Επρόκειτο να τρέξω τον πρώτο μου αγώνα μεγάλης απόστασης, όταν ένας φίλος μου δρομέας πρότεινε να κάνω διαλείμματα περπατήματος κατά τη διάρκειά του για να μου βγει πιο εύκολα. Ομολογώ ότι η ιδέα με αιφνιδίασε. Δεν πίστευα πως «επιτρέπεται» το περπάτημα στους αγώνες, ειδικά αν θέλεις να λέγεσαι «αληθινός δρομέας». Η σκέψη όμως να τρέξω εκείνο τον αγώνα 16 χλμ. στο Νιου Τζέρσι μια κι έξω με άγχωνε, οπότε το ξανασκέφτηκα.

Ετσι, όταν πήρα θέση στην αφετηρία του Ocean Drive 10 Miler εκείνο το τσουχτερό πρωινό του 2008 είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά είχα και ένα σχέδιο! Θα έτρεχα για εννέα λεπτά, θα περπατούσα για ένα λεπτό, θα ξαναέτρεχα εννέα λεπτά, θα περπατούσα ένα λεπτό κ.ο.κ. μέχρι να τερματίσω, όσο ανόητο και να έμοιαζε να περπατάω τόσο νωρίς στον αγώνα.

Γύρω στο έκτο χλμ. η διαδρομή περνούσε από μια γέφυρα. Φόρτσαρα στην απαιτητική ανηφόρα, αλλά φτάνοντας στην κατεβασιά ήταν η ώρα για το «διάλειμμα περπατήματος» οπότε και το έκανα. «Μα καλά, ανέβηκες τρέχοντας τη γέφυρα και την κατεβαίνεις περπατώντας;» άκουσα να μου λέει ένας μεγαλύτερος σε ηλικία δρομέας που περνούσε δίπλα μου. «Εχω σχέδιο! Εχω σχέδιο!» του φώναξα, παρότι δεν ένιωθα και πολύ άνετα με αυτό που είχα επιλέξει να κάνω. Τελικά, το σχέδιο δούλεψε και κατάφερα να τερματίσω!
Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που χρησιμοποίησα το σχέδιο «τρέξε – περπάτα». Την επόμενη χρονιά, στον ίδιο ακριβώς αγώνα δεν έκανα κανένα διάλειμμα για περπάτημα και τερμάτισα 16 λεπτά γρηγορότερα! Ενιωσα υπέροχα, σαν πρωταθλήτρια! Και ορκίστηκα πως θα τρέχω συνεχόμενα όλους μου τους αγώνες στο μέλλον, ακόμη κι αν πρόκειται για μαραθώνιο. Γιατί «έτσι κάνουν οι αληθινοί δρομείς!».
Ωστόσο στους τέσσερις από τους πέντε Μαραθωνίους στους οποίους έχω λάβει μέρος, περπάτησα και μάλιστα όχι από επιλογή. Σε εκείνους τους αγώνες είχα ξεκινήσει πολύ γρήγορα, τα πόδια μου κουράστηκαν νωρίς και μόνο χάρη στο σχέδιο «τρέξε – περπάτα» κατάφερα να τερματίσω. Ντρεπόμουν τους θεατές που μου φώναζαν: «Αντε, πάμε! Σχεδόν έφτασες!». Ηθελα να τους βρίσω! Στέκονταν εκεί, στην άκρη του πεζοδρομίου, κουκουλωμένοι, με τον καφέ και τα ενθαρρυντικά πανό τους στα χέρια, αλλά δεν είχαν ιδέα από τον πόνο και την εξάντλησή μου. Ασε που 10 χλμ. πριν από το τέλος δεν είναι καθόλου «σχεδόν έφτασες», σκεφτόμουν οικτίροντας και παραπατώντας.
Και στους τέσσερις αυτούς Μαραθωνίους δεν τερμάτισα ικανοποιημένη, χαρούμενη, με τα χέρια ψηλά. Αντιθέτως, με κατέκλυζε ένα αίσθημα αποτυχίας, που κράτησε και λίγες εβδομάδες μετά. Μια αίσθηση πως δεν ήμουν αληθινή δρομέας, πως τα παράτησα.

