Κρίσιμη συγκυρία: η Ελλάδα δεν εφάπτεται μόνο γεωπολιτικού περίγυρου με δυναμικές κινούμενης άμμου. Βιώνει ταυτόχρονα και η ίδια συνθήκες αποσαθρωτικής ρευστότητας, που αναπαράγει αποσυνθετική αβεβαιότητα και περιστέλλει προοπτικές. Καθώς η επιδεινούμενη χρεοκοπική παθογένεια αποδομεί δυνατότητες και υποθηκεύει πολιτικές. Εν ολίγοις: εάν δεν αναδειχθούν γενναιόφρονες αντιλήψεις ως προς το δέον μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε χειρότερα.

Οι εκ των πραγμάτων πεσιμιστικές επισημάνσεις αποτυπώνουν, έστω και με όρους απλουστευτικών προσεγγίσεων, αυτή την αδυσώπητη φάση του εθνικού γίγνεσθαι. Που σηματοδοτείται, συν τοις άλλοις, από βάναυσες εκτροπές και τραυματικές ολισθήσεις. Οι οποίες εγκυμονούν έως και μη αναστρέψιμους ακρωτηριασμούς. Η αναγκαία (και έγκαιρη) αποσόβηση των οποίων αποβαίνει αυτή τη στιγμή το καθαυτό ζητούμενο. Η ανακοπή δηλαδή της ολισθήσεως. Και η κατά το δυνατόν αναστροφή της.

Η ρεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων όπως ανακύπτουν μπορεί να επενεργήσει θετικότερα. Και να οδηγήσει προς διαλεκτικές αναγκαίων υπερβάσεων. Τέτοιες, που να δημιουργούν δυνατότητες διεξόδων από τη σκαιότητα των σημερινών εθνικών αδιεξόδων. Γιατί περί αυτών πρόκειται. Στα οποία και δυστυχώς μονοδρομούνται συμπιεζόμενες οι επιλογές. Με τη δυναμική του χρεοκοπικού βρόχου που περισφίγγει ασφυκτικά τον εθνικό τράχηλο. Η πικρή αλήθεια.

Το χειρότερο είναι ότι πάνω από το ελληνικό τραύμα διασταυρώνονται ανατασσόμενες περιφερειακές (και ευρύτερες) αντιπαλότητες. Με γεωστρατηγικά συμφέροντα. Και επαναδιαφιλονικούμενες ζώνες επιρροών από κέντρα ισχύος. Των οποίων οι συγκρουσιακές διαθέσεις ήδη παροξύνονται. Και των οποίων η διαχείριση από ανίσχυρους εταίρους (όπως εμείς) δεν είναι ούτε η ευκολότερη ούτε, προπαντός, η ακινδυνότερη. Καθώς αποβαίνει ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί. Κάτι που μεταφράζεται πολιτικά στην ανάγκη επαρκούς αντιλήψεως κάποιων αδήριτων ισορροπιών. Τόσο σχετικά με τις εν προκειμένω επιλογές. Οσο και με τη γενικότερη διαχείρισή τους, μέσα στο πλέγμα που η ψυχροπολεμική αδιστακτότητα διαμορφώνει. Και που δεν αφήνει χώρο στις εξαρτημένες δυνάμεις για ανώδυνες αποφάσεις. Με τον κυνισμό τού «πας μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών» να ισχύει πάντοτε. Ως δικλίδα σχέσεων.

Ηδη όχι μόνο η αντιπαράθεση του ευρω-αμερικανικού μπλοκ με τη Μόσχα ευρύνεται με κρίσιμο δείκτη τις εξελίξεις στο Ουκρανικό, αλλά προεκτείνεται με θεμελιώδες διακύβευμα τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων και διαδρομών. α) Με τις ΗΠΑ (ως την εν όπλοις ηγέτιδα της συμμαχίας) να απαιτούν απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο. Και β) τις βασικές ευρωπαϊκές δυνάμεις (ως όχι απλώς τους εταίρους, αλλά πλέον και τους δανειστές) να απαιτούν προσήλωση στις κοινές αποφάσεις. Που σημαίνει πολιτική συμβατική με τις κοινοτικές αντιλήψεις και ενέργειες.

Κι αυτό την ώρα που η Μόσχα επιχειρεί προσπέλαση και ανασχεδιασμό των εν προκειμένω στρατηγικών της. Με πρώτο δείγμα προθέσεων ως προς αυτά τον νότιο αγωγό από Κριμαία προς Τουρκία και μέσω Ελλάδος προς Κεντρική Ευρώπη.

Εάν λοιπόν θεωρηθεί ότι όντως η Ουάσιγκτον είχε παρέμβει για ματαίωση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, προκαλώντας έως και πολιτικές ανατροπές, τότε δεν είναι δύσκολο να προεικασθεί τι μέλλει γενέσθαι για το υποκατάστατό του. Οταν αυτή τη φορά μάλιστα τα γεγονότα συναντούν την Αθήνα υπό απείρως πιο δυσοίωνες συνθήκες. Και υπό το κράτος αδυναμιών, που εγκυμονούν έως και πτωχευτικό επίλογο.

Είτε ως φυσικό παράγωγο των εξελίξεων. Είτε ως αποτέλεσμα εκβιασμών. «Διότι (δηλαδή) δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις».

Ο Α. Λυκαύγης είναι δημοσιογράφος – πολιτικός αναλυτής