Ηταν ένα κόμμα ανάδελφο. Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να συνομιλεί μόνο με έναν περιθωριακό αριστεριστή στη Γαλλία και τα ζωντανά απολιθώματα της Γερμανικής Λαοκρρατικής Δημοκρατίας. Απόψε στην Ομόνοια ο Τσίπρας θα έχει δίπλα του τον Πάμπλο Ιγκλέσιας –τον επικεφαλής του κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία.

Τέκνο της μόνης χώρας που μπορεί να συγκριθεί με την Ελλάδα σε ανεργία, το Podemos ήταν για τον Τσίπρα μάννα εξ ουρανού. Στον έναν χρόνο από την ίδρυσή του, το κόμμα των ισπανών Αγανακτισμένων έκανε την έκπληξη στις ευρωεκλογές και εξελίχθηκε στο μόνο ευρωπαϊκό αφήγημα στο οποίο το «πείραμα ΣΥΡΙΖΑ» μπορεί να μεταφράζει τον εαυτό του. Ο Τσίπρας βρήκε έναν περίπου συνομήλικό του πολιτικό που έχει την ίδια ατζέντα, αλλά χωρίς την μπρούτα αντισυστημικότητα του Μπέπε Γκρίλο.

Μπορεί ο Ιγκλέσιας να διεκδικήσει την εξουσία, όπως ο ομόλογός του στην Ελλάδα; Ο Ραχόι λέει ότι δεν ανησυχεί. Δεν ανησυχεί γιατί προηγείται χρονικά ο Τσίπρας. Το σκεπτικό είναι ότι όσα θα ακολουθήσουν ύστερα από μια εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα τρομάξουν τους ισπανούς ψηφοφόρους που τώρα σκέφτονται να πειραματισθούν με το Podemos.

Ο ισπανός πρωθυπουργός δεν είναι ο μόνος στην Ευρώπη που ποντάρει σε αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Η θεωρία του παραδείγματος προς αποφυγήν διακινείται εδώ και μήνες στον ευρωπαϊκό Τύπο. Η Ελλάδα προσφέρεται και λόγω μεγέθους να καεί ως σκιάχτρο, προκειμένου να απονομιμοποιηθούν βιαίως οι υπόλοιπες δυνάμεις που ζητούν ανατροπή της δημοσιονομικής ορθοδοξίας.

Το σενάριο φαίνεται ότι απηχεί τους προβληματισμούς των σκληρών του Βορρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ως πρώτη εστία που πρέπει να παταχθεί πριν εξελιχθεί σε ιό αντιευρωπαϊσμού. Πρόκειται για την άλλη όψη της θεωρίας της Μαρίν Λεπέν. Κόμματα, όπως το Εθνικό Μέτωπο ή το ακροδεξιάς απόκλισης «Εναλλακτική για τη Γερμανία», μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με την Αριστερά της αγανάκτησης, ως φαιές ή κόκκινες εκδοχές του ίδιου αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού.

Είναι μία άποψη που βιάζεται να αναθεματίσει τα κινήματα που γέννησε η κρίση, πριν καν τα ακούσει. Κι όμως. Θα μπορούσε να δει κανείς εδώ μια πρόκληση κοινή για την ΕΕ και για τους αμφισβητίες της.

Μπορεί η καθεστηκυία πολιτική τάξη της Ευρώπης, αντί να αφορίζει εσωτερικούς εχθρούς, να ενεργοποιήσει την αφομοιωτική δύναμη της πρώτης μεταεθνικής δημοκρατίας; Τη δύναμη που μετά το ’89 ενσωμάτωσε στο ευρωπαϊκό κεκτημένο τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης;

Κι από την άλλη: μπορούν οι ριζοσπάστες σε Αθήνα και Μαδρίτη να υπερβούν τον δογματισμό που αντιμετωπίζει την ΕΕ μόνο ως νομισματικό στρατόπεδο προς κατεδάφιση και καταλήγει σε εθνική περιχαράκωση;

Ωραία συζήτηση. Θα ακουγόταν πολύ ελκυστική, αν δεν καλούμασταν να τη ζήσουμε εδώ και τώρα.

Τελευταία Νέα