αδιεξόδων στα ήδη αδιέξοδα των χρόνιων παθογενειών μας. Γιατί:

1. Η γεωγραφική παράμετρος του λεγόμενου Προσφυγικού, όσον αφορά τις κύριες ροές και τις εξόδους (που οι ανθρώπινοι χείμαρροι αναζητούν), οδηγεί προς τις πιο ευάλωτες πύλες. Που είναι οι ελληνικές. Με τη μεν Τουρκία να επιδιώκει «ξεφόρτωμα» των προσφύγων που συγκεντρώνονται στην ίδια. Επιδιώκοντας ταυτοχρόνως ανταλλάγματα, με υποσχετικές μέτρων για περιστολή του ανθρώπινου κύματος. Και τους τελευταίους και δυστυχείς να επιθυμούν πάση θυσία διαπεραίωση στην ευρωπαϊκή «γη της επαγγελίας».

2. Η Ευρώπη των διαφορετικών (όπως εμπράκτως αποδεικνύεται) ταχυτήτων ως προς αυτό το ζήτημα εμφανίζεται όχι απλώς απρόθυμη να υποστεί τις συνέπειες, αλλά ήδη «κλείνει πόρτες και παράθυρα»! Και μεθοδεύει πιεστικά την κατά το δυνατόν μετάθεση των ευθυνών που ανακύπτουν στις πιο αδύναμες περιοχές της. Οι οποίες και συνιστούν ουσιαστικά τα εξωτερικά της σύνορα. Τα οποία όμως ως προς αυτό αποδεικνύονται διάτρητα! Κι αυτό αφορά την Ελλάδα. Της οποίας τα θαλάσσια όρια, πέραν άλλων, τελούν μονίμως υπό την απειλή της στρατηγικής βουλιμίας της Αγκυρας.

Υπό το φως αυτών –και όχι μόνο –των αυτονόητων δεδομένων που επενεργούν και ως συντελεστές, η Ελλάδα: Αφενός εμφανίζεται ως η μόνη προσφερόμενη (και βατή) δίοδος. Και αφετέρου απολήγει εξ ανάγκης προορισμός! Κι αυτό είναι το δράμα! Καθώς: Από δίοδος μεταβάλλεται μοιραία σε χοάνη της ανθρώπινης τραγωδίας και της ανθρωπιστικής καταστροφής. Με αποτέλεσμα να επιταχύνεται η δική της! Καθώς εκ παραλλήλου διογκώνονται τα δεδομένα της ενδοελληνικής παθογένειας. Οπόταν και ποιους να πρωτοκοιτάξει το (ουσιαστικά πτωχευμένο) ελληνικό κράτος; Και ποιους να βολέψει; Τους ξένους; Ή τους δικούς της; Η τραγωδία. Το μέγεθος της οποίας είναι μεν προσδιορίσιμο, αλλά όχι το τελικό. Και ως προς τα αριθμητικά μεγέθη. Και ως προς τα φαινόμενα.

Αυτά συμβαίνουν ενώ απομειώνονται οι γηγενείς. Και λόγω μεταναστευτικών τάσεων που κλιμακώνονται λόγω ανεργίας κι ένδειας. Και ως συνέπεια συνακόλουθης υπογεννητικότητος. Που αποψιλώνει πληθυσμιακά. Και καθηλώνει ποιοτικά.

Και το θέμα δεν είναι ότι θα έχει μεταλλαχθεί άρδην η πολιτισμική ανθρωπογεωγραφία. Ούτε ότι θ’ αποβεί πολυπολιτισμική χώρα η Ελλάδα. Το θέμα είναι ότι θα έχουν ανατραπεί άρδην δεδομένες ισορροπίες. Σε επίπεδα που αφορούν κρίσιμες εθνικές παραμέτρους. Κάτι για το οποίο ίσως δεν υπάρχει επαρκής ετοιμότητα. Και συνειδητοποιήσεως. Και απορροφήσεως. Με την έννοια της ομαλής ομογενοποιήσεως αυτού που ήδη διαμορφώνεται. Και που θα επιταχυνθεί. Ραγδαία. Και με μη αναστρέψιμες δυναμικές.

Ο Α. Λυκαύγης είναι δημοσιογράφος – πολιτικός αναλυτής