Πρώτα η φωτογραφία: το άψυχο σώμα ενός παιδιού στα χέρια του πατέρα του, με το κόκκινο σκουφάκι να στάζει νερά. Μέσα σε μια βάρκα που συμβολίζει την ανθρωπιστική τραγωδία στη Μεσόγειο. Χωρίς άλλο σχόλιο, είναι ένα ντοκουμέντο που απονευρώνει την ανθρώπινη ευαισθησία. O viral μελοδραματισμός είναι που το βυθίζει στα βαθιά.

Τραγωδία όντως υπάρχει. Αλλά –ας είμαστε ρεαλιστές –είναι αυτή που μονίμως διαφεύγει. Και σίγουρα αυτή που υπερβαίνει τις κοινωνικές μας αντοχές. Αλλιώς δεν θα είχε ακουστεί ούτε σαν αμυντικό ρεφλέξ ότι ο Νότος μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μετανάστευση ως όπλο απέναντι στον ασφαλή Βορρά. Αυτό που βλέπουμε είναι ένα στιγμιότυπο πάνω στο οποίο συμπυκνώνεται ο συλλογικός θρήνος. Για τις καραβιές των άγνωστων μεταναστών. Μα είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει, ακόμη κι αν δεν το ομολογούμε: το στιγμιότυπο αυτό, όπως και πολλά παρόμοια, είναι η φευγαλέα επαφή μας με την πραγματικότητα. Μετά την απομάκρυνσή του θα αναζητήσουμε τον οίκτο στο επόμενο.

Ακόμη κι αν δεν υπήρχε η πρόθεση, η «χειροποίητη» αισθητική της εικόνας εξασφάλισε το μέλλον της για τον διάδρομο του εφήμερου σχολιασμού. Η εξοικείωση με το γκραν-γκινιόλ συμβαίνει σε δεύτερο χρόνο, δεν αξίζει χίλιες λέξεις και απαιτεί μόνο τη βουβή συμπόνια μας. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει το μελοδραματικό ύφος για τα ναυάγια στη mare nostrum και η στόχευση των μέσων ενημέρωσης για την κατασκευασμένη αλήθεια. Μια φωτογραφία που προκαλεί ανέξοδη συγκίνηση είναι το flipside μιας ακτιβιστικής γυμναστικής που ανακαλύπτει μετανάστες να λιάζονται στην Ομόνοια.
«Πορνογραφία είναι ο εθισμός του κόσμου μας με το τρομακτικό». Αν σας ρωτήσουν, δεν το είπαμε εμείς.

Τελευταία Νέα