Δουλειά δεν είχε ο διάολος γέμισε τον Αύγουστο ειδήσεις. Λόγω χαρακτήρος και λόγω εντοπιότητος διαλέγω την πιο καλαματιανή. Η Υπαπαντή του Αλέξη από τους μοναχούς του Αγίου όρους ήταν μακράν το καλύτερο γκαγκ των θερινών σινεμά. Διασκέδασε αφάνταστα το ευρύ κοινό που ψοφάει για κωμωδίες και μπέρδεψε λίγο τις βεβαιότητες της Κουμουνδούρου, η οποία μέχρι πρότινος νόμιζε πως είχε να κάνει μόνο με το παιδικό πείσμα του Λαφαζάνη. Κακώς τόσον καιρό υποτιμούσαμε την αθροιστική δύναμη της Ελένης Λουκά και κοιτάγαμε να τα βολέψουμε με τους ιδεολογικούς συγγενείς της Πόλας Ρούπα. Απαξ και λειτουργήσει ο εναγκαλισμός του κολλαριστού ράσου με το τσουρούτικο σακάκι, τότε τέλος το γιουρούσι προς την «τοξική» Κεντροαριστερά, τέλος οι αναπάντητες προς το ΚΚΕ, τέλος και τα παρακάλια προς τον Κουβέλη. Η ανατροπή θα γίνει με τη συμμετοχή των ψεκασμένων που καίγονται πλέον να λειτουργήσουν υπό νέα διεύθυνση, των χολωμένων καραμανλικών, των απορφανισμένων παπανδρεϊκών, των ξεβολεμένων συνδικαλιστών, των αλαφιασμένων μικροαστών, των τσαντισμένων αστυνομικών, των ενοριτών, επιτρόπων, δωρητών, ευεργετών του ιερού ναού τούτου. Η συνταγή είναι win win και καλύπτει τους πάντες. Βλέπω τον Τσίπρα να βγαίνει απ’ αυτό το Αρχονταρίκι σαν το κοριτσάκι του «Εξορκιστή». Σκορπάει πράσινους εμετούς, στριφογυρίζει το κεφάλι του 360 μοίρες και με βραχνή φωνή αναγγέλλει την αυτοδυναμία της Δεξιάς του Κυρίου. Τι είχαμε, τι χάσαμε;