Αναζήτηση
Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος υπήρξε ίσως το μοναδικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ για το οποίο δεν ακούστηκαν ποτέ οι συνηθισμένες μικροκακίες των κομματικών διαδρόμων. Ακέραιος, ευπατρίδης, συνειδητοποιημένος και λιγομίλητος, ακόμη και στην περίοδο των μεγάλων εσωκομματικών συγκρούσεων στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, είχε τον σεβασμό όλων των πλευρών «γιατί ήταν αγωνιστής και αξιοπρεπής», σύμφωνα με τον τότε επικεφαλής της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ Στέφανο Τζουμάκα.
Τον συνόδευαν μόνο κάποια καλοπροαίρετα σχόλια για το αγέρωχο παράστημά του – αλλά αυτό ήταν παλιά ιστορία. Ο Γεώργιος Παπανδρέου τον πείραζε γιατί ήταν πάντα καλοντυμένος και ατσαλάκωτος, αλλά τον θαύμαζε και τον τιμούσε, όπως θυμάται ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης.
Η συμπάθεια της Θάτσερ
Και ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε τον καιρό που τον είχε υπουργό Εξωτερικών: «Ευτυχώς που βρισκόταν και ο Γιάννης μαζί μου που τον συμπαθούσε – εδώ ακολουθούσε εύγλωττη σιωπή – η Θάτσερ, γιατί εμένα ευχαρίστως θα με πυροβολούσε». Ηταν από τους λίγους που εμπιστευόταν και δεν υπήρχε περίπτωση να αναγνωρίσει Εκτελεστικό Γραφείο αν δεν ήταν στη σύνθεσή του και ο Χαραλαμπόπουλος.
Η διαχείριση της ελληνικής διπλωματίας ήταν το ένα από τα δύο υπουργεία – το άλλο ήταν το υπουργείο Αμυνας – που του εμπιστεύτηκε μαζί με την αντιπροεδρία της κυβέρνησης έως το 1989. Παρ’ όλα αυτά, με την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1993 απλώς ανακοινώθηκε ότι θα μπει στην κυβέρνηση «όταν βρεθεί θέση που να προσήκει στο κύρος του». Δεν είχε καλή γνώμη για το νέο περιβάλλον τού τότε Πρωθυπουργού και δεν χώρεσε…
Γεννημένος το 1919 σε δημοκρατική στρατιωτική οικογένεια, ακολούθησε τον ίδιο δρόμο με άριστες προοπτικές, καθώς σπούδασε με υποτροφία και στην Αγγλία, αλλά τον εγκατέλειψε για την πολιτική που αργότερα τον έβαλε μπροστά στην αντίσταση κατά της χούντας ως επικεφαλής του ΠΑΚ Εσωτερικού, με διώξεις και φυλακίσεις που δεν τον λύγισαν.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον είχε γνωρίσει προτού εγκατασταθεί στην Ελλάδα και είχε στενό δεσμό μαζί του από τη εποχή των Δημοκρατικών Συνδέσμων. Μετά τη δικτατορία ήταν ο πρώτος δίπλα του στην ιδρυτική ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ στις 3 Σεπτέμβρη και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος μετά το 1977.
Οι σχέσεις με τον Σημίτη. Ασπιλος και αμόλυντος σε όλη την διαδρομή του στον δημόσιο βίο, παρενέβη στην ψηφοφορία για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου τον Ιανουάριο του 1996 με την υποψηφιότητά του που δεν πήγε καλά, και μάλλον σε αυτό οφείλει ο Κώστας Σημίτης ότι πέρασε στον δεύτερο γύρο. Οι σχέσεις τους πάντως δεν ήταν ποτέ καλές – έκτοτε, παρά την εμπειρία του, έμεινε στο περιθώριο.
«Δυστυχώς, δεν μου έδωσε ο κ. πρωθυπουργός ποτέ την ευκαιρία μιας κατ’ ιδίαν συνάντησης» έλεγε και καταλόγιζε στην ηγετική ομάδα της εποχής ότι «αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ».
Για τον θάνατο του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, θέρμες ήταν οι συλλυπητήριες δηλώσεις από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Φίλοι και αντίπαλοι έδωσαν έμφαση στην αντιδικτατορική του δράση, που πλήρωσε «με εξορίες και σκληρά βασανιστήρια» (ΚΚΕ) αλλά και «τη μαχητική υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων» (Σαμαράς).