Τώρα όμως είμαι έτοιμη να το ξαναρίξω στο περπάτημα! Μια μελέτη στο «Journal of Science and Medicine in Sport» έδειξε ότι συμπεριλαμβάνοντας σταθερά διαλείμματα περπατήματος στον αγώνα σου θα τερματίσεις την ίδια ώρα με εκείνη που θα τερμάτιζες αν έτρεχες συνέχεια. Και μάλιστα επιβαρύνοντας το σώμα σου πολύ λιγότερο.

Η μελέτη παρακολούθησε 42 δρομείς που προετοιμάζονταν για τον πρώτο τους Μαραθώνιο. Μία εβδομάδα πριν από τον αγώνα οι δρομείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: σε αυτούς που θα έτρεχαν συνέχεια και σε αυτούς που θα έκαναν ένα λεπτό περπάτημα κάθε 2,5 χλμ.
Οι «περιπατητές» τα πήγαν μια χαρά. Οι δρομείς και των δύο γκρουπ τερμάτισαν σε παρόμοιους χρόνους, ενώ αυτοί που περπάτησαν και λίγο ένιωσαν ηπιότερους μυϊκούς πόνους και κούραση από τους άλλους. «Οι περισσότεροι πιστεύουν πως αν περπατήσεις σε έναν Μαραθώνιο θα χάσεις πολύ χρόνο και θα αργήσεις να τερματίσεις» λέει ο Κούνο Χότενροτ, καθηγητής Επιστήμης της Αθλησης του Πανεπιστημίου Μαρτίνου Λούθηρου στην πόλη Χάλε της Γερμανίας. «Ακόμη και εγώ αυτό πίστευα» παραδέχεται.

«Τα οφέλη όμως του περπατήματος σε έναν αγώνα δεν είναι μόνο σωματικά» προσθέτει. «Ενας Μαραθώνιος δεν είναι άθλος μόνο για το σώμα αλλά και για το μυαλό. Και μέσα στο μυαλό ενός δρομέα είναι πολύ πιο εύκολο να σπάσει την απόσταση σε μικρότερα μέρη και να εστιάσει στο καθένα από αυτά από το να βλέπει ενιαία την απόσταση».

O Τζεφ Γκάλογουεϊ, δρομέας σε Ολυμπιακούς Αγώνες και προπονητής, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 υποστήριζε τη μέθοδο «τρέξε – περπάτα – τρέξε».

Είχε εντάξει περπάτημα στις προπονήσεις των αρχάριων αθλητών του επειδή διαπίστωνε ότι αυτό τους βοηθούσε να τρέχουν μακρύτερα και για περισσότερη ώρα από ό,τι αν έτρεχαν συνεχόμενα και μάλιστα με λιγότερους τραυματισμούς. «Επιτρέπει στον κάθε δρομέα να αποκτήσει καλύτερο έλεγχο του τρεξίματός του. Υπολογίζοντας ξεχωριστά το τρέξιμό του και το περπάτημά του, τον κάνει να αισθάνεται καλά και να απολαμβάνει το κάθε κομμάτι».

Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι ακολούθησαν τη μέθοδο του Γκάλογουεϊ με γρηγορότερη απόδοση αυτή ενός τριαντακάτι άνδρα δρομέα που βελτίωσε τον χρόνο του στον Μαραθώνιο από δύο ώρες και 33 λεπτά σε δύο ώρες και 28 λεπτά, προσθέτοντας διαλείμματα περπατήματος.

Ο επόμενος στόχος μου είναι μια πρόκληση για μένα. Θα λάβω μέρος σε έμα Σαββατοκύριακο διπλών αγώνων που περιλαμβάνει 15 χλμ. + 5 χλμ. την πρώτη ημέρα και έναν ημιμαραθώνιο + 8 χλμ. τη δεύτερη. Είναι πολύ δύσκολο και ξέρω ήδη ότι τα πόδια μου θα είναι σαν παλούκια στο τέλος. Το μόνο όμως που πραγματικά με απασχολεί είναι ότι η θερμοκρασία ανεβαίνει. Γιατί όσον αφορά το πώς θα βγάλω πάνω από σχεδόν 50 χλμ. μέσα σε δύο ημέρες, έχω το παλιό καλό σχέδιο: εννέα λεπτά τρέξιμο και μετά ένα λεπτό περπάτημα. Και μετά το ίδιο. Και ούτω καθεξής.

Το βιβλίο της Τζεν Α. Μίλερ «Running: A Love Story» («Τρέξιμο: Μια Ιστορία Αγάπης») πρόκειται να βγει σύντομα

στις προθήκες των βιβλιοπωλείων