Αναζήτηση
Το παρακάτω σημείωμα είναι διαρθρωμένο σαν ανοικτή επιστολή προς τον υπουργό Παιδείας, κ. Αριστείδη Μπαλτά. Ας μου συγχωρεθεί το θάρρος:
Κύριε Υπουργέ,
Μετά από 6 χρόνια στην Ιατρική Αθηνών αποφάσισα κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, να φύγουμε. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη, αλλά τώρα πια αρχίζει να μου φαίνεται «παιχνιδάκι» σε σχέση με μια πιθανή απόφαση μου να γυρίσω. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράλογο και ίσωs να μη σαν πολυαπασχολεί, αλλά προσωπικώς ενισχύομαι στην απόφασή μου επειδή διαβλέπω ότι, τον τελευταίο καιρό, προσπαθείτε να επαναφέρετε όλα εκείνα που μας έδιωξαν μακριά από τον τόπο μας.
Κύριε Υπουργέ, δεν είμαι σίγουρος ποιο ακριβώς πρόβλημα προσπαθείτε να λύσετε με την επαναφορά αυτού του νόμου. Πάντα νόμιζα ότι οι νόμοι είναι για να λύνουν προβλήματα, όχι για να δημιουργούν καινούργια.
*Πρέπει να πω λοιπόν ότι δεν ξέρω κανέναν που να έφυγε επειδή καταργήθηκε το πολυβασανισμένο και ανούσιο άσυλο.
*Δεν ξέρω κανέναν που να έφυγε επειδή οι συνδικαλιστές φοιτητοπατέρες σταμάτησαν να συμμετέχουν στην εκλογή της διοίκησης των πανεπιστημίων.
*Δεν ξέρω κανέναν που να έφυγε επειδή διακεκριμένοι επιστήμονες του εξωτερικού συμμετείχαν, έπειτα από δημοκρατικές ψηφοφορίες, στη διοίκηση των πανεπιστημίων.
*Δεν ξέρω κανέναν που να έφυγε επειδή ήταν ευχαριστημένος από το ξεπερασμένο και δυσλειτουργικό μοντέλο που για κάποιον λόγο προσπαθείτε να επαναφέρετε – και είναι χιλιάδες αυτές που έφυγαν και όσοι θα φύγουν στο μέλλον.
Κύριε Υπουργέ, φύγαμε ακριβώς επειδή δοκιμάσαμε αυτό το μοντέλο και μας αηδίασε. Φύγαμε επειδή βαρεθήκαμε τα πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη μας και
την απαξίωση των σπουδών από τους υποτιθέμενους αγωνιστές τού «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι» και του ξεφαντώματος στη Μύκονο.
Το μοντέλο που για κάποιο λόγο θέλετε να επαναφέρετε απέτυχε παταγωδώς. Τα πανεπιστήμιά μας φιγουράρουν στον πυθμένα των διεθνών κατατάξεων και τα πτυχία μας μικρό αντίκρισμα έχουν στη διεθνή αλλά και στην εγχώρια αγορά εργασίας. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση είχαμε ένα νόμο για την παιδεία που υποσχόταν διαφάνεια, αξιοκρατία και είχε εξασφαλίσει διευρυμένη κοινοβουλευτική αποδοχή.
Είμαι σίγουρος ότι τα γνωρίζετε όλα αυτό, γι’ αυτό οι επιλογές σας φαντάζουν πιο ανησυχητικές. Ως ακαδημαϊκός είμαι επίσης σίγουρος ότι γνωρίζετε πως αποφάσεις και επιλογές που δεν είναι “evidenced-based” ή, ακόμα χειρότερα, έχουν αποδειχθεί λάθος στο παρελθόν, καλό θα ήταν να μην επαναλαμβάνονται.
Κύριε Υπουργέ, αν δεν σας πειράζει, πολλοί σαν κι εμένα θα θέλαμε κάποτε να γυρίσουμε. Όπως θα θέλαμε να είμαστε περήφανοι ότι επιστρέφουμε σε μια χώρα που δεν περιφρονεί τη γνώση. Κυρίως, θα θέλαμε ένα Πανεπιστήμιο ελεύθερο από κομματικά παιχνίδια και αγκυλώσεις. Ένα Πανεπιστήμιο σύγχρονο και πραγματικά ανεξάρτητο. Οχι αιχμάλωτο του «ασύλου», των καταληψιών και των αριστερών ή δεξιών «πατριωτικών» δυνάμεων.
Κύριε Υπουργέ, μπήκαμε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσουμε. Ο χώρος αυτός δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται για τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό. Η πολιτικοποίηση των φοιτητών στα Πανεπιστήμια απέτυχε, έχει μεταμορφωθεί σε κομματικοποίηση και οικογενειοκρατία. Θα έχετε ιστορική ευθύνη για την οπισθοδρόμηση, αν όχι την τελειωτική αποδόμηση του Ελληνικού Πανεπιστημίου.
Ξέρω ότι όλοι φοβούνται την οικονομική χρεοκοπία. Προσωπικώς, φοβάμαι ότι οι επιπτώσεις του «μεσαιωνικού» νομοσχεδίου που θέλετε να επαναφέρετε θα οδηγήσουν σε εκπαιδευτική χρεοκοπία, τα αποτελέσματα της οποίας θα πληρώνουμε για πολύ περισσότερο καιρό. Ο ελληνικός λαός σάς τίμησε με την ψήφο του. Παρακαλώ μη τον απογοητεύσετε…
*Ο Γρηγόρης Μακρής, M.D, Ph.D, είναι διδάκτορας του Imperial College of London, Academic Clinical Fellow στο Πανεπιστήμιο του Cambridge
