Ρίξτε μια ματιά σε αυτή τη λίστα χωρών: Βέλγιο, Καναδάς, Ισπανία, Αργεντινή, Πορτογαλία, Βραζιλία, Γαλλία, Ουρουγουάη, Λουξεμβούργο και Ιρλανδία. Τώρα πείτε δύο πράγματα που έχουν κοινά.

Δεν βρίσκονται όλες στην ίδια ήπειρο, προφανώς. Ούτε μοιράζονται την ίδια γλώσσα.

Σε όλες αυτές τις χώρες όμως, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει περισσότερους πιστούς, επισήμως τουλάχιστον, από οποιοδήποτε άλλο θρησκευτικό δόγμα.

Και όλες αυτές οι χώρες ανήκουν στην εμπροσθοφυλακή των 20 εθνών που έχουν αποφασίσει να κάνουν νόμιμο τον γάμο μεταξύ ομοφύλων.

Η Ιρλανδία αποτελεί, προφανώς, τη νεότερη προσθήκη στη λίστα. Οπως επίσης, κατά κάποιον τρόπο, την πιο εντυπωσιακή. Είναι η πρώτη χώρα που λέει το «ναι» στους γάμους μεταξύ ομοφύλων με δημοψήφισμα. Και η διαφορά δεν ήταν οριακή. Ενα 62% των ψηφοφόρων αγκάλιασαν το ίσο δικαίωμα στον γάμο.

Και το έκαναν σε πείσμα ενός παρελθόντος τυφλής αφοσίωσης στα επίσημα διδάγματα της Καθολικής Εκκλησίας σε σχέση, για παράδειγμα, με την αντισύλληψη που ήταν παράνομη στην Ιρλανδία έως το 1980 και την άμβλωση που παραμένει παράνομη στις περισσότερες περιπτώσεις.

Οι ιρλανδοί ψηφοφόροι απέρριψαν εν τούτοις την επίσημη εναντίωση της Εκκλησίας στον γάμο μεταξύ ομοφύλων. Αυτή η πράξη απείθειας περιγράφηκε, και ορθώς, ως απόδειξη της συρρίκνωσης της επιρροής της Εκκλησίας.

Διαφοροποιούμενοι από το Βατικανό, οι ιρλανδοί πολίτες ευθυγραμμίζονται στην πραγματικότητα με τους καθολικούς ομολόγους τους σε άλλες δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Δεν απορρίπτουν τον καθολικισμό τους –όχι ακριβώς, όχι εντελώς. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξακολουθούν να δηλώνουν καθολικοί. Ενσωματώνουν όμως τη θρησκεία στη ζωή τους με έναν τρόπο λιγότερο ριζωμένο στη Ρώμη.

Εμείς οι δημοσιογράφοι πολύ συχνά χρησιμοποιούμε την Καθολική Εκκλησία ως συνώνυμο για τον Πάπα, τους καρδιναλίους και τα διδάγματα που φέρουν τη σφραγίδα έγκρισης του Βατικανού. Αλλά στην Ευρώπη και κυρίως την Αμερική, η Εκκλησία είναι πολύ πιο ρευστή από αυτό. Περιλαμβάνει πνευματικά ανήσυχους ανθρώπους που υπακούουν πάνω από όλα στην προσωπική τους συνείδηση, στην προσωπική τους αντίληψη περί κοινωνικής δικαιοσύνης.