Οταν όλοι οι υπόλοιποι ήταν στη Βουλή και συζητούσαν την πρόταση της κυβέρνησης για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, εκείνος βρισκόταν σε ένα τηλεοπτικό στούντιο. Αλλά το θέμα δεν είναι η έξη στα ήθη της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Είναι ότι ο Πάνος Καμμένος διεύρυνε τη βεντάλια των πιθανών δανειστών της Ελλάδας σε περίπτωση ρήξης με την Ευρώπη, προσθέτοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα και τη Ρωσία, την εξωτική Ινδία. Γνωρίζει κάτι ο Καμμένος που δεν γνωρίζουν οι ίδιοι οι Ινδοί; Τίποτε δεν αποκλείεται. Αν, πάντως, γεμίσουν κάποτε τα ελληνικά ταμεία με ινδικές ρουπίες, ο υπουργός Αμυνας θα έχει πετύχει κάτι πρωτοφανές στην παγκόσμια Ιστορία: η επιβίωση μιας ανεπτυγμένης χώρας να εξαρτάται από την ελεημοσύνη μιας αναπτυσσόμενης.

Είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί ούτε ο Μαχάτμα Γκάντι όταν αγωνιζόταν να απαλλάξει τους συμπατριώτες του από τους βρετανούς δυνάστες τους. Ο Γκάντι ήταν η κεντρική μορφή του κινήματος για την εθνική ανεξαρτησία της Ινδίας. Ηταν, επίσης, ο εμπνευστής της παθητικής αντίστασης. Από το γεγονός, όμως, ότι ο Πάνος Καμμένος κάνει αντίσταση προειδοποιώντας τους ευρωπαίους δανειστές του ότι θα εισάγει ρουπίες στην Ελλάδα και θα εξάγει τζιχαντιστές στην Ευρώπη, συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν έχει μελετήσει και πολύ Γκάντι.

Ισως θα ‘πρεπε. Τα κάπως new age αποφθέγματα του ινδού στοχαστή είναι ό,τι πρέπει για κάποιον που αναζητά την εσωτερική αρμονία. Εχει πει, για παράδειγμα, ότι «η οργή έχει πάντα μια αιτιολογία, αλλά σπάνια αυτή είναι καλή». Ή ότι «είναι λάθος να παίρνεις για λάθος κάτι που δεν καταλαβαίνεις». Κι ένα άλλο που λέει ότι «ο θυμός και η έλλειψη ανοχής είναι οι εχθροί της ορθής κρίσης». Μελετώντας λίγο Γκάντι, ο Πάνος Καμμένος μπορεί να κάνει κάτι απείρως χρησιμότερο για την υπόθεση της διαπραγμάτευσης από αυτά που κάνει τώρα και που, όπως υπαινίχθηκε χθες στο twitter ο Δημήτρης Παπαδημούλης, βλάπτουν την προσπάθεια της κυβέρνησης. Να κάτσει, ας πούμε, στη μέση του δρόμου οκλαδόν, όπως συνήθιζε να κάνει ο ινδός γκουρού του.