Αν ζούσε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μάλλον θα ζήλευε. Χθες το μεσημέρι η τηλεόραση της Βουλής έπαιξε σε επανάληψη το μεγαλύτερο μονοπλάνο της ελληνικής οπτικοακουστικής ιστορίας: την περίπου δίωρη ομιλία της Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου στη συνεδρίαση της 19ης Μαΐου για τη «Γενοκτονία των Ποντίων».

Προσωπολατρία; Μάλλον έλλειψη γνώσης του μέσου –ή, πιθανόν, προσπάθεια κάποιων καλών υπαλλήλων της τηλεόρασης της Βουλής να ευχαριστήσουν την προϊσταμένη τους. Οσο περισσότερο, όμως, εμφανίζεται η σεπτή μορφή ενός (ή μιας) πολιτικού στην οθόνη τόσο οι θεατές απομακρύνονται από αυτήν. Η κατάχρηση της προβολής οποιουδήποτε από ένα μέσο, στην εποχή μας, λειτουργεί εις βάρος και του προσώπου και του μέσου. Αυτό άλλωστε κάνει τη διαφορά του λεγόμενου «τεχνοφασισμού» από την εποχή του σταλινισμού. Τότε, η εικόνα του Πατερούλη ήταν μονοπώλιο. Σήμερα, στην ελεύθερη Ελλάδα, υπάρχουν χιλιάδες εναλλακτικές δυνατότητες –στα δορυφορικά κανάλια και, κυρίως, στο Ιντερνετ.

Στη σημερινή εποχή, τα μονοπλάνα μπορούν να λειτουργήσουν μόνο σε ειδικό κοινό. Αντίθετα, εκείνο που «πουλάει» στο οπτικοακουστικό σύμπαν είναι οι ατραξιόν (το μοντάζ των οποίων είχε αποθεώσει ο κινηματογραφιστής που συνύφανε την πορεία του με την Κομμουνιστική Επανάσταση: ο Σεργκέι Αϊζενστάιν). Από αυτή την άποψη εξηγείται γιατί προσέχθηκαν τόσο πολύ τα επεισόδια με τον αστυνομικό υποδιευθυντή και με τον δημοσιογράφο.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει κατανοήσει τη λειτουργία της εντύπωσης στην τηλεόραση. Από την εποχή τού «βοήθεια, βοήθεια» στην κλειδωμένη ΕΡΤ μέχρι την παρουσίαση του Ερίκ Τουσέν, είναι εμφανές ότι προσβλέπει στο μιντιακό ξάφνιασμα. Αυτό το ‘χει.

Αλλά, όπως έλεγε ο Ιωάννης Δαμασκηνός, «άλλον ουν εστίν η εικών και άλλον το εικονιζόμενον». Επέκεινα της εικόνας, στον πραγματικό πολιτικό στίβο, η ΠτΒ, το εικονιζόμενον, ήδη δίνει δείγματα αυταρχισμού, περιφρόνησης της διάκρισης των εξουσιών και επιδειξιμανίας σε στοιχειωμένα από πολιτικό κιτς περιβάλλοντα.

Τελευταία Νέα