Το περασμένο Σάββατο, σε μπαρ των Εξαρχείων, ο Πάνος Σκουρλέτης υπέστη άγρια επίθεση από αυτοαποκαλούμενους «κοινωνικούς αγωνιστές». Αν και ο ίδιος προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός, η ουσία είναι ότι η κοινωνική βία που ασκήθηκε για χρόνια στο όνομα του αντιμνημονιακού αγώνα θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να αναβιώσει.

Ο Πάνος Σκουρλέτης ήρθε σε επαφή, πιθανόν πρώτη φορά ως κυβερνητικό στέλεχος, με την τυφλή βία αυτόκλητων τιμωρών όσων εκείνοι θεωρούν εχθρούς του λαού. Στο παρελθόν, στο στόχαστρο τέτοιων επιθέσεων είχαν βρεθεί στελέχη και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ή πολίτες που το «λαϊκό κριτήριο» τους είχε κατατάξει στους μνημονιακούς. Ο ίδιος, ως εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, όταν το κόμμα του βρισκόταν στην αντιπολίτευση, συχνά έλεγε ότι «βία είναι τα Μνημόνια και οι μνημονιακές πολιτικές». Ακόμα και για τα έκτροπα της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου 2011 στη Θεσσαλονίκη, όταν αριστεροί διαδηλωτές συναντήθηκαν σε αυτοσχέδια παρέλαση με αποστράτους και εφέδρους με εξτρεμιστικές ακροδεξιές θέσεις, ακόμα και τότε ο Σκουρλέτης είδε «έναν περήφανο λαό που ήταν αντάξιος των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων». Μάλιστα, οι ύβρεις κατά του τότε προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια θεωρήθηκαν εκ μέρους του αντιδράσεις πολιτών που «ήθελαν να μπει τέλος στον κατήφορο της χώρας».

Η χώρα, έκτοτε, έζησε κι άλλες βίαιες αναταραχές, κινήθηκε κι άλλο μέσα στην κουλτούρα του μίσους. Δεν ήταν μόνο οι ζημιές, οι προπηλακισμοί, οι διαπομπεύσεις, τα γιαουρτώματα. Θρηνήσαμε νεκρούς: τρεις νέους στον εμπρησμό της Μαρφίν, άγνωστο πόσους μετανάστες από επιθέσεις χρυσαυγιτών, τον Παύλο Φύσσα από χέρι χρυσαυγίτη, δυο χρυσαυγίτες που δολοφονήθηκαν από άγνωστους τρομοκράτες. Ηταν μια βία αχρείαστη.

Αλλά κυρίως δεν ήταν μια βία που γέννησαν τα Μνημόνια, αλλά οι πολιτικές που κολάκευαν ανεδαφικές διαμαρτυρίες και ψεύτικα λόγια. Η σημερινή κυβέρνηση χρειάζεται να βρει το θάρρος και να πάρει, έστω εκ των υστέρων, αποστάσεις από τέτοια φαινόμενα. Για να μπορέσει να τα αντιμετωπίσει, αν εκδηλωθούν.