Αναζήτηση
Αγιαζμένο στιλό; Οπως λέμε έξυπνη σήτα;
Ακου, πουλάκι μου, γιατί μισές δουλειές κάνουμε εδώ: Για να αριστεύσεις στις εξετάσεις, δεν αρκεί να πας στην εκκλησία, να προσκυνήσεις και να προμηθευτείς το αγιαζμένο το στιλό. Καλού κακού κι εγώ ως άνθρωπος και ως μάνα πήγα στον παπά της ενορίας μου και μου ευλόγησε το πληκτρολόγιο. Μόνο που όπως ήμασταν στο τσακίρ κέφι, μου το βούτηξε και στην κολυμβήθρα κι ήρθε και μούλιασε αυτό τώρα.
Επίσης αγιαζμένο είναι και το ποντίκι μου. Θαυματουργό καλέ, ούτε μπαταρίες έκτοτε ούτε τίποτα. Μόλις ξεμείνει του λέω πέντε πατερημά και ξαναπαίρνει μπρος μοναχό του.
Η δε οθόνη απ’ τον αγιαζμό κι ύστερις ούτε δαχτυλιές ούτε πιτσιλιές ούτε Χάρος δεν τηνε πιάνει. Ασε που τώρα ο αγιαζμένος ο κομπιούτοράς μου υπαγορεύει αφ’ εαυτού του τα κείμενα. Από μια ταπεινή δημοσιογράφο με μετέτρεψε σε συγγραφέα ολκής, βοήθειά μας.
Τώρα γράφω ένα μυθιστόρημα: Ενας τύπος βρίσκεται στης φυλακής τα κάτεργα γιατί έκλεψε μια φραντζόλα ψωμί και μετά δραπετεύει και μετά πάει σ’ ενός παπά το σπίτι και μετά παίρνει δύο ασημένια κηροπήγια και μετά γίνεται δήμαρχος και μετά παίρνει κι ένα ορφανό κοριτσάκι και μετά το μεγαλώνει σαν δικό του και μετά πεθαίνει. Λέω τον ήρωα να τον ονομάσω «Γιάννη Αγιάννη» –αλλά της μαμάς μου δεν της αρέσει.
Εκανε τον γύρο του κόζμου και του άτιμου ντουνιά η φωτογραφία που 18χρονα παιδιά συνωστίζονται στην εκκλησία για να προμηθευτούν τα αγιασμένα στιλό. Γελάει του πλανήτη το πικραμένο χείλι με τις πομπές μας.
Βλέπεις την εικόνα κι αναρωτιέσαι:
Αυτά τα νέα παιδιά έχουν διακτινιστεί από άλλον πλανήτη;
Αυτά τα νέα παιδιά έχουν σπάσει το φράγμα του χρόνου κι είναι μεταγραφές από τον 19ο αιώνα;
Αυτά τα νέα παιδιά τα δίδαξε κάποιος πως το κλειδί για την επιτυχία είναι ένα αγιασμένο στιλό; Πως ένα 18χρονο που μελετάει σκληρά δεν πιάνει μπάζα μπροστά στον συνομήλικο που κωλοβαράει και παραμονή Πανελλαδικών παίρνει το αγιαζμένο και τους κάνει όλους αλοιφή;
Ειλικρινά, δεν ξέρω πού τελειώνει η φάρσα και πού αρχίζει η τραγωδία.
Και μη μου πει άνθρωπος ότι με αυτά που γράφω εδώ προσβάλλω το θρησκευτικό αίσθημα του Ελληνα, γιατί ειλικρινά θα βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Το έγραψα και το ξαναγράφω: Σέβομαι τον θρήσκο, απεχθάνομαι τον θρησκόληπτο. Αλλο πίστη κι άλλο τυφλός φανατισμός.
Και ναι, εδώ μιλάμε για ειδωλολατρική πρακτική. Ξεκάθαρα. Διότι πώς όποιος διαθέτει IQ από +5 και άνω διανοείται ποτέ πως το αγιασμένο στιλό είναι σαν σκονάκι ένα πράγμα που θα στουμπώσει στο άδειο κεφάλι του όλες τις σωστές απαντήσεις;
Υπάρχουν γονείς που μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους;
Υπάρχουν γονείς που τους λέει το ξεφτέρι τους «μάνα πάω στην εκκλησία να πάρω αγιασμένο στιλό» κι αυτοί απαντάνε «στο καλό και με τη νίκη»;
Ψηφίζουν αυτοί οι άνθρωποι; Γονείς και παιδιά –μια που η ψήφος επιτρέπεται απ’ τα 18; Ψηφίζουν και μας παίρνουν όλους στον λαιμό τους; Κι η ψήφος όποιου προσκυνάει το αγιασμένο στιλό μετράει όσο κι η δική σου; Δημοκρατία σωστά, προς στιγμήν μου διέφυγε!
Πάντως, ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να τη διευρύνουμε αυτήν τη φάμπρικα. Τώρα που βρήκαμε παπά να θάψουμε πεντέξι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αφού το αγιασμένο στιλό είχε γκραν σουξέ, να κάνουμε τη μπίζνα franchise:
Να αγιάζουμε το ταψί και να βρίσκουμε μέσα αρνάκι με πατάτες.
Να σταυρώνουμε το πορτοφόλι και να γεμίζει χρήματα.
Να προσκυνάμε το παρμπρίζ και να φουλάρει αμόλυβδη.
Να δουλεύουν τα καλοριφέρ με ευχέλαιο κι όχι με πετρέλαιο.
Και για να σοβαρευτούμε μια στάλα –ίσα που πατάει η γάτα δηλαδή, γιατί το συγκεκριμένο θέμα δεν μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά.
Προσωπικά, σέβομαι μια θρησκεία –όταν και η θρησκεία σέβεται τη νοημοσύνη μου. Τόσο απλά.
