Αναζήτηση
ΣΤΟ οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, που στη δεύτερη σειρά έχει πολλά ταγιέρ και φούστες, μιλούν για «αστέρι». Εναν καλό λόγο, άλλωστε, είναι υποχρεωμένοι να τον πουν. Οχι μόνο εκ θέσεως, αλλά για να στηρίξουν την Αναστασία Σακελλαρίου στη θέση της στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Είναι πολλοί οι άνδρες που από το ΤΧΣ ξέρουν μόνο την πόρτα. Αλλοι την άνοιξαν για να φύγουν και άλλοι δεν τόλμησαν να την ανοίξουν καν. Ο λόγος είναι απλός. Είναι ο φόβος για ενδεχόμενες νομικές ευθύνες.
ΕΔΩ και επτά χρόνια οι τράπεζες τα έχουν ζήσει όλα. Κρατικοποίηση και πάλι ιδιωτικοποίηση. Αύξηση της απαιτούμενης κεφαλαιακής επάρκειας με την περίφημη Βασιλεία ΙΙΙ. Μάχες χαρακωμάτων για την τραπεζική ένωση, την ενιαία εποπτεία και τον ενιαίο μηχανισμό ρευστοποίησης (δηλαδή χρεοκοπίας). Είναι το ντοσιέ που είχε μπροστά του ο Γιάννης Στουρνάρας ως προεδρεύων του Eurogroup την περασμένη εβδομάδα. Μέχρι το σημείο αυτό το μάρμαρο το πλήρωναν οι τραπεζίτες. Οχι ότι πηδούσαν από τα παράθυρα. Εχαναν τις υπεραξίες από τις μετοχές και τα δικαιώματα προτίμησης και είχαν όλη την εβδομάδα ελεύθερη για γκολφ. Τα ξεπερνάει, πάντως, όλα η περίπτωση αμερικανού μεγαλοτραπεζίτη –από τους πρώτους που φαγώθηκαν στις αρχές του 2008. Αυτός, κατά τα θρυλούμενα, έφυγε κρουαζιέρα στην Καραϊβική, όπου έπαιζε όλη μέρα πόκερ καπνίζοντας μπάφο.
ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ την Καραϊβική και εστιαζόμενοι στη Μεσόγειο, μπορούμε να πούμε ότι το 2013 η ουρά του κροταλία της κρίσης χτύπησε μετόχους και καταθέτες. Εγινε στην Κύπρο, όπου κουρεύτηκαν ομολογιούχοι και καταθέτες, αφού προηγουμένως την έφαγαν οι μέτοχοι. Είναι το περιβόητο –μακριά από εμάς! –bail in. Στην Ελλάδα κυβέρνηση και τραπεζίτες θέλουν το τραπεζικό σύστημα να είναι η αιχμή του success story. Οι τράπεζες που τέθηκαν υπό το ΤΧΣ –περίπτωση Eurobank –να βγουν πύραυλοι με ιδιωτικοποίηση που να αποδειχθεί μοχλός για το Χρηματιστήριο. Αυτό να τραβήξει επάνω τις μετοχές των άλλων τραπεζών που να μη χρειαστούν τόσα επιπλέον κεφάλαια που να χρειαστούν αυξήσεις ή να μπουν σε περιπέτειες. Να δώσει και το TXΣ τα περίφημα warrants –τα παράγωγα που δίνουν δικαίωμα σε μετοχές και πουλιούνται σαν ψωμάκια –οπότε «χάπι εντ».
ΩΡΑΙΟ το στόρι αλλά κολλάει σε δύο ζητήματα. Το ένα είναι ότι το ΤΧΣ δεν χρειάζεται αλλά θέλει νομοθετική κάλυψη για να προχωρήσει σε κινήσεις στις τράπεζες. Είναι το περίφημο τραπεζικό νομοσχέδιο. Καθυστερούσε γιατί έσερνε λίγο τα βήματα το ΠαΣοΚ, άλλα ο Βαγγέλης Βενιζέλος φαίνεται ότι θα βάλει πλάτη. Καθυστερούσε και γιατί δεν ξέραμε τις κεφαλαιακές ανάγκες –καθότι αργούσε, από τον Δεκέμβριο, το πόρισμα της BlackRock. Τώρα όμως που έρχεται –Παρασκευή ανακοινώνεται, το αργότερο –μπλέξαμε με τους τροϊκανούς που έχουν κάνει τα 5 δισ. 20 ή 15 ή 8 και δεν συμμαζεύεται. Γιατί; Για να μην περισσέψουν 4 δισ. από το περίφημο μαξιλαράκι του ΤΧΣ και τα πάρει η κυβέρνηση για τα δημοσιονομικά. Ή για να ξεφουσκώσει το ΧΑΑ πριν φουσκώσει. Ή, στην πιο σκληρή εκδοχή, για να κουνηθεί γερά το δέντρο του τραπεζικού συστήματος ώστε να πέσουν οι καρποί στο έδαφος.
ΤΟ ΤΧΣ, όπως και η Τράπεζα της Ελλάδος, τα είπε ένα χεράκι με τους τροϊκανούς επί λογιστικών και άλλων τεχνικών θεμάτων. Είναι, άλλωστε, ο μόνος τρόπος για να λυθεί το θέμα –με χαρτί, μολύβι και κομπιούτερ. Οι τράπεζες είναι, άλλωστε, η μητέρα όλων των μαχών της εποχής του Μνημονίου.
