Είναι τυχερός ο Νίκος Βούτσης. Είναι τυχερός γιατί ανέλαβε τα ηνία της Βουλής έπειτα από μια περίοδο κατά την οποία όλες οι θεσμικές ρουτίνες – οι κανόνες, οι καθιερωμένες συμπεριφορές, τα έθιμα – του Κοινοβουλίου είχαν ξηλωθεί.

Οποιος κι αν ανέβαινε στην έδρα έπειτα από αυτό το τραυματικό εννιάμηνο θα χρειαζόταν να προσπαθήσει πολύ για να μη λάμψει ως statesman.

Ο Βούτσης είχε επίγνωση αυτής της ακολουθίας. Γι’ αυτό και στις προτεραιότητές του ήταν – διακριτικά, αλλά αδίστακτα – να σβήσει τα ίχνη των ακτιβισμών της προκατόχου του.

Η αλλαγή φάνηκε και από τις πρώτες κιόλας συνεδριάσεις στις οποίες, παρότι δεν έλειψε ο ηλεκτρισμός, το προεδρείο κατάφερε να περάσει σχεδόν απαρατήρητο, επιστρέφοντας στα όρια του θεσμικού του ρόλου. Εξαίρεση ήταν μόνο μια θερμή στιγμή του Βούτση με τον Αδωνη, που μάλλον δεν αξίζει καν να καταγραφεί στο παθητικό του, καθώς ο Αδωνις, ακόμη κι αν ήταν άδεια η αίθουσα της Ολομέλειας, θα κατόρθωνε να τσαμπουκαλευτεί με τα έδρανα ή με τα πόμολα.

Η αποκατάσταση ενός κάποιου ρυθμού στην κοινοβουλευτική διαδικασία λειτουργεί ανακουφιστικά για το πολιτικό σύστημα. Ομως δεν σημαίνει αυτομάτως και παλιννόστηση στην κανονικότητα. Οι συνθήκες παραμένουν «κατεπείγουσες». Αντιθέτως απ’ ό,τι υπολόγιζε η παλαιά αριστερή ανάγνωση, που έβλεπε την πλατεία ως μήτρα των εξελίξεων, η σκηνή όπου ζουν (λίγο) και πεθαίνουν οι κυβερνήσεις της μνημονιακής δημοκρατίας είναι και παραμένει η Βουλή.

Δεν είναι μόνο οι λευκές νύχτες με τα προαπαιτούμενα, που θα δοκιμάσουν ξανά και ξανά την κυβερνητική πλειοψηφία. Είναι και ο ρόλος του καθαρτηρίου που έχει απονεμηθεί στο Κοινοβούλιο – με τις εξεταστικές και τις οιονεί εξεταστικές επιτροπές. Εκεί για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να κατέβει από τον άμβωνα του κατηγόρου – στην επιτροπή που θα ελέγξει τα πόθεν έσχες των υπουργών.

Από τον χειρουργικό τρόπο που χειρίστηκε «εξωδικαστικά» το θέμα των πόθεν έσχες – προστατεύοντας αθορύβως τα νώτα της κυβέρνησης – ο νέος πρόεδρος φάνηκε ότι δεν πήγε στη Βουλή για να παροπλιστεί πολιτικά. Κάθε άλλο. Πήγε επειδή, μεταξύ άλλων, είχε δώσει διαπιστευτήρια μαχιμότητας, σηκώνοντας μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης της κυβέρνησης όσο ήταν ακόμη υπουργός.

Αυτές οι δεξιότητες αποδεικνύονται ήδη πολύτιμες στη νέα αποστολή του. Η άγρια αυτονόμηση της Βουλής κατά την beta version – τη δοκιμαστική έκδοση – της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δίδαξε το Μαξίμου ότι χρειάζεται σε αυτό το πόστο έναν παίκτη έμπειρο. Και κυρίως έναν παίκτη που βρίσκεται με το Μαξίμου σε σχέση οργανικής συνέχειας. Δεν είναι καιρός για εκπλήξεις.

Τελευταία Νέα