Εξυπνος. Σκοτεινός. Διψασμένος για εξουσία. Αδίστακτος. Ικανός. Δεν έχει ψυχραιμία. Κυματοθραύστης. Πάσχει από «κυβερνητισμό». Δεν «ακούει». Αυτόνομος. Ανοιχτόμυαλος. Αντι-ΠαΣοΚ. Επιπόλαιος. Αλαζών. Δεν υπολογίζει σχέσεις και ανθρώπους. Κάνει τη δουλειά του και φεύγει. Ηρθε από το πουθενά. Δεν έχει φίλους. Υπάρχει ελέω Τσίπρα

Oποιον και να ρωτήσεις στην Κουμουνδούρου έχει μια ιστορία να διηγηθεί για τον Νίκο Παππά. Ανάλογα με την εμπειρία του ο καθένας. Και τη φάση κατά την οποία τον γνώρισε. Οι παλαιότεροι, για παράδειγμα, τον ξέρουν ως τον γιο του Στέλιου. οι νεότεροι γνωρίζουν κυρίως την πλευρά του μετά το 2012, αυτήν του φωτογενούς και δυναμικού στελέχους που δεν αρέσκεται στις πολλές κουβέντες και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα στον ΣΥΡΙΖΑ για τον επαγγελματισμό του. Σ’ ένα κόμμα μεγαλωμένο στα καφέ και στις ταβέρνες, οι απαιτήσεις του Παππά για σεβασμό στα deadlines σχεδόν σοκάρουν.

Ο ισχυρός διευθυντής του γραφείου του Αλέξη Τσίπρα έχει τη δική του ιστορία στο κόμμα. Και αυτή χωρίζεται σε δύο φάσεις: η πρώτη είναι όταν το κόμμα παραπαίει δημοσκοπικά από το 3% στο 4%. Η δεύτερη όταν εκτινάσσεται στο 27%.

Εάν η εξουσία αποκαλύπτει, πάντως, τον πραγματικό χαρακτήρα του ανδρός, τότε η μεταμόρφωση του στενότερου συνεργάτη που έχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, από το 4% στο 27%, μάλλον εξέπληξε πολλούς… Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει και η προϊστορία. Και οι επιλογές συμπεριφοράς μπορεί να είναι αποτέλεσμα τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος. Για παράδειγμα, αυτή είναι μια παλιά ιστορία που λίγοι θυμούνται πια στην Κουμουνδούρου. Ισως μόνο οι «ελέφαντες» του κόμματος οι οποίοι στέκονται σκεπτικοί απέναντι στην αλματώδη ανέλιξη και την ισχύ που έχει αποκτήσει στο πλευρό του προέδρου ο Νίκος Παππάς.

Η αναχώρηση. Ετος 2003. Είναι η ώρα της διαδοχής στο τιμόνι της Νεολαίας του Συνασπισμού το οποίο κρατάει ως γραμματέας από το 1998 ο Αλέξης Τσίπρας. Υποψήφιοι για τη θέση είναι δύο, επίσης φίλοι στη Νεολαία: ο Νίκος Παππάς, ο γιος του Στέλιου με τις αντιδικτατορικές περγαμηνές, και ο «κινηματικός» Τάσος Κορωνάκης. Οι άσπονδοι νεολαίοι φίλοι του, τότε, τον κατέτασσαν στη «δεξιά» –δηλαδή στην κομματική –πτέρυγα, έναντι του «αυτόνομου» και «αριστερότερου» Κορωνάκη. Ο Τσίπρας ήταν σε δύσκολη θέση. Και οι δύο φίλοι του. Σε ποιον να δώσει το «χρίσμα»; Τότε, θρυλείται πως ο Στέλιος Παππάς του ΚΚΕ Εσωτερικού κάνει τη μοιραία –για τον Νίκο –κίνηση. Φέρνει στο συνέδριο τον Λεωνίδα Κύρκο. Η παρουσία του Κύρκου, στελέχους της ανανεωτικής, μπερλινγκουερικής Αριστεράς, όπως διηγούνται οι «ελέφαντες» της Κουμουνδούρου, είχε στόχο να βοηθήσει τον Νίκο στην εκλογή. Κι όμως! Η γαλουχημένη με το όραμα της αυτονομίας από τα κόμματα Νεολαία του ΣΥΝ αιφνιδιάζεται. Εκλαμβάνει ως «καπέλωμα» την κίνηση, στέλνει μηνύματα και ο Νίκος «κόβεται» πριν καν κατέβει. Απογοητευμένος, αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη του στο κόμμα του οποίου υπήρξε μέλος από τα μαθητικά του χρόνια και να αφιερωθεί στις σπουδές, στην καριέρα και στην οικογένειά του. Φεύγει για Γλασκώβη. Ο Κορωνάκης, πάλι, μένει στην Αθήνα, βαθαίνει τη σχέση του με το κόμμα και δεν χάνει ούτε μια μέρα από τα κινήματα και τις πλατείες. Ο Νίκος, από την άλλη, σπουδάζει Οικονομικά, κάνει και μεταπτυχιακό, και βιοπορίζεται ως ερευνητής. Πριν υποστηρίξει, όμως, το διδακτορικό του, τον προλαβαίνει το τηλεφώνημα του φίλου του Αλέξη Τσίπρα. Φεβρουάριος του 2008 όταν αναλαμβάνει πρόεδρος του Συνασπισμού.

