Τι κληροδότησε η Μεταπολίτευση στη σημερινή εποχή; Μπορούμε, άραγε, απαλλαγμένοι από τις αφέλειες εκείνων των χρόνων, να ξαναβρούμε τον αέρα της δημιουργικότητας που έπνευσε τότε; Μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και την κοινωνία; Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να απαντήσει η Αγγέλα Καστρινάκη στο νέο της μυθιστόρημα με τον αισιόδοξο τίτλο «Και βέβαια αλλάζει!». Ταυτόχρονα θέλει να αποδώσει το κλίμα της εποχής σε επίπεδο πολιτικής, πολιτισμού και νοοτροπίας. Δεν είναι τυχαίο. Σήμερα που γίνεται τόσος λόγος για τη γενιά της Μεταπολίτευσης και τις ευθύνες της για την κρίση και τη φθορά του πολιτικού συστήματος, η γνωστή συγγραφέας, δοκιμιογράφος και καθηγήτρια της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, η οποία πρόσφατα τάχθηκε υπέρ της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, δεν διστάζει να αυτοαποκαλυφθεί στο αφήγημά της που κινείται στα όρια μεταξύ αυτοβιογραφίας, μαρτυρίας και μυθοπλασίας.

Με ειλικρίνεια, χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ενίοτε με λεπτή ειρωνεία, μιλάει για την «έκρηξη των προσδοκιών», κύριο χαρακτηριστικό της Μεταπολίτευσης σύμφωνα με τον Γιάννη Βούλγαρη. Τα βιώματά της από εκείνη την εποχή, προσωπικά και πολιτικά, αναλαμβάνει να διηγηθεί η κεντρική ηρωίδα της, η Ειρήνη, που θα μπορούσε να είναι και να μην είναι η ίδια η συγγραφέας στην εφηβεία της. Από αριστερή οικογένεια, μαθήτρια ιδιωτικού γυμνασίου της Αθήνας, βιβλιοφάγος, εγκαταλελειμμένη από την καλύτερή της φίλη και έτοιμη για καινούργιες γνωριμίες, οργανώνεται στη ΔΗΜΑΚ τη μαθητική οργάνωση της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και του ΚΚΕ εσωτερικού. Γράφει ημερολόγιο το οποίο χωρίζει σε δύο στήλες –για τα αισθηματικά και για τα πολιτικά -, πετάει τη σκούφια της για τα πάρτι αλλά η «μπουκάλα» τής προκαλεί δυσφορία, ανυπομονεί να τα φτιάξει με κάποιον κι ας τα χαλάσει μετά, «καρεκλώνεται», δηλαδή παρακολουθεί ως σύνεδρος την Παναθηναϊκή Συνδιάσκεψη που κατέληξε στη διάσπαση του Ρήγα Φεραίου και τη δημιουργία της Β’ Πανελλαδικής. Στην ιστορία της παρεμβάλλει επίσης μαρτυρίες και εμπειρίες φίλων και συντρόφων από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα. Για να καταλήξει στο αισιόδοξο συμπέρασμα του τίτλου. Ο άνθρωπος οφείλει να αλλάξει, λέει, άλλωστε «κατά κάποιον τρόπο, η αισιοδοξία είναι κι αυτή ένα κληροδότημα της εποχής».

Τελευταία Νέα