Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης ένας καθηγητής Θρησκευτικών στο αυστηρό παρθεναγωγείο όπου φοιτούσα προσπαθούσε δειλά δειλά να σπάσει τα σχετικά με την επιστήμη του στερεότυπα. Ηταν λίγο πριν από το Πάσχα, λοιπόν, όταν είπε εκείνη τη φράση που έφερε σε έκσταση εμάς τις μαθήτριες και τον ανακηρύξαμε αυθωρεί «Στον κύριο μας με αγάπη». «Τον Χριστό Τον σταύρωσαν μία φορά οι εχθροί Του και από τότε Τον σταυρώνουν κάθε μέρα οι φανατικοί οπαδοί Του».

Τον θυμάμαι τον «θρησκευτικό» κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Φέτος μάλιστα ιδιαίτερα. Χωρίς να θέλω να κάνω συγκρίσεις παρά μόνο αναφορές βλέποντας τριγύρω μου τα πολιτικά δρώμενα που, αν και εξαιρετικά κρίσιμα πολλά από αυτά, εμπίπτουν σε ένα ανύπαρκτο –προς το παρόν! –είδος φαντασιακής επιθεώρησης, θεωρώ ότι λίγοι μπορούν να κάνουν τόσο κακό στον ΣΥΡΙΖΑ όσο οι φερόμενοι ως φανατικοί οπαδοί του.

Κρατώντας ακόμη στην ιδρωμένη από το σφίξιμο παλάμη τη σημαία της εκλογικής νίκης, αναπτύσσουν μια χάρτινη επιχειρηματολογία τύπου «κι εσείς που βασανίζετε τους μαύρους», ενώ είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι έχουν και την εμπειρία και την ικανότητα να αναπτύξουν έναν στέρεο πολιτικό λόγο. Οταν βλέπω άτομα με ώς χθες πολιτική συνείδηση να υπερασπίζονται το κρυφτούλι της γραφικότητας με την ουσία της κυρίας Κωνσταντοπούλου ή το «ο στρατός με τον λαό» και το λίφτινγκ των αεροπλάνων του κ. Καμμένου, είναι σαν να βλέπω την απογοήτευση και τη διάψευση να καλπάζουν ήδη εντός τους και οι ίδιοι να κρατούν τα τελευταία μπόσικα.

Τελευταία Νέα