Η επιστροφή. Η ανταπόκρισή του στο κάλεσμα του παλιού του φίλου να βοηθήσει αναλαμβάνοντας διευθυντής του γραφείου του είναι άμεση. (Αυτή τη φορά δεν χρειάζονται και ψηφοφορίες.) Η επιστροφή στην Κουμουνδούρου, ανάμεσα στους κομματικούς δεινόσαυρους, γίνεται σε χαμηλούς τόνους. Αλαβάνος, Κωνσταντόπουλος, Λαφαζάνης και Κουβέλης μεσουρανούν. Δεν θα αργήσει, όμως, η μέρα που όλοι θα καταλάβουν ποιος είναι το πραγματικό «αφεντικό»; Η ισχύς που αποκτά σιγά σιγά προκαλεί αντιδράσεις. Οπως λένε πολλοί, ίσως ο Παππάς είναι ο μοναδικός άνθρωπος στο κόμμα με τον οποίο ο Τσίπρας επικοινωνεί με τα μάτια. Από τον Μάιο του 2012 πλέον ο Νίκος «γίνεται ένας άλλος άνθρωπος». Από προσηνής γίνεται αγενής. Δεν επιστρέφει τις κλήσεις που δέχεται. Σταματάει να ακούει. Κινείται επιπόλαια, και για ορισμένους είναι κάπως ‘απρόσεχτος’.

Είναι φανερό πως ο άνθρωπος που στο προ-προ-τελευταίο συνέδριο του κόμματος δεν κατάφερε να εκλεγεί στην Κεντρική Επιτροπή, στο προτελευταίο βγήκε χαμηλά, και μόνο στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2013 εξελέγη σε σχετικά καλή σειρά, δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Αντί για την «Αυγή» προτιμά τα συστημικά ΜΜΕ. Α λα καρτ.

Σταδιακά γίνεται αντιπαθής. Ομως ακόμα δεν υπάρχουν επιχειρήματα στη φαρέτρα των εσωκομματικών αντιπάλων.

Από την άλλη, όπως λένε άνθρωποι που τον εκτιμούν, ο Νίκος απλώς «πληρώνει» την εγγύτητά του στον Αλέξη Τσίπρα. Μια θέση που, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει την εξουσία, γίνεται απόλυτα ζηλευτή. Οι ίδιες πηγές τονίζουν πως είναι θεμιτό να δέχεται τα πυρά και τον φθόνο, όμως ο ίδιος χειρίζεται με επιπολαιότητα και παρορμητισμό μια θέση που απαιτεί να είσαι αόρατος. Οπως ήταν π.χ. ο Γιάννης Αγγέλου του Καραμανλή ή ο Νίκος Θέμελης του Σημίτη. Ο ίδιος ένιωσε περισσότερο μόνος από ποτέ στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής στην Αθηναΐδα. Τα πυρά μελών της ΚΕ στράφηκαν και εναντίον του. Και οι κατηγορίες για «αυτονόμηση» κέντρων και δημιουργία «παράκεντρων» στο κόμμα, με στόχο και εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα, ερμηνεύτηκαν και ως επιθέσεις εναντίον του ισχυρού διευθυντή που ανακατεύεται σε όλα: παραγωγή πολιτικής, επαφές με τρίτους, και εσωκομματικά.

Ισορροπίες. Οσοι τον έχουν δει να οργίζεται από τις προσπάθειες της ΝΔ να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με ακραίο αριστερό, αντιευρωπαϊκό κόμμα αντιλαμβάνονται ότι ο ίδιος πιστεύει στην παραμονή της χώρας στο ευρώ. Πολιτικά είναι απέναντι στον Λαφαζάνη. Οχι, όμως, και σε στελέχη του Ρεύματος, με τα οποία τον δένουν σχεδόν μεταφυσικές σχέσεις, όπως π.χ. με τον σκληροπυρηνικό, Στάθη Λεουτσάκο.

Φίλοι του είναι όσοι συμφωνούν με τον Τσίπρα. Σαφώς προσανατολισμένος στα ανοίγματα και στις συμμαχίες, πολύ πριν από το 2012, αναλαμβάνει τις επαφές με στελέχη άλλων κομμάτων που θέλουν να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ανοίγει δύσκολους δρόμους: ΑΝΕΛ, πρώην ΠΑΣΟΚ, καραμανλική δεξιά, «Ξαναβλέπει» τους παλιούς συντρόφους της ΔΗΜΑΡ.

Οπαδός της μαξιμαλιστικής προσέγγισης στη διαπραγμάτευση, ακροβατεί μεταξύ θεσμικών και εξωθεσμικών κέντρων. Ζητάει τα πάντα για να πάρει περισσότερα.

Κρυφός θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου. Ορισμένοι στοιχηματίζουν από τώρα ότι βλέπει τον εαυτό του σε ρόλο Λιβάνη. Αν και τελευταία τούς έχει μπερδέψει όλους με τις απανωτές εμφανίσεις στα ΜΜΕ και τις κινήσεις στο κόμμα. Μήπως σκέφτεται να κατέβει υποψήφιος βουλευτής στη Β’ Αθηνών; Ποιος ξέρει…