Είναι φορές που νιώθεις βυθισμένος με την πρύμνη στα περασμένα. Ολους τους παλιούς τους κυνηγάει μια αδιόρατη νοσταλγία για τα «δικά τους» χρόνια, τα «καλύτερα από τα τωρινά», που όμως έσταξαν στους υπονόμους της καθημερινότητας σαν τις σταγόνες μιας χαλασμένης βρύσης, που όσο κι αν τη σφίγγεις η ροή συνεχίζεται.

Στα χρόνια τα δικά μας λοιπόν, λένε, είχαμε καλύτερο ποδόσφαιρο, είχαμε παίκτες πιο φαντεζί, ντριμπλαδόρους, είχαμε παράγοντες με προσωπικότητα, σοβαρούς με σεμνότητα παρά την ισχύ τους. Ο βετεράνος αθλητικός συντάκτης Γιάννης Διακογιάννης συχνά επισκέπτεται τα γραφεία της «Ομάδας» και ενώ είναι άριστα ενημερωμένος για τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά δρώμενα, στα παλιά επικεντρώνεται και σ’ αυτά επιμένει.

Ποιος Ρονάλντο; Ο Πελέ! Ποιος Μέσι; Ο Πούσκας! Η Βραζιλία τότε… Η Λίβερπουλ, άλλη ομάδα…

Κι όμως, αν αφαιρέσει κάποιος τη λεπτή σκόνη του χρόνου που αλλοιώνει τις μνήμες και αλλάζει την πραγματική εικόνα των «αντικειμένων», οι παλιοί έχουν το δίκιο τους.

Αλλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλη ποιότητα: ανθρώπων και καταστάσεων.

Η κατακρήμνιση των αξιών στο χρηματιστήριο της ευζωίας δεν έχει τελειωμό. Το βλέπεις παντού. Στη Βουλή, πολιτικοί ενδεδυμένοι σαν κυνηγοί σε καρτέρι γερακότσιχλας· λόγος φτωχός, άνευρος, δίχως ευαισθησία. Πρόσωπα που προκαλούν οργή, χλεύη και θυμηδία. Αυτοί μας κυβερνούν και όπως είναι γνωστό κάθε λαός έχει τους άρχοντες που του αξίζουν!

Στα γήπεδα, τώρα, παίκτες αναλώσιμοι, της μιας αγωνιστικής. Μια Κυριακή πρωταγωνιστές και έναν μήνα κομπάρσοι. Μανιακοί συλλέκτες χρυσού και ρεκόρ. Τόσα γκολ πιο πολλά από τον «Ραούλ», τόσο πιο υψηλό συμβόλαιο από τον τάδε. Και ουσία ανύπαρκτη. Στα δύσκολα και στα εθνικά, λιποτάκτες. Τι να το κάνεις το ταλέντο όταν εργάζεται μονάχα για τη βιομηχανία εισπράξεων ευρώ; Βλέπεις πελιδνά πρόσωπα να αποζητούν τη διάκριση, όχι για την προσωπική ανάταση αλλά για το κέρδος και μόνο γι’ αυτό. Στήνουν αγώνες για ένα στοίχημα με την υστεροφημία τους. Αγωνίζονται να δικαιολογήσουν τα χρυσά παπούτσια τους για να μην τους τα πάρει ο χορηγός και συνεχίσουν ξυπόλητοι την υπόλοιπη ζωή τους. Τρέχουν να προλάβουν την κούρσα των καταθέσεών τους αγνοώντας, οι τάλανες, πως όσο και να κοπιάσουν, όσο και να ιδροκοπήσουν, όσο κι αν τρέξουν ο χρόνος θα τους προσπεράσει και θα τους περιμένει στην αφετηρία. Και τότε ένας «Διακογιάννης» θα κάνει τον σκληρό απολογισμό και θα ξεσκαρτάρει τους κιοτήδες από τους θαρραλέους.

Ζούμε, δυστυχώς, στην εποχή των κάλπηδων και των faux bijoux. Ο μέγας σκόρερ Γκερντ Μίλερ, ίσως, εισπράττοντας τα επίχειρα της αφερέγγυας εποχής, έχτισε τον δικό του κόσμο στο νου και γύρισε στην εποχή την «καλή». Η νόσος του Αλτσχάιμερ είναι γνωστό πως σε γυρίζει στα παλιά. Εκλεισε, λοιπόν, τις πόρτες στο άνοστο, σύγχρονο, ανούσιο και πενιχρό ποδόσφαιρο, μάταια όμως θα αγωνιά πάνω από το ακουστικό του για την πρόσκλησή του από τον Χέλμουτ Σεν. Ο στρατηγός των Πάντσερ τον περιμένει σε άλλα γήπεδα πια.

Αρρωστοι όσοι αντιστρατεύονται την καθιερωμένη τάξη των πραγμάτων, άρρωστοι αλλά ευτυχείς. Και κυρίως: απολαμβάνουν ύπνο δίχως εφιάλτες!

Τελευταία Νέα