Ελάχιστες εβδομάδες μετά τις εκλογές και η αρχική ευφορία δίνει τη θέση της σε έναν αγωνιώδη προβληματισμό. Ποιο είναι το επόμενο βήμα για τη χώρα όπως εξελίσσονται σήμερα τα πράγματα;

Ο Α. Σαμαράς και ό,τι αυτός εκφράζει στον χώρο της Δεξιάς προσδοκούν μια «αριστερή παρένθεση» για λόγους ατομικής επιβίωσης. Επενδύουν στην ιστορική αποτυχία του εγχειρήματος που θα τους ξαναφέρει στην εξουσία. Το σενάριο εκτός του ότι είναι καταστροφικό για τη χώρα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα φέρει πίσω μια συντηρητική Δεξιά και όχι μια εφιαλτική και φασίζουσα Ακροδεξιά σε συνθήκες διάλυσης, απόγνωσης και χάους.

Ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επαίρονται ότι είναι η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς που θα αλλάξει ριζικά τα πράγματα. Ξεπερνώ το ιστορικό ατόπημα –γιατί η Αριστερά κυβέρνησε τη χώρα στη δεκαετία του ’80 και η σοσιαλδημοκρατία σ’ αυτήν του ’90 –για να σημειώσω ότι η πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Αυτό που ζούμε τις λίγες αυτές εβδομάδες, την έλλειψη σχεδίου, την πολυγλωσσία, τους λεκτικούς ακροβατισμούς που επιχειρούν να καλύψουν την ανεπάρκεια της διακυβέρνησης και την αδυναμία εφαρμογής της πολιτικής που εξαγγέλθηκε, κάθε άλλο παρά κυβερνώσα Αριστερά θυμίζει.

Το κυβερνών κόμμα, δυστυχώς, φαίνεται δέσμιο του ανιστόρητου κι άσκοπου της πόλωσης ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» που στενεύει τη δυνατότητα πραγματικών προοδευτικών συμμαχιών και κυρίως περιορίζει αυτή καθαυτή τη δύσκολη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας. Οπως κι αν την ντύσουμε λεκτικά, τρόικα, θεσμούς, Μνημόνιο, νέο πρόγραμμα κ.ο.κ.

Προφανώς για μια πραγματικά κυβερνώσα Αριστερά η υπέρβαση του Μνημονίου προϋποθέτει τη ριζική αναθεώρηση της μνημονιακής συνταγής. Οχι μόνο στη βάση των κόκκινων γραμμών που έθεσε η προηγούμενη κυβέρνηση αλλά, κυρίως, στη βάση μιας εναλλακτικής προγραμματικής προοδευτικής πρότασης. Επιχειρήσαμε να τη σκιαγραφήσουμε προεκλογικά. Πάνω σε μια τέτοια πρόταση, τώρα που η νέα κυβέρνηση αναγκάζεται να προσγειωθεί στην οδυνηρή πραγματικότητα, οφείλουμε με συνέπεια να οικοδομήσουμε την εθνική ενότητα και να ενισχύσουμε τις κρίσιμες ημέρες που έρχονται τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας.

Επιμένω. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να καταστήσει το πρώτο μετά το Μνημόνιο βήμα εφικτό είναι αυτός της εθνικής συνεννόησης. Είναι υποχρέωση του Πρωθυπουργού που έχει την πρωτοβουλία στα χέρια του για μια γενναία στροφή. Αυτή η πρωτοβουλία πρέπει να έχει συγκεκριμένους αποδέκτες και ατζέντα. Να απευθυνθεί στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις του τόπου και να περιλαμβάνει τρία καίρια σημεία. Πρώτο, η χώρα σέβεται στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές. Δεύτερο, να αναθεωρηθούν τα αδιέξοδα του προγράμματος που ανατροφοδοτούν την κρίση και να το αποδεχθούν τα ευρωπαϊκά όργανα. Και, τρίτο, συντεταγμένα να προχωρήσουμε όχι σε νέο πρόγραμμα αλλά στην αποκατάσταση της δημοσιονομικής κανονικότητας και της κυριαρχίας του κράτους.

Σε ό,τι μας αφορά έχουμε χρέος να ασκούμε μια ουσιαστική αντιπολίτευση στη βάση αρχών, αξιών, θεσμών και στόχων. Οχι από μνημονιακή σκοπιά αλλά από τη σκοπιά της νέας προοδευτικής πρότασης. Μόνο αυτή η στάση μπορεί να αναστήσει τη δημοκρατική προοδευτική παράταξη.

Ο Κώστας Σκανδαλίδης είναι βουλευτής στην Α’ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ

Τελευταία Νέα